.jpg)
Ζοῦμε σὲ μία πραγματικότητα ποὺ ἡ Σαρακοστὴ ἔχει χάσει πολλὰ ἀπὸ τὸ ἀληθινό της νόημα. Συνήθως περιοριζόμαστε στὴ νηστεία, ποὺ σημαίνει ἀλλαγὴ διατροφῆς καὶ ἐνισχύουμε τὴν παρουσία μας στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ μὲ τὴν συμμετοχή μας στὴν θεία λειτουργία τῆς Κυριακῆς καὶ στὴν ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν, προσδοκώντας τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Δὲν μᾶς εἶναι εὔκολο ὅμως νὰ ἀλλάξουμε τό πρόγραμμα τῆς ζωῆς μας. Ὡστόσο, βλέπουμε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν κόσμο καὶ τὶς ἐνασχολήσεις μας. Ζητᾶ ἀλλαγὴ τῆς καρδιᾶς μας, τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖο σκεπτόμαστε καὶ δροῦμε καὶ τὴν ἀρχὴ ἐντὸς μας μίας μυστικῆς ἐπανάστασης ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὶς τρεῖς προϋποθέσεις ποὺ ὁ ἴδιος καὶ ἡ Ἐκκλησία θέτουν καί αὐτό διαφαίνεται στό εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς.
Ἡ συγχώρεση
Ἡ πρώτη προϋπόθεση ἔχει νά κάνει μέ τήν ἄφεση τῶν παραπτωμάτων τῶν ἀνθρώπων. Συνήθως προσευχόμαστε στόν Θεό νά συγχωρέσει τίς δικές μας ἁμαρτίες. Ὁ Χριστός ὅμως ζητᾶ νά ξεκινήσουμε ἀπό τά παραπτώματα, ἀπό τά λάθη, τό κακό πού οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κάνει σέ μας. Τό δύσκολο εἶναι νά συγχωροῦμε τούς ἄλλους, ἰδίως ὅταν αὐτοί δέν μᾶς ἔχουν ζητήσει τή συγγνώμη. Στό κοινωνικό ἐπίπεδο αὐτό διαφαίνεται ἀπό τήν ἄρνηση νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς στούς ἄλλους, ἐνῶ δικαιολογοῦμε τούς ἑαυτούς μας γιά τά λάθη μας. Αὐτός ὁ δρόμος ὅμως δέν ἀνήκει στόν Θεό καί τή σχέση πού ἐκεῖνος θέλει μαζί μας. Ὁ Θεός λειτουργεί πατρικά γιά τόν καθέναν μας. Ἀγκαλιάζει καί συγχωρεῖ. Ἀλλά ἄν δέν συγχωρέσουμε πρῶτα ἐμεῖς, τότε ἡ καρδιά μας δέν μπορεῖ νά εἶναι δεκτική στήν συγχώρεση τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος μᾶς τήν παρέχει, ἐμεῖς ὅμως δέν αλλάζουμε μέσα από αυτήν.
Ὄχι ἐπίδειξη
Ἡ δεύτερη προϋπόθεση εἶναι ἡ ἀποσύνδεση τῆς νηστείας ἀπό τήν ἐπίδειξη. Ἡ νηστεία ἔχει νά κάνει μέ τή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Μπορεῖ νά νηστεύουμε ὡς σῶμα Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ὅμως ἡ νηστεία δέ γίνεται γιά νά μᾶς δοῦνε καί νά μᾶς ἐπαινέσουν οἱ ἄλλοι, ἀλλά γιά νά τήν γνωρίζει ὁ Θεός-Πατέρας μας «ἐν τῷ κρυπτῷ».
Ἡ συγχώρεση
Ἡ πρώτη προϋπόθεση ἔχει νά κάνει μέ τήν ἄφεση τῶν παραπτωμάτων τῶν ἀνθρώπων. Συνήθως προσευχόμαστε στόν Θεό νά συγχωρέσει τίς δικές μας ἁμαρτίες. Ὁ Χριστός ὅμως ζητᾶ νά ξεκινήσουμε ἀπό τά παραπτώματα, ἀπό τά λάθη, τό κακό πού οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κάνει σέ μας. Τό δύσκολο εἶναι νά συγχωροῦμε τούς ἄλλους, ἰδίως ὅταν αὐτοί δέν μᾶς ἔχουν ζητήσει τή συγγνώμη. Στό κοινωνικό ἐπίπεδο αὐτό διαφαίνεται ἀπό τήν ἄρνηση νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς στούς ἄλλους, ἐνῶ δικαιολογοῦμε τούς ἑαυτούς μας γιά τά λάθη μας. Αὐτός ὁ δρόμος ὅμως δέν ἀνήκει στόν Θεό καί τή σχέση πού ἐκεῖνος θέλει μαζί μας. Ὁ Θεός λειτουργεί πατρικά γιά τόν καθέναν μας. Ἀγκαλιάζει καί συγχωρεῖ. Ἀλλά ἄν δέν συγχωρέσουμε πρῶτα ἐμεῖς, τότε ἡ καρδιά μας δέν μπορεῖ νά εἶναι δεκτική στήν συγχώρεση τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος μᾶς τήν παρέχει, ἐμεῖς ὅμως δέν αλλάζουμε μέσα από αυτήν.
Ὄχι ἐπίδειξη
Ἡ δεύτερη προϋπόθεση εἶναι ἡ ἀποσύνδεση τῆς νηστείας ἀπό τήν ἐπίδειξη. Ἡ νηστεία ἔχει νά κάνει μέ τή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Μπορεῖ νά νηστεύουμε ὡς σῶμα Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ὅμως ἡ νηστεία δέ γίνεται γιά νά μᾶς δοῦνε καί νά μᾶς ἐπαινέσουν οἱ ἄλλοι, ἀλλά γιά νά τήν γνωρίζει ὁ Θεός-Πατέρας μας «ἐν τῷ κρυπτῷ».
Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἔρχεται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τό φαρισαϊκό-ὑποκριτικό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς του, στήν ὁποία οἱ νηστεύοντες ἤθελαν νά δείξουν ὅτι τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, μή νίβοντας τό πρόσωπό τους καί μέ τό νά φαίνονται σκυθρωποί. Ὅμως γιά τόν Χριστό ἡ νηστεία εἶναι ἡ ἀρχή μιᾶς μυστικῆς, καρδιακῆς προσέγγισης ἀνθρώπου καί Θεοῦ, ἀπόδειξη ὅτι ὁ ἄνθρωπος θέλει στήν καρδιά του νά κατοικήσει ὁ Θεός καί ὄχι νά λάβει ἐπαίνους ἀπό τους ἀνθρώπους. Ἡ νηστεία εἶναι ἡ ἀρχή τῆς κυοφορίας ἐντός μας τοῦ μυστικοῦ σπόρου τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, μία συνομιλία μέ τόν οὐρανό καί μία ὑπομονετική προσδοκία τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ: «ἀγαθέ δοῦλε καί πιστέ, εἴσελθε στή χαρά τοῦ Κυρίου σου» (Ματθ. 25,21).
Τό θησαύρισμα στόν οὐρανό
Ἡ τρίτη προϋπόθεση εἶναι τό θησαύρισμα στόν οὐρανό. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε ὁρισμένες προτεραιότητες στή ζωή μας. Σ’ αὐτές συμπεριλαμβάνονται τά ὑλικά ἀγαθά, οἱ σχέσεις μας, ἡ οἰκογένειά μας, ἡ ἐργασία μας, ἡ διασκέδασή μας. Ὅλα αὐτά δέν τά ἀπορρίπτει ἡ πίστη, ἰδίως ὅταν ἔχουν νά κάνουν μέ τήν ἀγάπη ἡ ὁποία μᾶς κάνει νά μοιραζόμαστε τούς καρπούς της μέ τόν πλησίον μας. Ὅμως δέν εἶναι ἀρκετά γιά νά δώσουν νόημα αἰωνιότητας στή ζωή μας, διότι μᾶς κάνουν νά θεωροῦμε τό πρόσκαιρο ὡς αἰώνιο.
Τό θησαύρισμα στόν οὐρανό
Ἡ τρίτη προϋπόθεση εἶναι τό θησαύρισμα στόν οὐρανό. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε ὁρισμένες προτεραιότητες στή ζωή μας. Σ’ αὐτές συμπεριλαμβάνονται τά ὑλικά ἀγαθά, οἱ σχέσεις μας, ἡ οἰκογένειά μας, ἡ ἐργασία μας, ἡ διασκέδασή μας. Ὅλα αὐτά δέν τά ἀπορρίπτει ἡ πίστη, ἰδίως ὅταν ἔχουν νά κάνουν μέ τήν ἀγάπη ἡ ὁποία μᾶς κάνει νά μοιραζόμαστε τούς καρπούς της μέ τόν πλησίον μας. Ὅμως δέν εἶναι ἀρκετά γιά νά δώσουν νόημα αἰωνιότητας στή ζωή μας, διότι μᾶς κάνουν νά θεωροῦμε τό πρόσκαιρο ὡς αἰώνιο.
Ἡ Σαρακοστή εἶναι εὐκαιρία νά ἀγωνιστοῦμε νά ἀποθέσουμε «κάθε βιοτική μέριμνα» στήν ἅκρη καί νά ζητήσουμε «τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ» (Ματθ. 6,33).
Ἡ Σαρακοστή εἶναι εὐκαιρία νά καταλάβουμε καί νά ζήσουμε τόν Χριστό ὡς τό νόημα τῆς ζωῆς μας καί τόν θησαυρό της. Ὁ Χριστός γίνεται ἄνθρωπος καί κάνει τόν ἄνθρωπο θεό. Τότε, ἔχοντας τόν Χριστό ὡς τόν θησαυρό μας, μποροῦμε νά χαροῦμε κάθε ἐνασχόλησή μας, κάθε σχέση μας, τόν χρόνο μας τόν ἴδιο, διότι ὅλα παίρνουν καινούργια προοπτική, φωτισμένα ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ξεχωρισμένα ἀπό τό κακό καί τήν ἁμαρτία!
Σέ ἕναν κόσμο πού μᾶς κάνει νά ἀναρωτιόμαστε γιατί ἄραγε νά χρειάζεται νά νηστέψουμε, ἐφόσον ἡ νηστεία δέν μᾶς ἐξασφαλίζει δόξα, ἐφόσον τή συνδυάζουμε μέ τή συγχώρεση, ἡ ὁποία προϋποθέτει τήν παραίτηση ἀπό τό διαίωμά μας νά ἔχουμε δίκιο, ἐφόσον μᾶς κάνει νά στερούμαστε χάριν τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά μή φοβηθοῦμε! Νά ἀξιωθοῦμε νά ἀκολουθήσουμε τόν δρόμο τῆς Σαρακοστῆς καί νά συναντηθοῦμε μέ τόνΧριστό καί τόν πλησίον στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Καλόν ἀγώνα!
Από το γραπτό κήρυγμα της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ-ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου