Του Μάνου Λαμπράκη
Η μέλισσα δεν είναι έντομο γιατί είναι θεολογία σε πτήση. Από τη Μινωική Κρήτη ως το «μέλι εκ πέτρας» της Παλαιάς Διαθήκης, η μέλισσα δεν παράγει απλώς γλυκύτητα, μεσολαβεί ανάμεσα σε κόσμους. Είναι το ον που συλλέγει από το άγριο και αποθέτει στο ενδότερο. Είναι ο ασκητής της φύσης, που μεταμορφώνει τη γύρη σε δοχείο αφθαρσίας. Στις αιγαιακές αναπαραστάσεις η μέλισσα δεν λειτουργεί απλώς ως σύμβολο. Λειτουργεί ως γέφυρα: από τον θάνατο στο μυστήριο της διατήρησης.Η μέλισσα είναι εικόνα Εκκλησίας πριν υπάρξει Εκκλησία. Το σώμα της είναι μοναχικό αλλά εργάζεται μόνο συλλογικά. Το μέλι της δεν τρώγεται αμέσως, ωριμάζει με υπομονή, όπως η Αλήθεια.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρομοίαζε τον καλό χριστιανό με τη μέλισσα: ούτε παραμένει στα αγκάθια, ούτε ελκύεται απλώς από την ομορφιά, αλλά μαθαίνει να διαλέγει το γόνιμο. Η κυψέλη, όπως ο ναός, έχει άγραφο κανόνα: δεν είναι κτίσμα αλλά σώμα ζώντων κανόνων. Δεν είναι κατοικία, είναι λειτουργία. Όπου εισέρχεται η μέλισσα, η φύση γίνεται ευχαριστιακή.
Η απουσία της μέλισσας στις πόλεις μας δεν είναι απλώς περιβαλλοντικό πρόβλημα, είναι αποκαλυπτικό. Η εξαφάνιση του είδους της προεικονίζει την απώλεια νοήματος. Αν η μέλισσα εκτοπίζεται, εκτοπίζεται και η δυνατότητα να μαζεύουμε το θείο από το καθημερινό. Αν δεν υπάρχει πια η μέλισσα, δεν υπάρχει κι εκείνη η πειθαρχημένη χάρη που ξέρει πότε να πετά, πότε να επιστρέφει, πότε να καταθέτει. Ο κόσμος χωρίς μέλισσες είναι κόσμος χωρίς Ευχαριστία, παράγει, καταναλώνει, καταστρέφει και δεν μετουσιώνει.
Η μέλισσα είναι το ευαγγέλιο του αρχιπέλαγους. Εκεί όπου τα κύματα διαχωρίζουν, εκείνη συνδέει. Πετά από άνθος σε άνθος όπως ο λόγος του Θεού: όχι για να εξαντλήσει, αλλά για να γονιμοποιήσει. Από τη Φολέγανδρο έως τη Μήλο, από την Κνωσό έως την Πάτμο, η μέλισσα υπήρξε φύλακας μιας γνώσης που δεν αποτυπώνεται: ότι το μικρότερο μπορεί να περιέχει το αιώνιο. Η μέλισσα δεν είναι μοντέλο βιοποικιλότητας. Είναι λειτουργικό αρχέτυπο. Είναι το ελάχιστο που σώζει τον κόσμο.
Η απουσία της μέλισσας στις πόλεις μας δεν είναι απλώς περιβαλλοντικό πρόβλημα, είναι αποκαλυπτικό. Η εξαφάνιση του είδους της προεικονίζει την απώλεια νοήματος. Αν η μέλισσα εκτοπίζεται, εκτοπίζεται και η δυνατότητα να μαζεύουμε το θείο από το καθημερινό. Αν δεν υπάρχει πια η μέλισσα, δεν υπάρχει κι εκείνη η πειθαρχημένη χάρη που ξέρει πότε να πετά, πότε να επιστρέφει, πότε να καταθέτει. Ο κόσμος χωρίς μέλισσες είναι κόσμος χωρίς Ευχαριστία, παράγει, καταναλώνει, καταστρέφει και δεν μετουσιώνει.
Η μέλισσα είναι το ευαγγέλιο του αρχιπέλαγους. Εκεί όπου τα κύματα διαχωρίζουν, εκείνη συνδέει. Πετά από άνθος σε άνθος όπως ο λόγος του Θεού: όχι για να εξαντλήσει, αλλά για να γονιμοποιήσει. Από τη Φολέγανδρο έως τη Μήλο, από την Κνωσό έως την Πάτμο, η μέλισσα υπήρξε φύλακας μιας γνώσης που δεν αποτυπώνεται: ότι το μικρότερο μπορεί να περιέχει το αιώνιο. Η μέλισσα δεν είναι μοντέλο βιοποικιλότητας. Είναι λειτουργικό αρχέτυπο. Είναι το ελάχιστο που σώζει τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου