"Μια φέτα καρπούζι"

Κάποια χρόνια πριν, οι πιο πολλές εικόνες του καλοκαιριού είχαν σημείο αναφοράς μια φέτα καρπούζι και παρέα τη χορωδία των τζιτζικιών...

Θυμάμαι το ‘φερνε ο πατέρας απ’ το πρωί, “Λεσινίου !” μας έλεγε, το χτυπούσε μια-δυο φορές στη μέση, “...η ποιότητα έχει δικό της ήχο”..! 

Το ‘πλενε στη βρύση, το ‘κοβε μαεστρικά με αργές κινήσεις στην άκρη του μαρμάρινου νεροχύτη και το ‘βαζε σ’ ένα βαθύ πιάτο στο ψυγείο να παγώσει ως το μεσημεριανό φαγητό.

 Κι εμείς, μικρά με τον αδερφό μου, ρίχναμε κλεφτές ματιές πώς θα μοιράσει τη “καρδιά”, τα πιο ζαχαρωτά κομμάτια του, για να …πράξουμε αναλόγως, με τα χέρια, χωρίς πηρούνι…
Να τες πάλι, κρυμμένες εικόνες ξεγλίστρησαν κι έγιναν μνήμες δροσιάς... με το καρπούζι εκεί κομμένο, να προσκαλεί και να μας προκαλεί...
Καλό μήνα να έχουμε...

έργο: "Μια φέτα καρπούζι", λάδι σε μουσαμά, 42Χ55 εκ.,
από την ενότητα "Μήνες – μνήμες"

πηγή