ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Τα άμφια των ιεροπαίδων

ΤΑ ΑΜΦΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΟΠΑΙΔΩΝ
Τα παιδιά που διακονούν μέσα στο Άγιο Βήμα, φορούν κι αυτά τα δικά τους άμφια, το στιχάριο και την ζώνη.
Το στιχάριο είναι ένας ποδήρης χιτώνας με φαρδιά μανίκια, ενώ η ζώνη είναι μια στενόμακρη λωρίδα υφάσματος η οποία μπαίνει σταυρωτά στους ώμους και οι δυο άκρες καταλήγουν μπροστά στη μέση.
Το ύφασμα με το οποίο κατασκευάζονται μπορεί να είναι από απλό έως και πολυτελές, στόφα, δαμασκηνό.


ΣΥΜΒΟΛΙΖΟΥΝ τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, τα οποία είναι διακονικά πνεύματα.
Επίσης την αγνότητα και την καθαρότητα των παιδιών, που επαίνεσε ο ίδιος ο Κύριος:
''Σας διαβεβαιώνω, αν δεν επιστρέψετε, και γίνετε σαν τα παιδάκια, δεν θα μπείτε μέσα στη βασιλεία των ουρανών.


Όποιος, λοιπόν, ταπεινώσει τον εαυτό του σαν αυτό το παιδάκι, αυτός είναι ο μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών·''
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφ. 18, Στίχοι 3 – 4..


Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΙΕΡΟΠΑΙΔΩΝ
- Όταν ετοιμάζουν τη στολή που θα φορέσουν, παίρνουν ευλογία από τον Ιερέα, λέγοντας:
''Ευλόγησον Πάτερ (ή Δέσποτα)'' και φιλούν το χέρι του.
- Στέκονται ή κάθονται χωρίς να θορυβούν και αν είναι απαραίτητο να μιλήσουν, φροντίζουν να μην ακούγονται (ψιθυρίζουν), για να μην ενοχλούν τον Λειτουργό Ιερέα.
- Στη μικρή και μεγάλη Είσοδο κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου ετοιμάζονται εγκαίρως, χωρίς να θορυβούν ή να κτυπούν τα εξαπτέρυγα.
- Κινούνται ευλαβώς εντός του Ναού (στις Εισόδους), και όταν φτάσουν στη θέση τους, κρατούν σταθερά το εξαπτέρυγο ή κηροπήγιο και δεν κοιτάζουν περίεργα δεξιά κι αριστερά.
-Όταν στο: ''Μετά φόβου...'' εξέρχεται ο Ιερέας για Κοινωνία των πιστών, εξέρχεται μαζί του και ένα ''παπαδάκι'' στην Ωραία Πύλη, βαστάζοντας αναμμένη λαμπάδα.
- Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας αναχωρούν, λαμβάνοντας από τον Ιερέα και πάλι ευχή – ευλογία.
Η τήρηση των ανωτέρω καθηκόντων, είναι θέμα αποφάσεως και συνήθειας.
Με τον τρόπο αυτό επισύρουμε τη θεία Ευλογία στο πρόσωπό μας.
Οι γονείς και οι κατηχητές ενημερώστε τα παιδιά που υπηρετούν στο Ιερό ώστε να γνωρίζουν τα καθήκοντά τους.

4 σχόλια:

Αλέξανδρος είπε...

Μισό λεπτό... μισό λεπτό!

Τα παιδιά είναι παιδιά. Όποιος έχει την εντύπωση ότι τα παπαδάκια είναι μαθητευόμενοι νεοσύλλεκτοι στον στρατό καλό θα είναι να κάνει δύο πράγματα:
1. Να κάτσει να θυμηθεί πώς ήταν ο ίδιος ως παιδί.
2. Να κάτσει να μεγαλώσει ένα παιδί.
Τα παπαδάκια και θα μαλώσουν και θα παρεξηγηθούν και τέλος πάντων θα συνεχίσουν να είναι παιδιά μέσα στο ιερό. Εδώ οι μεγάλοι δε μπορούν να κρατηθούν!

Με τέτοιες παπικές νοοτροπίες τύφλα νά 'χουν οι γκεσταπίτες καρδινάλιοι του βατικανού!

π.Γεώργιος-Προσκυνητής είπε...

Αλέξανδρε μου είσαι λίγο υπερβολικός.Είναι δηλαδή κακό να πάρει το παιδάκι ευχή και να του συστήσεις να κάνει ησυχία.Το αν θα το καταφέρει είναι άλλη δουλειά,δεν θα περάσει και από Ιερά Εξέταση.Αν δεν του πεις όμως το σωστό πώς θα μάθει;

Ανώνυμος είπε...

αγαπητε εν χριστω αδελφε τι εννοειτε οτι ειναι παιδια οτι δεν εχουν κριση,η οτι δεν μπορουν να ξεχωρισουν που πρεπει να φωνασκουν και που οχι΄λαθος σας ο πατερας ειναι υποχρεωμενος να τα υπενθυμιζει αυτα που πρεπει να κανουν στο ιερο οπως και εσεις ασφαλως το ιδιο κανετε και στο σπιτι σαςστα παιδια σας αυτο δεν σημαινει αυταρχισμο κλπ.δηλαδη να του δωσουμε και μια μπαλα να περασει την ωρα του στο ιερο.εισθε λαθος τα παιδια που υπηρετουν το ιερο γνωριζουν καλα τις υποχρεωσεις τους και αν καμμια φορα τις λησμονουν να εισθε βεβαιος οτι με την αγαπη και την συμβουλη του ιερεως επανερχονταιγιατι για να μπαινει το ιερο αγαπα τον χριστο και τον ιερεα τς ενοριας του.στην αγαπη σας

Αλέξανδρος είπε...

Δεν μιλάω για συστάσεις, ή ακόμα και για ένα μάλωμα καμιά φορά. Φοβάμαι όμως πολύ τέτοιου είδους απόψεις, οι οποίες, ακόμη κι αν περιγράφουν ορθά έναν συμβολισμό, ενέχουν τον κίνδυνο να οδηγήσουν σε ιδεολογήματα και ψευδαισθήσεις, τις οποίες στο τέλος θα τις πληρώσουν τα ίδια τα παιδια. Με λίγα λόγια, φοβάμαι τις υπερβολές.
Ο παραλληλισμός των παιδιών με τα χερουβείμ δημιουργεί από αυτά προσδοκίες που, ως παιδιά, είναι αδύνατον να ικανοποιήσουν. Ας μην ζούμε στον κόσμο μας εμείς οι μεγάλοι. Κι ας θυμηθούμε πώς ήμασταν ως παπαδάκια.
Τίποτε από αυτά δεν καταλαβαίναμε, κι ούτε μας ένοιαζε να τα καταλάβουμε, και καλύτερα που δεν μας τα είχε πει κανείς, για να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα και νομίζουμε ότι είμαστε άγγελοι, συμπεριφερόμενα με μια πλασματική αγιοσύνη.
Καλύτερα που δεν τα ήξεραν και οι ιερείς. Περιμέναν από εμάς να ανάψουμε σωστά το θυμιατό, να μην σπάσει το ελαττωματικό καρβουνάκι στα δύο, να φέρουμε εγκαίρως το ζέον. Όποτε κάποιος πήγαινε να βάλει περισσότερη τάξη απ' όση αντέχαμε, μας ωθούσε ή στην υποκρισία, ή στην έξοδο.

Παρομοίως επικίνδυνη μου φαίνεται και η θέση που θέλει τον ψάλτη να ψέλνει δίπλα σε Αγγέλους. Δεν αναφέρομαι εδώ σε περιπτώσεις Αγίων που όντως έζησαν κάποιο θαυμαστό γεγονός. Αναφέρομαι σε αλαζόνες ψάλτες που πιστεύουν ότι φτάσαν σε αγγελικά ύψη με το μυαλό τους. Κάλιο ένας παράφωνος ψάλτης, χωρίς ιδέα από τυπικά, που δεν ξέρει τι είν' μηναίο και τι η παρακλητική!