Κάθε Θεία Λειτουργιά.....μια ακόμα ρωγμή Ζωής στο μνήμα του θανάτου....

Απόψε τα κοιμητήρια μας με τα καντηλάκια τους αναμμένα μαρτυρούν Ανάσταση…..

Αχ και να ξέραμε πόση παρηγοριά έλαβαν απόψε στις Εκκλησιές μας όλες εκείνες οι ψυχούλες που άφησαν τις αγκαλιές μας(μα όχι τις καρδιές) ορφανές…..

Μα και πόση παρηγοριά,σκέτο βάλσαμο,θα λάβουν αύριο με την Θεία Λειτουργιά
σαν εναποθέσει ο ιερέας την μερίδα(ψυχή) απ’ το προσφοράκι κάτω απ’ τον Αμνό(Ιησού Χριστό) και μετά όλοι μαζί(ζώντες και κεκοιμημένοι,άγιοι κι αμαρτωλοί…)να κολυμπάμε μες στο έλεος Του(στο Άγιο Ποτήριο)….

Δυστυχώς υπάρχουν κάμποσες ψυχές που είναι λησμονημένες, ’’πεινασμένες’’…..
Τον πόνο του χριστιανού (όχι την απελπισία) περιγράφει τόσο όμορφα ο ποιητής Ιωάννης Πολέμης:
«Από της γης δυο δάκρυα
θερμά μαργαριτάρια
ανέβηκαν και στάλαξαν
στου Πλάστη τα ποδάρια…..

Κι είπε το πρώτο τρέμοντας
εμπρός στον Θείο θρόνο
εμένα μ΄ βγαλε η καρδιά
για τον δικό της πόνο….

Κι ο Πλάστης απεκκρίθηκε
ούτε στιγμή μη χάνεις,
σύρε να γίνεις βάλσαμο
τον πόνο της να γιάνεις…..

Κι είπε και τ’ άλλο τρέμοντας
εμπρός στον Θείο θρόνο
εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά
για κάποιον ξένο πόνο

κι ο Πλάστης απεκρίθηκε
εσύ μαζί μου μείνε
της ευσπλαχνίας τα δάκρυα
δάκρυα δικά μου είναι…..»

Οι τελευταίοι δύο στίχοι μου θύμισαν εκείνη την ψυχή που μυστικά πήγαινε
κι άναβε το καντηλάκι σε εκείνο τον μνήμα που φιλοξενεί μια ύπαρξη
που μόνο πίκρα και στεναχώρια την κερνούσε μια ζωή…..
Πόσα συγνώμη κι ευχαριστώ θα ακούγονταν κάθε φορά στ’ άναμμα του καντηλιού,
στην μνημόνευση στην Λειτουργιά απ’ τα σκοτάδια του Άδη….
Κάθε Θεία Λειτουργιά.....μια ακόμα σχισμή στον σκοτεινό και βρώμικο
μανδύα του Άδη να μπει το Φως Του……
Κάθε Θεία Λειτουργιά.....μια ακόμα ρωγμή Ζωής στο μνήμα του θανάτου....

π.Ιωάν.Παπαδημητρίου