Ἡ διόγκωση τῆς ἐξωσχολικῆς ἐκπαίδευσης μαζὶ μὲ τὸ ὅτι ὁ ἕνας στοὺς πέντε μαθητὲς στὴν ὑποχρεωτικὴ ἐκπαίδευση εἶναι λειτουργικὰ ἀναλφάβητος δίνουν ἤδη τὸ μέτρο τῆς ἀνικανότητας τοῦ κράτους, ἀνεξαρτήτως κυβερνήσεων, νὰ φτιάξει ἕνα καλὸ δημόσιο σχολεῖο. Ὅπως ἐπίσης φανερὴ εἶναι καὶ ἡ μοιρολατρικὴ ἀδιαφορία τῆς κοινωνίας μπροστὰ σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση. Τὸ δημόσιο σχολεῖο εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀποτυχημένους θεσμοὺς τῆς χώρας.
Εἶμαι ἐναντίον τοῦ μαζικοῦ πανεπιστημίου, ποὺ ἀποτελεῖ μία ἀπὸ τίς «ἱερὲς ἀγελάδες» τῆς σύγχρονης νεοελληνικῆς νοοτροπίας. Εἶμαι ἐναντίον ἑνὸς μαζικοῦ πανεπιστημίου ποὺ ἀποτελεῖ μηχανισμὸ μαζικῆς παραγωγῆς ἀνέργων πτυχιούχων, συχνὰ ἡμιμαθῶν, μιᾶς καὶ συχνὰ τὰ πτυχία «copies κτῶνται». Ὑποστηρίζω, ἀντιθέτως ὅτι θὰ πρέπει νὰ δοθεῖ ἰδιαίτερη ἔμφαση στήν -κυριολεκτικὰ παραπεταμένη- τεχνικὴ καὶ ἐπαγγελματικὴ ἐκπαίδευση καὶ γενικότερα στὴν πρακτικὴ καὶ λειτουργικὴ κατεύθυνση τοῦ σχολείου.
Ἄς εἶναι! Ἀφοῦ ἡ κοινωνία μας ἔχει ἐμμονὴ μὲ τὴν τριτοβάθμια ἐκπαίδευση, ἄς ἀπαιτήσει τοὐλάχιστον ἕνα δημόσιο σχολεῖο ποὺ θὰ προετοιμάζει σωστὰ τοὺς ὑποψηφίους φοιτητὲς καὶ ἕνα πανεπιστήμιο ποὺ θὰ ἀποτελεῖ πραγματικὸ χῶρο ἐπιστημονικῆς κατάρτισης.
Τὰ πανεπιστήμιά μας εἶναι ἀντιπνευματικὰ ἱδρύματα. Τὸ μαρτυρᾶ αὐτὸ ἡ καθημερινὴ βαρβαρότητα τῆς ἐνδοπανεπιστημιακῆς ζωῆς, στὴν ὁποία ἔχουμε προσαρμοστεῖ σὲ τέτοιο βαθμὸ πώρωσης, ὥστε νὰ τὴν θεωροῦμε κανονικότητα.
Ὅμως, δὲν εἶναι πανεπιστημιακὴ κανονικότητα ἡ ἄθλια ἐμφάνιση τῶν πανεπιστημιακῶν χώρων, ἡ μετατροπή τους σὲ πεδίο ἄσκησης κομματισμοῦ, σὲ ἀρένα ἐπίδειξης καθημερινοῦ τραμπουκισμοῦ καὶ χρήσης βίας, σὲ τόπους νυκτερινῆς κραιπάλης, ἡ μετατροπὴ τῶν αἰθουσῶν σὲ ἀχούρια καὶ γενικότερα στὸ πλῆθος τῶν κακοδαιμονιῶν ποὺ μαστίζουν τὴν καθημερινὴ πανεπιστημιακὴ ζωὴ εἰς βάρος τῆς ἀκαδημαϊκῆς ζωῆς καὶ τῶν φορολογουμένων. Τὰ ἑλληνικὰ νοικοκυρὰ δὲν μπορεῖ νά «σκᾶνε» ἕνα σωρὸ λεφτὰ γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ τῶν τέκνων τους σὲ ἕνα τόπο βαρβαρότητας. Κι ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ παιδεία εἶναι τὸ μοναδικὸ ὅπλο τῶν οἰκονομικὰ ἀσθενέστερων.
Ὅμως, ὅλα τὰ παραπάνω ἀρνητικότατα χαρακτηριστικὰ τῆς καθημερινῆς λειτουργίας τῶν πανεπιστημίων ἀποτελοῦν -ἀκόμη κι αὐτὸ δὲν γίνεται συχνὰ ἀντιληπτό- μέρος τῆς κάκιστης ἐκπαίδευσης τῶν αὐριανῶν ἐπιστημόνων. Παιδεία δὲν εἶναι μόνο τὰ μαθήματα. Εἶναι τὸ γενικότερο κλῖμα τῆς πανεπιστημιακῆς ζωῆς. Καὶ ὡς γνωστόν, ἡ πιὸ δραστικὴ μορφὴ παιδείας εἶναι ἡ καθημερινὴ πρακτική.
Τὰ πανεπιστήμια εἶναι ἀνώτατα ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα ποὺ ἀποστολή τους εἶναι νὰ βγάζουν ἐπιστήμονες κι ὄχι κανίβαλους. Καὶ γι' αὐτὸ χρειάζεται νὰ γίνουν ἐπιτέλους αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο προορίζονται: ἀποκλειστικοὶ χῶροι ἐπιστημονικῆς ἐκπαίδευσης καὶ διαπαιδαγώγησης τῶν νέων ἐπιστημόνων.
Ὁτιδήποτε ἄλλο εἶναι ξένο πρὸς τὴν λειτουργία καὶ τὸν προορισμὸ τοῦ πανεπιστημίου: κομματοκρατία, φοιτητικὲς παρατάξεις, πολύμορφη βία, καταλήψεις, κραιπάλες, χάπενινγκ, ἀλητεία, βανδαλισμοί.
Τὰ πανεπιστήμια χρειάζονται ἕνα πνευματικὸ περιβάλλον ποὺ νὰ ὑποβάλλει θετικὰ τοὺς φοιτητὲς στὴν ἐνασχόληση μὲ τὶς σπουδές τους καὶ στὴν γενικότερη παιδευτική τους προσπάθεια.
Ὅποιος θέλει νὰ ἀσχοληθεῖ καὶ μὲ ἄλλες δραστηριότητες,ποὺ δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὸ πανεπιστήμιο, μπορεῖ νὰ τὶς ἀσκήσει ἐκτὸς πανεπιστημίου. Ἀλλὰ μέσα στὸ πανεπιστήμιο ὀφείλει νὰ συμπεριφέρεται ὡς μέλος τῆς πανεπιστημιακῆς κοινότητας.
Τὸ ἄρθρο 16, παρ. 2 τοῦ Συντάγματος λέει:
«Ἡ παιδεία ἀποτελεῖ βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ Κράτους καὶ ἔχει σκοπὸ τὴν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματικὴ καὶ φυσικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης καὶ τὴ διάπλασή τους σὲ ἐλεύθερους καὶ ὑπεύθυνους πολῖτες».
Ὡραῖο ἀνέκδοτο! Ἀλλὰ κάποια στιγμὴ πρέπει νὰ πάψουμε νὰ κάνουμε μαῦρο χιούμορ εἰς βάρος τοῦ ἑαυτοῦ μας, καὶ κυρίως εἰς βάρος τῆς νέας γενιᾶς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου