«Ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μή πέσῃ»
Εκείνος που νομίζει ότι στέκεται ας προσέχει μήπως πέσει (Α΄ Κορ. ι΄ 12)
Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου
"Μη ο πίπτων ουκ ανίσταται; ή ο αποστρέφων ουκ επιστρέφει;"
Για τούτο και ο Παύλος έλεγε· ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση.
Κι ο προφήτης παλαιότερα φώναξε· μη ο πίπτων ουκ ανίσταται; ή ο αποστρέφων ουκ επιστρέφει;
Για να μη θαρρεύει εκείνος που στέκεται, αλλά πάντα νάχει αγωνία, μηδέ κείνος που έπεσε ν’ απελπίζεται.
Γιατί τόση είναι η δύναμη του Κυρίου, που και πόρνες και τελώνες να τραβήξει και να βάλει κάτω από το ζυγό του.
Τι γίνεται, λοιπόν;
Αυτός που τράβηξε κοντά του τις πόρνες, δεν μπόρεσε να κρατήσει τον μαθητή;
Ναι, μπορούσε να κρατήσει και τον μαθητή· αλλά δεν ήθελε να τον κάνει καλόν με την ανάγκη, μηδέ με τη βία να τον κρατήσει κοντά του.
Για τούτο ο ευαγγελιστής, ιστορώντας μας για τον αχάριστο μαθητή, λέγει·
τότε πορευθείς, ήγουν δίχως να τον καλέσει κανένας, δίχως να τον αναγκάσει ή να τον σπρώξει άλλος, αλλά από μονάχος του κινήθηκε σ’ εκείνη την πράξη, από δική του γνώμη σ’ εκείνο το παράνομο τόλμημα ώρμησε, δίχως να κινηθεί από άλλη αιτία, αλλά από την κακία που ερχότανε από μέσα του πήγε να πέσει στην προδοσία του Δεσπότη.
Τότε πορευθείς εις των δώδεκα. Και τούτο είναι όχι μικρό βάρος που λέγει εις των δώδεκα. Γιατί ήτανε κι άλλοι εβδομήντα μαθητάδες, για δαύτο είπε εις των δώδεκα, ήγουν ένας από τους διαλεχτούς, από εκείνους που κάθε μέρα συναναστρεφόντανε μ’ αυτόν, που είχανε πολύ το θάρρος μαζί του.
Για να μάθεις, λοιπόν, πως ήτανε από τους πρώτους μαθητάδες, λέγει εις των δώδεκα. Και δεν τ’ αποκρύβει τούτα, γράφοντας ο ευαγγελιστής, για να νοιώσεις πως αυτό που φαίνεται ατιμία, φανερώνει τη φροντίδα του Δεσπότη σε μας, που τον προδότη και τον κλέφτη τον αξίωσε με τόσα αγαθά, κι ίσαμε το τελευταίο βράδι τον συμβούλευε και τον πρότρεπε.
Είδες την πόρνη πώς σώθηκε, επειδή συνήρθε, και πώς ο μαθητής γκρεμνίσθηκε με τη ραθυμία;
Μη λοιπόν απελπίζεσαι, κυττάζοντας την πόρνη, μηδέ πάλι να θρασέψεις, ρίχνοντας τα μάτια σου στην αποτολμία του μαθητή.
Γιατί και τα δύο τούτα είναι ολέθρια.
Εύκολα γλυστράει η γνώμη μας και ξεστρατίζει η πρόθεσή μας.
Για δαύτο απ’ ολούθε πρέπει ν’ ασφαλίζεται κανένας. Τότε πορευθείς εις των δώδεκα, Ιούδας ο Ισκαριώτης.
Βλέπεις από τι συντροφιά ξέπεσε;
Βλέπεις από τι διδασκαλία έμεινε πίσω;
Βλέπεις τι κακό μεγάλο είναι η ραθυμία;
Για τούτο και ο Παύλος έλεγε· ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση.
Κι ο προφήτης παλαιότερα φώναξε· μη ο πίπτων ουκ ανίσταται; ή ο αποστρέφων ουκ επιστρέφει;
Για να μη θαρρεύει εκείνος που στέκεται, αλλά πάντα νάχει αγωνία, μηδέ κείνος που έπεσε ν’ απελπίζεται.
Γιατί τόση είναι η δύναμη του Κυρίου, που και πόρνες και τελώνες να τραβήξει και να βάλει κάτω από το ζυγό του.
Τι γίνεται, λοιπόν;
Αυτός που τράβηξε κοντά του τις πόρνες, δεν μπόρεσε να κρατήσει τον μαθητή;
Ναι, μπορούσε να κρατήσει και τον μαθητή· αλλά δεν ήθελε να τον κάνει καλόν με την ανάγκη, μηδέ με τη βία να τον κρατήσει κοντά του.
Για τούτο ο ευαγγελιστής, ιστορώντας μας για τον αχάριστο μαθητή, λέγει·
τότε πορευθείς, ήγουν δίχως να τον καλέσει κανένας, δίχως να τον αναγκάσει ή να τον σπρώξει άλλος, αλλά από μονάχος του κινήθηκε σ’ εκείνη την πράξη, από δική του γνώμη σ’ εκείνο το παράνομο τόλμημα ώρμησε, δίχως να κινηθεί από άλλη αιτία, αλλά από την κακία που ερχότανε από μέσα του πήγε να πέσει στην προδοσία του Δεσπότη.
Τότε πορευθείς εις των δώδεκα. Και τούτο είναι όχι μικρό βάρος που λέγει εις των δώδεκα. Γιατί ήτανε κι άλλοι εβδομήντα μαθητάδες, για δαύτο είπε εις των δώδεκα, ήγουν ένας από τους διαλεχτούς, από εκείνους που κάθε μέρα συναναστρεφόντανε μ’ αυτόν, που είχανε πολύ το θάρρος μαζί του.
Για να μάθεις, λοιπόν, πως ήτανε από τους πρώτους μαθητάδες, λέγει εις των δώδεκα. Και δεν τ’ αποκρύβει τούτα, γράφοντας ο ευαγγελιστής, για να νοιώσεις πως αυτό που φαίνεται ατιμία, φανερώνει τη φροντίδα του Δεσπότη σε μας, που τον προδότη και τον κλέφτη τον αξίωσε με τόσα αγαθά, κι ίσαμε το τελευταίο βράδι τον συμβούλευε και τον πρότρεπε.
Είδες την πόρνη πώς σώθηκε, επειδή συνήρθε, και πώς ο μαθητής γκρεμνίσθηκε με τη ραθυμία;
Μη λοιπόν απελπίζεσαι, κυττάζοντας την πόρνη, μηδέ πάλι να θρασέψεις, ρίχνοντας τα μάτια σου στην αποτολμία του μαθητή.
Γιατί και τα δύο τούτα είναι ολέθρια.
Εύκολα γλυστράει η γνώμη μας και ξεστρατίζει η πρόθεσή μας.
Για δαύτο απ’ ολούθε πρέπει ν’ ασφαλίζεται κανένας. Τότε πορευθείς εις των δώδεκα, Ιούδας ο Ισκαριώτης.
Βλέπεις από τι συντροφιά ξέπεσε;
Βλέπεις από τι διδασκαλία έμεινε πίσω;
Βλέπεις τι κακό μεγάλο είναι η ραθυμία;
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Για την ανάγκη επιφυλακτικότητας όσων νομίζουν ότι είναι ασφαλείς.
"Ώστε ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση" Α' Κοριν. 10:12
Ο απόστολος ο οποίος δίνει τέτοια συμβουλή, γνώριζε τέλεια την ανθρώπινη φύση και όλες τις αδυναμίες της. Η εμπειρία αυτή επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα: μόλις ένας άνθρωπος βγει από τη λάσπη της αμαρτίας και ανορθωθεί, αμφιταλαντεύεται και πέφτει ξανά. [...]
Μόλις εκτείνει το χέρι του για να ελεήσει κάποιο φτωχό, η υπερηφάνεια τον ρίχνει στην άλλη πλευρά. Ή μόλις πάρει την καλή συνήθεια να προσεύχεται, ανοίγει το στόμα του διάπλατο για να υποτιμήσει εκείνους που δεν είναι συνηθισμένοι ακόμη στην προσευχή. Ή μόλις νιώσει ότι το Πνεύμα του Θεού τον καθοδηγεί στο μονοπάτι της σωτηρίας αμέσως τοποθετείται ως δάσκαλος προς όλους. Μέχρι που, δυστυχώς, με τη στάση αυτή διώχνει εντελώς το Πνεύμα από μέσα του.
Όταν ο Κύριος προφήτευσε στους μαθητές του ότι όλοι επρόκειτο να Τον αρνηθούν, ο Πέτρος τότε, βέβαιος για τη σταθερότητά του φώναξε: "Ει πάντες σκανδαλισθήσονται εν σοι, εγώ ουδέποτε σκανδαλισθήσομαι"
Ο Κύριος, διακρίνοντας μέσα την καρδιά του Πέτρου και βλέποντάς τον ήδη να έχει πέσει σε αυταπάτη και υπερηφάνεια, του απαντήσε: "εν ταύτη τη νυκτί πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις απαρνήση με"
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς
"Ώστε ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση" Α' Κοριν. 10:12
Ο απόστολος ο οποίος δίνει τέτοια συμβουλή, γνώριζε τέλεια την ανθρώπινη φύση και όλες τις αδυναμίες της. Η εμπειρία αυτή επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα: μόλις ένας άνθρωπος βγει από τη λάσπη της αμαρτίας και ανορθωθεί, αμφιταλαντεύεται και πέφτει ξανά. [...]
Μόλις εκτείνει το χέρι του για να ελεήσει κάποιο φτωχό, η υπερηφάνεια τον ρίχνει στην άλλη πλευρά. Ή μόλις πάρει την καλή συνήθεια να προσεύχεται, ανοίγει το στόμα του διάπλατο για να υποτιμήσει εκείνους που δεν είναι συνηθισμένοι ακόμη στην προσευχή. Ή μόλις νιώσει ότι το Πνεύμα του Θεού τον καθοδηγεί στο μονοπάτι της σωτηρίας αμέσως τοποθετείται ως δάσκαλος προς όλους. Μέχρι που, δυστυχώς, με τη στάση αυτή διώχνει εντελώς το Πνεύμα από μέσα του.
Όταν ο Κύριος προφήτευσε στους μαθητές του ότι όλοι επρόκειτο να Τον αρνηθούν, ο Πέτρος τότε, βέβαιος για τη σταθερότητά του φώναξε: "Ει πάντες σκανδαλισθήσονται εν σοι, εγώ ουδέποτε σκανδαλισθήσομαι"
Ο Κύριος, διακρίνοντας μέσα την καρδιά του Πέτρου και βλέποντάς τον ήδη να έχει πέσει σε αυταπάτη και υπερηφάνεια, του απαντήσε: "εν ταύτη τη νυκτί πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις απαρνήση με"
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου