«Νά θυμᾶσαι τά τελευταῖα σου, καί δέν θ' ἁμαρτήσεις στόν αἰώνα»

Προσέχετε, ἀδελφοί μου, καὶ σκεφθεῖτε πόσο εὖτελὴς εἶναι ἡ ζωή μας και πόσο γρήγορα μαραίνεται τὸ ἄνθος της, γιατὶ παρομοιάζεται μὲ σκιὰ καὶ παραβάλλεται μὲ ὄνειρα, καὶ ἀπὸ κανένα ἀπὸ αὐτὰ δὲν βρίσκεται πιὸ μόνιμο.

Γιατὶ ἡ ἐδῶ ζωή, ἐνῶ φαίνεται ὅτι εἶναι παροῦσα, περνᾶ καὶ φεύγει, κι ὅταν περάσει δὲν ἐπιστρέφει, ἀλλὰ μετρούμενη μὲ τὴ χρονικὴ ροὴ καὶ ρέοντας μαζί της, ἔχει καὶ τὴν πάροδο δεμένη μὲ τὴ στάση, καὶ τὴν ὕπαρξη μὲ τὸ ἀνύπαρκτο, καὶ τὴ φθορὰ μὲ τὴ γένεση.

Ἂς σκεφθοῦμε ποιοὶ εἴμαστε καὶ πόσα χρόνια θὰ ζήσουμε ἐδῶ, ποῦ θὰ μεταβοῦμε μετὰ ἀπὸ ἐδῶ, καὶ πῶς θὰ ὑποστοῦμε ἀναπόφευκτα τίς συνέπειες γιὰ τὶς πράξεις μας, καὶ ἂς μὴν περιορίζομε τοὺς ἑαυτούς μας μόνο στὴ ζωὴ αὐτή, ἀλλὰ ἂς φέρομε στὴ μνήμη μας καὶ τὴ μελλοντική. Γιατὶ λέγει ὁ προφήτης· «Νὰ θυμᾶσαι τὰ τελευταῖα σου, καὶ δὲν θ' ἁμαρτήσεις στὸν αἰώνα». (Σοφ. Σειρ. 7, 36).

Ἄγιος Φώτιος ὁ Μέγας

( Ἅπαντα τά Ἔργα σειρά ΕΠΕ Τόμος 12 σελ. 55, Όμιλία Β'.)

πηγή