Μερικοί από τους ανθρώπους γύρω του ντρέπονταν για «έναν τέτοιο επίσκοπο», επειδή υπηρετούσε ως επίσκοπος σε μεγάλες πόλεις: Σαγκάη, Παρίσι, Βρυξέλλες, Σαν Φρανσίσκο.
Αρκούνταν στα πιο ταπεινά ενδύματα, φορούσε μόνο ελαφριά σανδάλια ή παντόφλες και πολλές φορές ήταν και ξυπόλητος γιατί τα έδινε στους φτωχούς. Κάλτσες δεν φορούσε, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες και εποχές, και πολλές φορές περπατούσε ξυπόλητος και λειτουργούσε, ακόμη και ως επίσκοπος, προς μεγάλο σκανδαλισμό ορισμένων… πράγμα για το οποίο δέχθηκε άγριες επικρίσεις. Έμεινε ξυπόλητος, γιατί συνήθιζε να χαρίζει τα πέδιλά του σε κάποιο φτωχό που δεν είχε η και για άσκηση μιμούμενος τους κατά Χριστόν σαλούς…
Τον καιρό που ήμουν στο Παρίσι, το 1958,… πολλοί άνθρωποι εκεί δεν καταλάβαιναν τον αρχιεπίσκοπο. Ή εξωτερική του εμφάνιση, το γεγονός ότι δεν φορούσε παπούτσια, τους ενοχλούσε.
Αρκούνταν στα πιο ταπεινά ενδύματα, φορούσε μόνο ελαφριά σανδάλια ή παντόφλες και πολλές φορές ήταν και ξυπόλητος γιατί τα έδινε στους φτωχούς. Κάλτσες δεν φορούσε, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες και εποχές, και πολλές φορές περπατούσε ξυπόλητος και λειτουργούσε, ακόμη και ως επίσκοπος, προς μεγάλο σκανδαλισμό ορισμένων… πράγμα για το οποίο δέχθηκε άγριες επικρίσεις. Έμεινε ξυπόλητος, γιατί συνήθιζε να χαρίζει τα πέδιλά του σε κάποιο φτωχό που δεν είχε η και για άσκηση μιμούμενος τους κατά Χριστόν σαλούς…
Ερχόταν με το τραίνο στο Λονδίνο-από τη Γαλλία, αν θυμάμαι καλά. Μια ομάδα κληρικών- ο συγχωρεμένος αρχιεπίσκοπος Νικόδημος, ο αρχιερέας Γεώργιος Σερεμέτιεφ και εγώ- συναντήσαμε τον αρχιεπίσκοπο στον σταθμό του τραίνου. Εκείνη τη στιγμή έβγαινε έξω από τον σταθμό ένας γεράκος με καμπούρα, φορώντας σανδάλια στα γυμνά του πόδια, κουβαλώντας μια βαριά εικόνα στο στήθος του και μ’ ένα καλυμμαυχι που ήταν ελαφρώς λοξά τοποθετημένο. Άν και δεν ήταν σταρετς, είχε την εμφάνιση τέτοιου, όπως ήταν καταπονημενος από τις μέριμνες της ζωής. Ο Αρχιεπίσκοπος βγήκε έξω από τον σταθμό και ένας Άγγλος, ένας απλός άνθρωπος, είπε:
” Κοίτα, αυτός είναι επίσκοπος!”.
Ένιωσε μία τρομακτική πνευματική δύναμη στον αρχιεπίσκοπο… όταν είναι στην εκκλησία αισθάνεσαι ότι είναι ημέρα γιορτής. Αν και σκέφτεσαι,..είναι μια καθημερινή μέρα…, παρ’ όλα αυτά αισθάνεσαι ότι είναι γιορτινή μέρα, μια μεγάλη αργία, επειδή ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης είναι εκεί… Ισχύει προφανώς για τους φορείς της αγιότητας, όπως ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης. Οπουδήποτε και να ήταν, υπήρχε κάτι ξεχωριστό, ένα αδιόρατο φως, το οποίο θα αποκαλούσαμε Χάρη…
Ιερομόναχος το 1927
Ο Π. Σ. Λοπουκχιν μου είπε ότι υπήρχαν ακόμα και παράπονα που στάλθηκαν στον μητροπολίτη Αναστάσιο.
Σε μία από τις καταγγελίες, ζήτησαν από τον κορυφαίο της ιεραρχίας να παραγγείλει στον αρχιεπίσκοπο Ιωάννη να πάρει μερικά ζευγάρια παπούτσια. Ο μητροπολίτης Αναστάσιος υπάκουσε και έγραψε ένα γράμμα στον αρχιεπίσκοπο. Οι ενορίτες περιχαρείς, έσπευσαν να δωρίσουν στον αρχιερέα τους καινούργια παπούτσια. Ο Αρχιεπίσκοπος δέχτηκε το δώρο, τους ευχαρίστησε, και “χρησιμοποίησε ” τα παπούτσια… τα κουβαλούσε στους ώμους του, αλλά δεν τα φορούσε στα πόδια του! (Το ρωσικό ρήμα φορώ σημαίνει επίσης και κουβαλώ). Ξανά καταγγελίες στον μητροπολίτη, ξανά ο μητροπολίτης Γέροντας έγραψε στον αρχιεπίσκοπο Ιωάννη, συνιστώντας υπακοή, και έλαβε την εξής απάντηση:”
Οι εντολές σας εκτελέστηκαν. Γράψατε ότι θα πρέπει να χρησιμοποιήσω παπούτσια, αλλά δεν γράψατε ότι πρέπει να τα φορέσω στα πόδια μου ‘ έτσι κι εγώ τα χρησιμοποίησα, δηλαδή τα κουβαλούσα. Όμως τώρα θα τα φορέσω. “.
Έτσι ο αρχιεπίσκοπος άρχισε να τριγυρνάει στο Παρίσι με παπούτσια.
“Ο δικός σου αρχιεπίσκοπος Ιωάννης αφήνει μια παράξενη εντύπωση στον κόσμο. Πολλοί απωθούνται από την εξωτερική του εμφάνιση, αλλά ένα είναι σίγουρο: είναι άνθρωπος του Θεού, ασκητής και άνθρωπος της προσευχής “, μου είπε ο Δ. Ν. Φεντχενκο, ένας ενορίτης στο Παρίσι.
Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ο «Άνθρωπος του Θεού», μαρτυρία επισκόπου Μητροφάνους Ζνόσκο-Μπορόβσκι, Σελ 83-4, εκδ. Μυριόβιβλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου