Ο Άγιος Παναγής Τυπάλδος Μπασιάς ήταν γόνος αρχοντικής οικογένειας της Παλικής , γεννήθηκε δε το 1801 από γονείς ευσεβείς τον Μιχαήλ και την Ρεγγίνα , το γένος Δελλαπόρτα. Έλαβε καλή μόρφωση κοντά σε αξιόλογους δασκάλους της εποχής του και έμαθε τη Γαλλική και την Ιταλική γλώσσα καθώς και την Λατινική απαραίτητη για την μελέτη κάποιων πατερικών κειμένων.
Τα 1836 χειροτονήθηκε από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Κεφαλληνίας Παρθένιο Μακρή Διάκονος και Πρεσβύτερος. Ο συνετός χαρακτήρας του μέσα από την ευσέβεια προς τον Θεό και η ταπεινότητα που τον διακατείχε, ήταν τα θεμέλια για να δαπανήσει την υπόλοιπη ζωή του με αφοσίωση στις προσταγές και στα Πιστεύω της Ορθοδοξίας μας.
Τα 1836 χειροτονήθηκε από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Κεφαλληνίας Παρθένιο Μακρή Διάκονος και Πρεσβύτερος. Ο συνετός χαρακτήρας του μέσα από την ευσέβεια προς τον Θεό και η ταπεινότητα που τον διακατείχε, ήταν τα θεμέλια για να δαπανήσει την υπόλοιπη ζωή του με αφοσίωση στις προσταγές και στα Πιστεύω της Ορθοδοξίας μας.
Πέρασε από το αξίωμα του Δασκάλου σε μια δύσκολη εποχή που τα νησιά μας τα δυνάστευε το πόδι του Άγγλο κατακτητή. Βλέποντας δε, πως πρέπει να αντισταθεί σθεναρά ενάντια στον προτεσταντισμό και στις ύπουλες θέσεις των Άγγλων για αλλοίωση του Ορθόδοξου δόγματος, παραιτήθηκε και δίδαξε ιδιωτικά για λίγο διάστημα.
Κήρυττε παντού το λόγο του Θεού, διακονούσε την ορθόδοξη λατρεία, χρησιμοποίησε τις Διδαχές του Πατροκοσμά του Αιτωλού προς όφελος των χριστιανών και ανεδείχθη άξιος Λειτουργός του Θεού. Μοίρασε τα υπάρχοντά του και μέρος από την περιουσία του στους ανήμπορους και στους φτωχούς, συγχρόνως οι σεισμοί ερείπωσαν την πατρική του οικία, με αποτέλεσμα να ζητήσει χώρο για να μένει από τον συγγενή του Ιωάννη Νικολάου Γερουλάνου. Ο Γερουλάνος του παραχώρησε ένα δωμάτιο από το αρχοντικό σπίτι στο Ληξούρι, όπου από τότε ο παπα-Μπασιάς έμενε εκεί και το οποίο διατηρείται έως σήμερα και το επισκέπτονται οι πιστοί.
Προσποιείτο τον σαλόν κατά διαστήματα για να αποφεύγει τους επαίνους και τα καλά λόγια των ανθρώπων.
Ετάφη έπειτα από επεισόδιο και καθυστέρηση λίγων ημερών, λόγω που ήθελε κάποιος συγγενής του να τον ενταφιάσει στα Χαυδάτα, στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ληξούρι. Το 1976, έπειτα από 88 έτη από την κοίμησή του, έγινε η ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του, ημέρα της επετείου του από τον Σεβ. Μητροπολίτη Προκόπιο.
Στιγμές από τον βίο του. «Κατά Χριστόν σαλός»
Κατά το έτος 1845 περίπου τον κατέβαλε νευρική κρίση, που τον βασάνιζε αρκετά, του στερούσε τον ύπνο, τον έκανε να περπατάει τη νύχτα και να φωνάζει μεγαλοφώνως και άλλες παρόμοιες εκφράσεις, που όταν συνερχόταν από αυτή την τρομερή έξαψη έπεφτε σε τρομερό φόβο και αδυναμία. Παρ’ όλα αυτά όπως λέει ο βιογράφος του Ζήσιμος Τυπάλδος, ο λαός ήξερε τη δοκιμασία του αυτή και δεν ενοχλείτο. Απεναντίας όταν τον έβλεπαν έτρεχαν να ασπασθούν το χέρι του. Αυτή η δοκιμασία, που αρκετοί άγιοι την έχουν περάσει, θεωρείται ευλογία Θεού για να ζουν σε ταπείνωση και να μη γεννώνται γι’ αυτούς ο εγωισμός και τα πάθη.
Δέκα χρόνια μετά την ιεροσύνη του τού παρουσιάστηκε αυτή η νευρική νόσος, και όπως λέει ο Απόστολος Παύλος στην (Β΄ Κορ. ΙΒ΄, 7) «…εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη ίνα μη υπεραίρωμαι», δηλαδή ήταν μια δοκιμασία από τον Θεό, ώστε πάντα με ταπείνωση και όχι με έπαρση να πορεύεται στην ιερή αποστολή του.
Κατά τα γηρατειά του που η ασθένεια αυτή όλο και τον ταλαιπωρούσε, την αντιμετώπιζε με υπομονή και εγκαρτέρηση. Δεν έπαψε ποτέ να διδάσκει και να προσεύχεται.
Το 1864 ο εξαδέλφος του γιατρός, Ανδρέας Τυπάλδος Μπασιάς, ο οποίος τού παρείχε ιατρική μέριμνα και βοήθεια, με αίτησή του ζητά από το Ιερατικό Ταμείον οικονομική στήριξη, δηλαδή κάποιο χρηματικό βοήθημα για να ανακουφίσει την φτώχεια του και τη νόσο που βασάνιζε τον Άγιο.
Κατά το έτος 1845 περίπου τον κατέβαλε νευρική κρίση, που τον βασάνιζε αρκετά, του στερούσε τον ύπνο, τον έκανε να περπατάει τη νύχτα και να φωνάζει μεγαλοφώνως και άλλες παρόμοιες εκφράσεις, που όταν συνερχόταν από αυτή την τρομερή έξαψη έπεφτε σε τρομερό φόβο και αδυναμία. Παρ’ όλα αυτά όπως λέει ο βιογράφος του Ζήσιμος Τυπάλδος, ο λαός ήξερε τη δοκιμασία του αυτή και δεν ενοχλείτο. Απεναντίας όταν τον έβλεπαν έτρεχαν να ασπασθούν το χέρι του. Αυτή η δοκιμασία, που αρκετοί άγιοι την έχουν περάσει, θεωρείται ευλογία Θεού για να ζουν σε ταπείνωση και να μη γεννώνται γι’ αυτούς ο εγωισμός και τα πάθη.
Δέκα χρόνια μετά την ιεροσύνη του τού παρουσιάστηκε αυτή η νευρική νόσος, και όπως λέει ο Απόστολος Παύλος στην (Β΄ Κορ. ΙΒ΄, 7) «…εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη ίνα μη υπεραίρωμαι», δηλαδή ήταν μια δοκιμασία από τον Θεό, ώστε πάντα με ταπείνωση και όχι με έπαρση να πορεύεται στην ιερή αποστολή του.
Κατά τα γηρατειά του που η ασθένεια αυτή όλο και τον ταλαιπωρούσε, την αντιμετώπιζε με υπομονή και εγκαρτέρηση. Δεν έπαψε ποτέ να διδάσκει και να προσεύχεται.
Το 1864 ο εξαδέλφος του γιατρός, Ανδρέας Τυπάλδος Μπασιάς, ο οποίος τού παρείχε ιατρική μέριμνα και βοήθεια, με αίτησή του ζητά από το Ιερατικό Ταμείον οικονομική στήριξη, δηλαδή κάποιο χρηματικό βοήθημα για να ανακουφίσει την φτώχεια του και τη νόσο που βασάνιζε τον Άγιο.
Ο Άγιος Παναγής ανταμείφθηκε από τον Θεό με το προφητικό χάρισμα. Είναι πάμπολλες οι εξιστορήσεις των παλαιοτέρων για τα θαύματα και τις προφητείες που έκανε.
Βλέποντας με την Θεία χάρη τα μελλούμενα και τα παρελθόντα των ανθρώπων της κοινωνίας του νησιού μας, προσπαθούσε να συνετίσει τα κακώς κείμενα και τις αμαρτίες που συνεβαίνανε.
Αυτό το θαυμαστό θείο χάρισμα της προφητείας του αθέλητα και θελημένα συνέτιζε προς το καλύτερο την τότε μικρή κοινωνία.
Βέβαια και οι φτωχοί και οι ανήμποροι έβλεπαν στον χαρισματικόν Άγιο Παναγή, εκείνον που τους βοηθούσε με τον λόγο και την προφητική ιδιότητά του. Ο Άγιος πολλές φορές αποκάλυπτε με λακωνικό τρόπο στους ανθρώπους ποια αμαρτία είχαν πράξει- την οποία φυσικά κρατούσαν μυστική-και με τον τρόπο αυτόν τούς ωθούσε στην μετάνοια. Απορούσαν οι δύσπιστοι για τη μηδένιση των καιρικών φαινομένων μπροστά στην θεία χάρη του Αγίου Παναγή, που με κακοκαιρία δεν βρεχόταν και αναγνώριζαν τη θεία αποστολή του.
Βέβαια και οι φτωχοί και οι ανήμποροι έβλεπαν στον χαρισματικόν Άγιο Παναγή, εκείνον που τους βοηθούσε με τον λόγο και την προφητική ιδιότητά του. Ο Άγιος πολλές φορές αποκάλυπτε με λακωνικό τρόπο στους ανθρώπους ποια αμαρτία είχαν πράξει- την οποία φυσικά κρατούσαν μυστική-και με τον τρόπο αυτόν τούς ωθούσε στην μετάνοια. Απορούσαν οι δύσπιστοι για τη μηδένιση των καιρικών φαινομένων μπροστά στην θεία χάρη του Αγίου Παναγή, που με κακοκαιρία δεν βρεχόταν και αναγνώριζαν τη θεία αποστολή του.
Εδώ αξίζει να θυμίσουμε τη μαρτυρία της τότε αστυνομίας όταν μια βροχερή βραδιά βρήκαν τον Άγιο στο κοιμητήριο της Αγίας Άννας να προσεύχεται για τους κεκοιμημένους κρατώντας ένα φαναράκι και χωρίς να έχει πέσει σταγόνα πάνω του.
Ο Παπα- Μπασιάς συνδέονταν με την οικογένεια Γερουλάνου με βαθμό συγγενείας μιας και η μητέρα του Ρεγγίνα ήταν αδελφή της μητέρας του Ιωάννη Γερουλάνου (1821-1892). Με το σεισμό του 1867 καταστράφηκε παντελώς η πατρική οικία του Άγίου και ζήτησε την παραχώρηση ενός δωματίου από την οικογένεια Γερουλάνου πράγμα που ο εξάδελφός του Ιωάννης προθύμως έπραξε. Ο Άγιος πέρασε την υπόλοιπη ζωή του στο δωμάτιο, το επονομαζόμενο κελί, έως ότου παρέδωσε την μακαρία ψυχή του στον Θεό που τόσο πολύ αγάπησε.
Ο Άγιος έγινε προστάτης της οικογένειας και με το προφητικό του χάρισμα βοήθησε όλα τα μέλη της. Παράλληλα, η οικογένεια Γερουλάνου σεβόταν το πρόσωπο του Αγίου, το τίμησε και συνεχίζει να το τιμά. Έως σήμερα ο απόγονος Γεώργιος Ι. Γερουλάνος μεριμνά για το κελί, ώστε να είναι χώρος επισκέψιμος για τους πιστούς. Ο Άγιος είναι αυτός που προέβλεψε ότι ο γιος του ξαδέλφου του Ιωάννη, Μαρίνος, ένα από τα τρία παιδιά του, θα γίνει μεγάλος, πράγμα που επαληθεύτηκε αφού πρόκειται για το μεγάλο χειρουργό και Ακαδημαϊκό Μαρίνο Γερουλάνο. Από τον Μαρίνο γεννήθηκε το 1904 ο Ιωάννης ο οποίος και φρόντισε τον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα και τον τάφο του Αγίου. Στον Ιερό αυτό Ναό ο Παπά Μπασιάς λειτουργούσε μετά από την αποχώρησή του από το μοναστήρι στο Πλατύ Αιγιαλό. Ο Ιωάννης Γερουλάνος του Μαρίνου προσπάθησε να ανακαινίσει τον τάφο του Αγίου μετά την ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του και βάση των σχεδίων της Ιωάννας Μελιδώνη – Γρυπάρη τον διαμόρφωσε σε καλαίσθητο κενοτάφιο. Ο δε Μαρίνος Γερουλάνος έτρεφε μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό προς τον Παπα- Μπασιά και τού αφιέρωσε την πρώτη σελίδα του βιβλίου του: «Το Ληξούρι».
Το Χάρισμα της ενόρασης
Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι ο παπά Μπασιάς είχε προικιστεί από την δωρεάν της Θείας Χάρις με το χάρισμα να προβλέπει τα μελλούμενα. Αυτή η ιδιότητά του, τον έκαμε να γίνει κοινωνικός λειτουργός, να συνετίζει και να καθοδηγεί τους πάσχοντας και τους κάνοντας παράνομες και αμαρτωλές πράξεις. Στο πρόσωπό του οι άνθρωποι, πλούσιοι ή φτωχοί, άρχοντες και λαός, έβλεπαν τον Άγιο Ιερέα που, βοηθούσε με την άλλη του ματιά.
Οι προφητείες του που συνόδευαν τα διάφορα περιστατικά, λεκτικά ήταν λακωνικές και μετρημένες και είχαν επί τω πλείστον τη συμβουλή μέσα από το κήρυγμα του χριστιανικού λόγου. Βέβαια γινόταν πολλές φορές ελεγκτικός και αυστηρός με σκοπό να διορθώσει τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας.
Ωστόσο η μορφή του παπά Μπασιά, από μόνη της ήταν για το νησί, και ιδιαίτερα για το Ληξούρι μια προστασία από κάθε μορφή αίρεσης και ξένης προπαγάνδας ενάντια στο φρόνημα της Ορθοδοξίας. Σε μια εποχή μάλιστα, που, πέρα από το άγρυπνο μάτι της Αγγλικής δυνάστευσης, υπήρχε και ο μεγάλος πόλεμος της διαφοράς των κοινωνικών τάξεων. Τα πάθη και τα μίση χαρακτήριζαν όπως είναι φυσικό τις κλειστές κοινωνίες.
Ο ιερέας Παναγής με το προφητικό του χάρισμα έγινε πόλος έλξης για πολλούς ανθρώπους ντόπιους και ξένους προς το νησί της Κεφαλλονιάς, που ήθελαν να πάρουν την ευλογία του ή να στηριχτούν πνευματικά μια και τέτοιος ήταν ο σκοπός του Αγίου αυτού.
Ακόμη από γενιά σε γενιά διατηρούνται περιστατικά, θαύματα και προφητείες του Παπα- Μπασιά που μας κάνουν περήφανους ως Ληξουριώτες και Κεφαλλονίτες, ότι η Θεία Χάρις φρόντισε για τούτον τον τόπο δια μέσου της παρουσίας του Αγίου Παναγή. Ως αφιέρωμα στον Άγιο Παναγή –Παπα-Μπασιά ακολουθεί μέρος από τον πρόλογό μου από το βιβλίο μου γι’ αυτόν, το οποίο εκδόθηκε το 2008
Είναι εξαιρετικά δύσκολο και θέμα ιδιαίτερα λεπτό να ερευνηθεί και καταγραφεί ο βίος και η πολιτεία ενός από τους πρόσφατα ανακηρυχθέντες αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, του ιερέα Παναγή (Παϊσίου) Μπασιά.
Και είναι δύσκολο έργο γιατί πολύ λίγα γραπτά στοιχεία περί αυτού έχουν διασωθεί από συγχρόνους του και ταυτόχρονα θέμα λεπτό γιατί στη σημερινή εποχή , κατά την οποίαν κυριαρχεί το υλιστικό πνεύμα, που θεωρεί απλές χημικές ζυμώσεις τα υψηλά του ανθρώπου αισθήματα, και απορρίπτει το θείον,δύσκολα οι άνθρωποι κατανοούν και πολύ περισσότερο αποδέχονται ότι επί ένα σχεδόν αιώνα, τον 19ον , έζησε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς άνθρωπος , του οποίου ολόκληρη η ζωή χαρακτηριζόταν από στοιχεία, που είναι σπάνια ή και ανύπαρκτα σήμερα, μά που αυτός τα κατείχε στον υπέρτατο βαθμό: τόν πραγματικά ενάρετο και άγιο βίο, την ηθικοπλαστική παρουσία και δράση του μέσα στην κοινωνία, την απόλυτη αφοσίωσή του ως ιερέας προς τα θεία και την εκκλησία, τη μέχρι αυταπαρνήσεως προσφορά του προς τους δεινοπαθούντες συνανθρώπους του αλλά και το παράδοξο, όσο και υπερφυσικό χάρισμα της πρόρρησης, με το οποίον ήταν προικισμένος.
Αν και ανήκε σε αρχοντική και πολύκλαδη οικογένεια του τόπου , έζησε ταπεινός και αφανής αλλά σεβαστός και τιμώμενος από μια ολόκληρη κοινωνία, σε βαθμό αφομοίωσης.
Αν και ανήκε σε αρχοντική και πολύκλαδη οικογένεια του τόπου , έζησε ταπεινός και αφανής αλλά σεβαστός και τιμώμενος από μια ολόκληρη κοινωνία, σε βαθμό αφομοίωσης.
Έζησε φτωχός και πέθανε πάμφτωχος, ιερουργούσε σε μικρό, απόμερο και χωρίς πόρους ερημοκλήσι, επενέβαινε αυτόκλητος σε διενέξεις και επέφερε την ειρήνευση, ορθωνόταν αυστηρός σε ανθρώπους που αδικοπραγούσαν, απεκάλυπτε και επιτιμούσε όσους διέπρατταν ανόσια, επρολάβαινε σοβαρές ηθικές παρεκτροπές, συνέπασχε με τους πάσχοντας και αναξιοπαθούντες. Σε δύσκολες στιγμές οικογενειών , σε στιγμές απόγνωσης, η σκιά του επενέβαινε και, με τρόπο διακριτικό και αφανή, έδινε οικονομική βοήθεια, με χρήματα που έπαιρνε από άλλους με τη θέλησή τους. Αυτά όλα υπήρξαν στοιχεία πανθομολογημένα και απόλυτα βεβαιωμένα στην εποχή του.
Το ίδιο, όμως, βεβαιωμένο και μάλιστα από χείλη φερέγγυα και απολύτως αξιόπιστα , υπήρξε και το θείο χάρισμα της διορατικότητας και της πρόρρησης , με το οποίον ήταν προικισμένος. Είχε την ικανότητα να επικοινωνεί με τον ψυχικό κόσμο των άλλων ανθρώπων και να διεισδύει και στη σκέψη τους ακόμη. Κατείχε τη μυστηριώδη δύναμη να διαισθάνεται γεγονότα και καταστάσεις , που επρόκειτο να συμβούν στο άμεσο ή και στο απώτερο μέλλον. Την ιδιότητα , όμως, αυτή εξεδήλωνε όταν και μόνον παρουσιαζόταν μεγάλη ανάγκη, πάντοτε με διακριτικότητα και ταπεινή φωνή, με μισόλογα ή με υπονοούμενα , χωρίς εξηγήσεις και ουδέποτε την εκμεταλλεύτηκε για δικό του όφελος ή για να εντυπωσιάσει. Ούτε έπεφτε σε έκσταση ή σε υπνωτισμό προκειμένου να εκδηλωθεί κάθε φορά η πρόρρηση ή διορατικότητά του.
Είναι αλήθεια, ότι μια τέτοια ιδιότητα, έξω από τη λογική και τους καθιερωμένου φυσικούς νόμους, εντυπωσιάζει τη λαϊκή ψυχή περισσότερο από τα άλλα ψυχικά χαρίσματα του ανθρώπου και είναι αυτή που παραμένει περισσότερο εντυπωμένη στη λαϊκή μνήμη αλλά και εύκολα διολισθαίνει, είτε από ευπιστία των συγχρόνων είτε με την πάροδο του χρόνου, στο μύθο και την υπερβολή. Έτσι , επιχειρώντας να περιγράψουμε στα επόμενα τον βίο του αγίου Παναγή Μπασιά , θα παραθέσουμε όσα μέχρι στιγμής διασώθηκαν γι’ αυτόν, γραπτές ή προφορικές μαρτυρίες, χωρίς επιλογή ή αλλοίωση αλλά και χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα και τη δύναμη να αξιολογήσουμε και να επιβεβαιώσουμε όλες ανεξαιρέτως ή να απορρίψουμε μερικές από αυτές. Αφήνουμε τον αναγνώστη να κρίνει, με την πεποίθηση ότι θα έχει πάντα υπ’ όψη του, ότι για άτομα εμφορούμενα και καθοδηγούμενα από ανώτερη , θεία δύναμη , είναι πιθανά και δυνατά ακόμη και μερικά απίθανα συμβάντα.
Η πρώτη μαρτυρία και επιβεβαίωση της αγιότητας του ιερέα Παναγή Μπασιά προήλθε, όπως και στα προηγούμενα αναφέρθηκε , από τον ίδιο το λαό της εποχής του. Η αναγνώριση της ιδιαιτερότητας και της ξεχωριστής μορφής του υπήρξε καθολική, όχι μόνο από την τότε κοινωνία της γενέθλιας πόλης του ή της ευρύτερης επαρχίας , αλλά και από ολόκληρο το νησί, στο οποίο είχε απλωθεί η φήμη και το όνομά του. Γιατί ο λαός, με το αλάνθαστο αισθητήριο που διαθέτει και που επιβραβεύει ή απορρίπτει μια προσωπικότητα , ποτέ δεν αστοχεί στις εκτιμήσεις του.
Ήταν τόση η ευλάβεια που έτρεφε ο κόσμος προς το πρόσωπό του , ώστε στην κηδεία του η αθρόα προσέλευση στην εκκλησία χιλιάδων ανθρώπων απ’ όλο το νησί για λαϊκό προσκύνημα , κράτησε περισσότερο από δύο ημερόνυχτα και δεν είχε προηγούμενο.
Σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, μια ζωή μεγάλη και μεστή από γεγονότα , ούτε μια παραφωνία, ούτε μια απόρριψη, ούτε μια επίκριση ακούστηκε ή γράφτηκε ποτέ για τον Παπά Μπασιά .
Είναι αλήθεια, ότι μια τέτοια ιδιότητα, έξω από τη λογική και τους καθιερωμένου φυσικούς νόμους, εντυπωσιάζει τη λαϊκή ψυχή περισσότερο από τα άλλα ψυχικά χαρίσματα του ανθρώπου και είναι αυτή που παραμένει περισσότερο εντυπωμένη στη λαϊκή μνήμη αλλά και εύκολα διολισθαίνει, είτε από ευπιστία των συγχρόνων είτε με την πάροδο του χρόνου, στο μύθο και την υπερβολή. Έτσι , επιχειρώντας να περιγράψουμε στα επόμενα τον βίο του αγίου Παναγή Μπασιά , θα παραθέσουμε όσα μέχρι στιγμής διασώθηκαν γι’ αυτόν, γραπτές ή προφορικές μαρτυρίες, χωρίς επιλογή ή αλλοίωση αλλά και χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα και τη δύναμη να αξιολογήσουμε και να επιβεβαιώσουμε όλες ανεξαιρέτως ή να απορρίψουμε μερικές από αυτές. Αφήνουμε τον αναγνώστη να κρίνει, με την πεποίθηση ότι θα έχει πάντα υπ’ όψη του, ότι για άτομα εμφορούμενα και καθοδηγούμενα από ανώτερη , θεία δύναμη , είναι πιθανά και δυνατά ακόμη και μερικά απίθανα συμβάντα.
Η πρώτη μαρτυρία και επιβεβαίωση της αγιότητας του ιερέα Παναγή Μπασιά προήλθε, όπως και στα προηγούμενα αναφέρθηκε , από τον ίδιο το λαό της εποχής του. Η αναγνώριση της ιδιαιτερότητας και της ξεχωριστής μορφής του υπήρξε καθολική, όχι μόνο από την τότε κοινωνία της γενέθλιας πόλης του ή της ευρύτερης επαρχίας , αλλά και από ολόκληρο το νησί, στο οποίο είχε απλωθεί η φήμη και το όνομά του. Γιατί ο λαός, με το αλάνθαστο αισθητήριο που διαθέτει και που επιβραβεύει ή απορρίπτει μια προσωπικότητα , ποτέ δεν αστοχεί στις εκτιμήσεις του.
Σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, μια ζωή μεγάλη και μεστή από γεγονότα , ούτε μια παραφωνία, ούτε μια απόρριψη, ούτε μια επίκριση ακούστηκε ή γράφτηκε ποτέ για τον Παπά Μπασιά .
Ακόμη κι ο Ανδρέας Λασκαράτος, που ήταν σχεδόν σύγχρονός του και άτεγκτος πολέμιος και σαρκαστής των προλήψεων, των δεισιδαιμονιών , των εκμεταλλευτών της κοινωνίας και της θρησκείας , που είχε κηρύξει άγριο πόλεμο εναντίον των «παπαδανθρώπων», που ήλθε σε σύγκρουση ακόμη και με άλλον κλάδο της ίδιας με αυτόν αρχοντικής και ισχυρής τότε οικογένειας των Τυπάλδων , ούτε λέξη διατύπωσε ποτέ , επικριτική ή αμφισβήτησης των όσων ο λαός πίστευε περί του εν ζωή τότε παπά Μπασιά.
Αλλά και ο πραγματικά μεγάλος Ιεράρχης Γερμανός Καλλιγάς, που λάμπρυνε τότε τον μητροπολιτικό θρόνο του νησιού και, αργότερα, τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο Αθηνών και πάσης Ελλάδος και που δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι υπήρξε εύπιστος ή αφελής, ετίμα ιδιαιτέρως τον ταπεινό εκείνον ιερέα του Ληξουριού, συχνά τον επισκεπτόταν στο «κελί» του και ο επικήδειος λόγος τον οποίον εξεφώνησε την 7η Ιουνίου 1888 στον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα , αποτελεί , ως προς το περιεχόμενό του, μία από τις σοβαρότερες, όσο και αδιάσειστες μαρτυρίες περί της αγιότητας του ανδρός.
Ας αναφερθεί ακόμη το όνομα του αειμνήστου και μεγάλου ιατρού, Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκού Μαρίνου Ι. Γερουλάνου, (1867-1960) και του οποίου η επιστημονική όσο και ευγενική μορφή δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για να αμφισβητηθούν τα λόγια και οι μαρτυρίες του. Ο Γερουλάνος , όπως ο αναγνώστης θα γνωρίσει στα επόμενα , όχι μόνον εγνώρισε τον παπά Μπασιά αλλά έζησε κοντά του μέχρι που, με την ευλογία του , έφυγε από το Ληξούρι για να σπουδάσει, σε όλη δε τη διάρκεια της ζωής του , αυτός και η οικογένειά του δεν έπαυσαν να ευλαβούνται τη μνήμη του και να διακηρύσσουν σε κάθε ευκαιρία την αγαθοεργό δράση και τη διορατικότητά του.
Άλλη μεγάλη φυσιογνωμία, μεταγενέστερη, βέβαια, του παπά Μπασιά αλλά του οποίου η υπεύθυνη και επιστημονική ιδιότητα δεν του επέτρεπε να διατυπώνει υπερβολές ούτε αβασάνιστα να υιοθετεί ανεύθυνες φήμες, υπήρξε ο Καθηγητής Πανεπιστημίου και επίσης Ακαδημαϊκός με διεθνές κύρος , Αμίλκας Αλιβιζάτος, ο οποίος εκτιμώντας και αξιολογώντας τις μαρτυρίες του Ορθόδοξου Λαού, έγραψε σε σχετική μελέτη του «Αναγνώρισις των Αγίων εν Ορθοδόξω Εκκλησία» «Θεολογία» τομ. ΙΘ, σελ. 34 «Ακριβώς εις το σημείον τούτο ευρίσκεται επί των ημερών μας η εξέλιξις της αναγνωρίσεως της αγιότητος του πρ. Μητροπολίτου Πενταπόλεως Νεκταρίου Κεφαλά εν Αιγίνη, του Ιερέως Παναγή Μπασιά εν Ληξουρίου Κεφαλληνίας».
Ως μία επί πλέον επιβεβαίωση ότι ήσαν πραγματικά και αληθή πολλά από το στοιχεία , με τα οποία η φήμη και ο θρύλος περιέβαλαν την προσωπικότητα του ιερέα Παναγή Μπασιά, ας αναφερθεί τελευταία αυτή η ίδια η , υπό της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, ανακήρυξη αυτού ως Αγίου, την 7η Σεπτεμβρίου 1986. Είναι γνωστό ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο υπήρξε πάντοτε φειδωλό σε αγιοποιήσεις , απαιτεί σχολαστική επιβεβαίωση πολλών προϋποθέσεων και εξετάζει με μεγάλη επιφύλαξη και επί πολλήν χρόνο όλα όσα αναφέρονται στον βίο, την πολιτεία αλλά και στην ύπαρξη Θείας Χάριτος στον υποψήφιο προς αγιοποίηση όνομα. Και ο παπά Μπασιάς ανταποκρίθηκε θετικά σε όλα τα κριτήρια της αγιοσύνης. Την αγιοποίησή του «επεκύρωσε» ολόκληρος ο λαός της επαρχίας και πλείστοι πιστοί από όλο το νησί και την Ζάκυνθο συνέρρευσαν σαν αθρόοι στην ανακομιδή του λειψάνου του, την 6ην Ιουνίου 1976
Το όλο ενδιαφέρον που έχουμε εμείς σήμερα για αυτήν τη μορφή του παπά Μπασιά, μάς κάνει να αναζητούμε όλο και περισσότερο υλικό και μαρτυρίες για τον Άγιο που σημάδευσε χριστιανικά με την παρουσία του ένα ολόκληρο νησί.
Ευχής έργον και Θεού πράξη μπορώ να αποκαλέσω τη φανέρωση του κειμένου του Σπύρου Κουρούκλη για τον παπά Μπασιά από τον κ. Γεώργιο Ιωάννου Γερουλάνο, απ’ όπου αρκετές νέες πληροφορίες έρχονται στην επιφάνεια για κάθε αναγνώστη και χριστιανό. Ο κ. Γεώργιος Γερουλάνος όντας συγγενής του Σπύρου Κουρούκλη, διέσωσε τις χειρόγραφες σημειώσεις του δευτέρου, στις οποίες αναφέρονται πολλές οικογενειακές μαρτυρίες, βιογραφικά και περιστατικά της ζωής του Αγίου Παναγή. Ο Σπύρος Κουρούκλης, από μητέρα το γένος Γερουλάνου – Μαριάνθη Γερουλάνου- κατέγραψε την κάθε δυνατή πληροφορία μνήμης και παράδοσης που αφορούσε τον Άγιο καθώς είναι γνωστό ότι, πέρα από τη συγγένεια του Αγίου με την οικογένεια Γερουλάνου, ο παπά Μπασιάς έμενε σε δωμάτιο της προσεισμικής οικίας το οποίο, και σήμερα υπάρχει και διατηρείται χάρις στη μέριμνα και φροντίδα του κ. Γεωργίου Ι. Γερουλάνου. Το χειρόγραφο του Σπ. Κουρούκλη μάς επιβεβαιώνει ακόμη μια φορά την αγιότητα του Παπά Μπασιά και στέκεται δυνατή μαρτυρία από συγγενικό άτομο του Αγίου φωτίζοντας βιωματικές πτυχές για αυτόν, τη δράση και το έργο του.
Επίσης, θα πρέπει να αναφερθεί πως για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής του ο παπα-Μπασιάς έμεινε και στην οικία του Μιλτιάδη Καλογηρόπουλου , στη συνοικία του Αγίου Νικολάου Μηνιατών, όπου και φυλάσσονται ως ιερό κειμήλιο κάποια από τα ρούχα του.
Αλλά και ο πραγματικά μεγάλος Ιεράρχης Γερμανός Καλλιγάς, που λάμπρυνε τότε τον μητροπολιτικό θρόνο του νησιού και, αργότερα, τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο Αθηνών και πάσης Ελλάδος και που δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι υπήρξε εύπιστος ή αφελής, ετίμα ιδιαιτέρως τον ταπεινό εκείνον ιερέα του Ληξουριού, συχνά τον επισκεπτόταν στο «κελί» του και ο επικήδειος λόγος τον οποίον εξεφώνησε την 7η Ιουνίου 1888 στον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα , αποτελεί , ως προς το περιεχόμενό του, μία από τις σοβαρότερες, όσο και αδιάσειστες μαρτυρίες περί της αγιότητας του ανδρός.
Ας αναφερθεί ακόμη το όνομα του αειμνήστου και μεγάλου ιατρού, Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκού Μαρίνου Ι. Γερουλάνου, (1867-1960) και του οποίου η επιστημονική όσο και ευγενική μορφή δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για να αμφισβητηθούν τα λόγια και οι μαρτυρίες του. Ο Γερουλάνος , όπως ο αναγνώστης θα γνωρίσει στα επόμενα , όχι μόνον εγνώρισε τον παπά Μπασιά αλλά έζησε κοντά του μέχρι που, με την ευλογία του , έφυγε από το Ληξούρι για να σπουδάσει, σε όλη δε τη διάρκεια της ζωής του , αυτός και η οικογένειά του δεν έπαυσαν να ευλαβούνται τη μνήμη του και να διακηρύσσουν σε κάθε ευκαιρία την αγαθοεργό δράση και τη διορατικότητά του.
Άλλη μεγάλη φυσιογνωμία, μεταγενέστερη, βέβαια, του παπά Μπασιά αλλά του οποίου η υπεύθυνη και επιστημονική ιδιότητα δεν του επέτρεπε να διατυπώνει υπερβολές ούτε αβασάνιστα να υιοθετεί ανεύθυνες φήμες, υπήρξε ο Καθηγητής Πανεπιστημίου και επίσης Ακαδημαϊκός με διεθνές κύρος , Αμίλκας Αλιβιζάτος, ο οποίος εκτιμώντας και αξιολογώντας τις μαρτυρίες του Ορθόδοξου Λαού, έγραψε σε σχετική μελέτη του «Αναγνώρισις των Αγίων εν Ορθοδόξω Εκκλησία» «Θεολογία» τομ. ΙΘ, σελ. 34 «Ακριβώς εις το σημείον τούτο ευρίσκεται επί των ημερών μας η εξέλιξις της αναγνωρίσεως της αγιότητος του πρ. Μητροπολίτου Πενταπόλεως Νεκταρίου Κεφαλά εν Αιγίνη, του Ιερέως Παναγή Μπασιά εν Ληξουρίου Κεφαλληνίας».
Ως μία επί πλέον επιβεβαίωση ότι ήσαν πραγματικά και αληθή πολλά από το στοιχεία , με τα οποία η φήμη και ο θρύλος περιέβαλαν την προσωπικότητα του ιερέα Παναγή Μπασιά, ας αναφερθεί τελευταία αυτή η ίδια η , υπό της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, ανακήρυξη αυτού ως Αγίου, την 7η Σεπτεμβρίου 1986. Είναι γνωστό ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο υπήρξε πάντοτε φειδωλό σε αγιοποιήσεις , απαιτεί σχολαστική επιβεβαίωση πολλών προϋποθέσεων και εξετάζει με μεγάλη επιφύλαξη και επί πολλήν χρόνο όλα όσα αναφέρονται στον βίο, την πολιτεία αλλά και στην ύπαρξη Θείας Χάριτος στον υποψήφιο προς αγιοποίηση όνομα. Και ο παπά Μπασιάς ανταποκρίθηκε θετικά σε όλα τα κριτήρια της αγιοσύνης. Την αγιοποίησή του «επεκύρωσε» ολόκληρος ο λαός της επαρχίας και πλείστοι πιστοί από όλο το νησί και την Ζάκυνθο συνέρρευσαν σαν αθρόοι στην ανακομιδή του λειψάνου του, την 6ην Ιουνίου 1976
Το όλο ενδιαφέρον που έχουμε εμείς σήμερα για αυτήν τη μορφή του παπά Μπασιά, μάς κάνει να αναζητούμε όλο και περισσότερο υλικό και μαρτυρίες για τον Άγιο που σημάδευσε χριστιανικά με την παρουσία του ένα ολόκληρο νησί.
Ευχής έργον και Θεού πράξη μπορώ να αποκαλέσω τη φανέρωση του κειμένου του Σπύρου Κουρούκλη για τον παπά Μπασιά από τον κ. Γεώργιο Ιωάννου Γερουλάνο, απ’ όπου αρκετές νέες πληροφορίες έρχονται στην επιφάνεια για κάθε αναγνώστη και χριστιανό. Ο κ. Γεώργιος Γερουλάνος όντας συγγενής του Σπύρου Κουρούκλη, διέσωσε τις χειρόγραφες σημειώσεις του δευτέρου, στις οποίες αναφέρονται πολλές οικογενειακές μαρτυρίες, βιογραφικά και περιστατικά της ζωής του Αγίου Παναγή. Ο Σπύρος Κουρούκλης, από μητέρα το γένος Γερουλάνου – Μαριάνθη Γερουλάνου- κατέγραψε την κάθε δυνατή πληροφορία μνήμης και παράδοσης που αφορούσε τον Άγιο καθώς είναι γνωστό ότι, πέρα από τη συγγένεια του Αγίου με την οικογένεια Γερουλάνου, ο παπά Μπασιάς έμενε σε δωμάτιο της προσεισμικής οικίας το οποίο, και σήμερα υπάρχει και διατηρείται χάρις στη μέριμνα και φροντίδα του κ. Γεωργίου Ι. Γερουλάνου. Το χειρόγραφο του Σπ. Κουρούκλη μάς επιβεβαιώνει ακόμη μια φορά την αγιότητα του Παπά Μπασιά και στέκεται δυνατή μαρτυρία από συγγενικό άτομο του Αγίου φωτίζοντας βιωματικές πτυχές για αυτόν, τη δράση και το έργο του.
Επίσης, θα πρέπει να αναφερθεί πως για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής του ο παπα-Μπασιάς έμεινε και στην οικία του Μιλτιάδη Καλογηρόπουλου , στη συνοικία του Αγίου Νικολάου Μηνιατών, όπου και φυλάσσονται ως ιερό κειμήλιο κάποια από τα ρούχα του.
Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου