Η χάρη του Αγίου Πνεύματος δεν είναι ασπιρίνη για τις δύσκολες ώρες. Είναι σχέση ζωής.

«Μην πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι, μόνο ανοίξτε να μπει το φως»

Είναι η ευχή που συνηθίζουμε να ανταλλάσσουμε στη μεγάλη εορτή του Αγίου Πνεύματος, αλλά ίσως δεν της δίνουμε τη σωστή σημασία. Έλεγε ο αγαπημένος μας Άγιος Πορφύριος: «Μην πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι απ’ το δωμάτιο της ψυχής σας. Ανοίξτε μια τρυπίτσα, για να έλθει το φως, και το σκοτάδι θα φύγει. Το ίδιο ισχύει και για τα πάθη και τις αδυναμίες».

Ο ταλαίπωρος άνθρωπος όταν δεν έχει Χριστό, δεν έχει τη δύναμη να φωτίσει τίποτα στο καταγώγι της ψυχής του. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ανοίξει μια χαραμάδα για να μπει ορμητικό το φως του Χριστού και να αρχίσει να διαλύει τη σκοτεινιά. Με τη μετάνοια και το φιλότιμο. Αυτά τα δύο μας χωρίζουν πάντα από τον Θεό.
Και όσο περισσότερο ανοίγει αυτή η δίοδος, τόσο περισσότερο φωτίζεται ο άνθρωπος από την ιαματική χάρη του Αγίου Πνεύματος. Πάντα ευγενής και διακριτική η παρουσία του στη ζωή μας. Όσο του επιτρέπεις να εισχωρήσει στο είναι σου, τόσο ακριβώς θα το κάνει. Αν προσφέρεις τσιγγούνικα, έτσι και θα λάβεις. Αν προσφέρεις απλόχερα, έτσι και θα ανταμειφθείς.

 Και τι ωραία που μεταφέρει αυτή την πνευματική αλήθεια ο παππούλης Πορφύριος! Δεν χρειάζεται να περιμένει ούτε δευτερόλεπτο ο μετανοημένος άνθρωπος για να βρει βοήθεια. Όσο χρόνο χρειάζεται το φως για να ξεχυθεί πίσω από ένα παραπέτασμα που τραβιέται, τόσο χρειάζεται και ο Χριστός να στείλει την πρώτη χάρη Του στο «Κύριε ελέησον». Με ταχύτητα φωτός. Αστραπιαία!

Κάθε χριστιανός που περπατά ξανά και ξανά το μονοπάτι της μετάνοιας, έχει καρδιακή πείρα από αυτή την αλήθεια. Με το πού θα ταπεινωθεί ο άνθρωπος στο πετραχήλι και το κομποσχοίνι, αμέσως έρχονται τα πρώτα «κεράσματα» του Θεού. Σε άλλον παίρνει τον σταυρό και σε άλλον τον βοηθάει να τον σηκώσει. Τα πρώτα καλούδια είναι δωρεάν, αλλά τα παρακάτω έρχονται με κόπο. Για να προσγειωνόμαστε και να μην θεωρήσουμε ποτέ δεδομένη τη χάρη του Θεού.

Είναι αυτό που λένε οι Πατέρες, ότι ο Θεός κυριολεκτικά μας πολιορκεί με την αγάπη Του σε όλη τη βιοτή μας. Και η καλή φώτιση αρχίζει να έρχεται όταν ανοίγουμε τις πύλες να τον υποδεχτούμε ως Κύριο και ως φίλο καρδιακό. Όχι ως λύση ανάγκης και συμφέροντος. Όχι σαν ομπρέλα που την ανοίγουμε όταν πυκνώνουν σύννεφα στη ζωή μας και όταν μας πηγαίνουν όλα καλά την παρατάμε σε μια γωνιά. Αυτό δεν είναι αγάπη. Είναι στυγνή δοσοληψία. Δεν διαλύονται τα σκοτάδια έτσι.

Η χάρη του Αγίου Πνεύματος δεν είναι ασπιρίνη για τις δύσκολες ώρες. Είναι σχέση ζωής. Αφιέρωση αγάπης. Δίνεις αίμα για να λάβεις πνεύμα, όπως λένε οι Πατέρες. Και το αίμα που κοστίζει πιο πολύ, είναι εκείνο που αναβλύζει όταν αιμορραγεί ο εγωισμός. Το Άγιο Πνεύμα αποστρέφεται τις ψηλές μύτες και τα φουσκωμένα μυαλά. Στην αμαρτία θα πέσεις σαν άνθρωπος, αλλά να έχεις πάντα κατά νου ότι παραβιάζεις το καθ’ ομοίωσιν. Αυτή είναι η βάση για το «άγιο φιλότιμο» που έλεγε ο Άγιος Παΐσιος.

 Και αν ο άπιστος δικαιολογημένα έχει σκοτάδια στο δωμάτιο της ψυχής του, ο χριστιανός πώς δικαιολογείται να έχει; Δυστυχώς πολύ συχνά παραλείπουμε κι εμείς να πράξουμε πρώτα το αυτονόητο. Όταν βυθίζεσαι στο σκοτάδι δεν κοιτάς πως να προσαρμοστείς σε αυτό για να ζήσεις τα πάθη σου χωρίς αυτομεμψία. Η ενστικτώδης κίνηση είναι να ψάξεις για φως. Κι όμως εμείς πολλές φορές προτιμούμε να συνθηκολογήσουμε με το σκοτάδι και το φως να το αφήσουμε για… αργότερα. Κι έτσι παγιδευόμαστε στον «ασέληνο έρωτα της αμαρτίας», και πετάμε όλες τις ευκαιρίες να ξαναδούμε την ανατολή της χάρης του Αγίου Πνεύματος.

Λίγο πριν χαράξει το πρώτο φως, ο Πέτρος άκουσε τον πετεινό να λαλεί τρεις φορές. Και έκλαψε πικρά για την τριπλή άρνηση του. Μετανόησε όμως και ήρθε η αυγή. Σημαδιακή αυτή η σκηνή του Πέτρου. 

Και όπως μας λέει ο Άγιος Πορφύριος, δεν χρειάζεται να ξοδεύουμε τις δυνάμεις μας άδικα για να πολεμούμε το σκοτάδι. Τα δάκρυα μετανοίας του Πέτρου αρκούσαν. Και για εμάς αρκεί ένα γόνατο και μια απόφαση. Έτσι θα φωταγωγήσεις το δωμάτιο. Ούτε με ψυχολογικές πρακτικές, ούτε με άρνηση της πραγματικότητας, ούτε με ασκήσεις «χαράς», ούτε με υποκατάστατα ευχαρίστησης. Δεν βρίσκεις άκρη έτσι, και πολλές φορές βυθίζεσαι πιο πολύ στο σκοτάδι.

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δώσουμε χώρο στην πηγή του φωτός, Να μπει ο Κύρης στον οίκο του και να τον νοικοκυρέψει όπως θέλει. Θα αναλάβει εκείνος τα υπόλοιπα. Είναι ένας ήλιος ζωοδότης που το μοναδικό του καύσιμο είναι οι αμαρτίες μας. Τις καίμε στο πετραχήλι και εκείνος λαμποκοπάει όλα τα στενάχωρα και τα σκοτεινά.
Καλή μας φώτιση λοιπόν!

Sportime