Δεν είναι απλώς μια τελετουργική σφράγιση μιας περιόδου: Είναι η μυστική επανάληψη της νύχτας που γέννησε φώς, είναι η υπενθύμιση πως η Ανάσταση δεν έχει παρελθόν, αλλά μόνο παρόν και αιωνιότητα.
Καθώς ο λειτουργικός κύκλος πλησιάζει στη μεγάλη Δεσποτική Εορτή της Αναλήψεως, η Εκκλησία επιμένει να σταθεί για λίγο ακόμη στο θαύμα της Αναστάσεως.
Δεν βιάζεται να προχωρήσει, γιατί γνωρίζει βαθιά πως η νίκη κατά του θανάτου δεν είναι γεγονός που απλώς συνέβη: Είναι τρόπος υπάρξεως, ρίζα της νέας κτίσεως, αιώνια πηγή του φωτός που διαλύει κάθε σκοτάδι.
Η Απόδοση του Πάσχα είναι σαν τον ύστατο αναστεναγμό μιας μυστικής χαράς που δεν εξαντλείται.
Είναι σαν το τελευταίο κύμα που φτάνει στην ακτή πριν η θάλασσα ησυχάσει.
Η Εκκλησία, στοργική Μητέρα και Παιδαγωγός, δεν θέλει η Ανάσταση να περάσει ως μια συγκίνηση στιγμής.
Θέλει να τη ζυμώσει με το αίμα και την ανάσα μας, να γίνει μέσα μας μέτρο κρίσεως και τρόπος σχέσης.
Να πάψει να είναι ένα «Χριστός Ανέστη» της γλώσσας και να γίνει «Χριστός ανέστη» της ζωής.
Το Πάσχα δεν τελείωσε, δεν τελειώνει ποτέ.
Η λειτουργική του Απόδοση είναι θεσμική υπενθύμιση της άρνησης της Εκκλησίας να υποκύψει στο εφήμερο.
Για σαράντα ημέρες η Εκκλησία δεν θρήνησε, δεν ένιωσε φόβο, αλλά ντύθηκε φώς.
Αύριο, για μία ακόμη φορά, θα ηχήσει ολόκληρη η Ανάσταση: οι καμπάνες, τα άμφια, οι ψαλμοί, το Ευαγγέλιο του κενού Τάφου.
Κι όμως, η πιο δυνατή καμπάνα ηχεί μέσα μας: «Δεν είστε λαός του σκότους, είστε λαός του φωτός.
Όχι της λύπης, αλλά της ελπίδας, όχι της ήττας, αλλά της νίκης.»
Αυτή είναι η βαθύτερη αλήθεια της Εκκλησίας. Όχι η αποφυγή του πόνου, αλλά η νίκη εντός του. Όχι η απουσία της φθοράς, αλλά η δύναμη να αφθαρτιζεσαι ακόμη και μέσα από αυτή.
Η Ανάσταση δεν είναι απλά ένα θρησκευτικό γεγονός, είναι κοσμολογικό ρήγμα.
Είναι η κατακόρυφη είσοδος του θεϊκού στοιχείου στη φθορά για να φέρει το άφθαρτο, είναι η ελπίδα που δεν περιμένει την αλλαγή των συνθηκών για να ανθίσει, αλλά καρπίζει εντός της στάχτης.
Δεν ανασταίνεται μόνο ο Χριστός, αλλά κάθε ψυχή που ενώνεται με Εκείνον.
Αύριο, λοιπόν, ας σταθούμε με σιωπή ευλαβική ενώπιον του μυστηρίου.
Ας μην επιτρέψουμε στην καθημερινότητα να θολώσει το φώς της Ανάστασης.
Ας μην αρκεστούμε σε μια επανάληψη τυπική, αλλά ας αναζητήσουμε εκείνη τη βαθύτερη παλλόμενη χαρά που έκανε τους πρώτους μαθητές να φωνάζουν με δάκρυα στα μάτια:
«Εωράκαμεν τον Κύριον!»
Και ας ψάλλουμε όχι απλώς με φωνή, αλλά με βίο, με ήθος, με παρουσία, με προσφορά: Χριστός Ανέστη!
Γιατί μόνο όποιος ζει το φώς της Αναστάσεως, μπορεί να βαδίσει μέσα στον κόσμο χωρίς να χαθεί, χωρίς να λιγοψυχήσει, χωρίς να σβήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου