Γεννήθηκα το 1940 και μεγάλωσα στην Καλαμαριά, σ' ένα σπίτι με τούβλα που τα παρασκεύασαν με νερό από τη θάλασσα.
Όμως τα τούβλα λιώσανε, αφού το νερό ήταν αλμυρό,κι έτσι αναγκαστήκαμε για δύο χρόνια να μείνουμε σε σκηνή.
Ηλεκτρικό και νερό δεν υπήρχαν,παρά μόνο μια βρύση από την οποία παίρναμε όλοι στη γειτονιά.Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολα ήταν, ειδικά τον Χειμώνα.
Όταν έβρεχε, όλος ο προσφυγικός συνοικισμός μετατρεπόταν σ' έναν απέραντο λασπότοπο,μια πηχτή λάσπη που κόλλαγε σα βδέλλα στα παπούτσια(σε όσους τυχερούς διέθεταν παπούτσια).
Έτσι πήραμε εμείς οι Πόντιοι το παρατσούκλι ''Τσαμούρια''που σημαίνει λάσπη, λασπωμένοι.
Η ανέχεια μας στιγμάτισε σαν αναμμένο σίδερο, αλλά δε μας έκαψε.Νικήσαμε τη φτώχεια, το ρατσισμό και την αδιαφορία της Πολιτείας.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα στερήσεις και όνειρα.Δούλευα και πήγαινα ταυτοχρόνως στο σχολείο.Ατίθασος δεν ήμουν, ούτε και γκρινιάρης.Φρόνιμος ήμουν και μ' αγαπούσαν γιατί τους διασκέδαζα.
Μιμούμουν τις φωνές των δασκάλων μας και έστηνα αυτοσχέδια νούμερα στα διαλείμματα και στις εκδρομές και αυτό άρεσε σε όλους.
Με ανακάλυψε ο Γιώργος Οικονομίδης σ' έναν διαγωνισμό ταλέντων κι έτσι αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα.Δεν ήθελα, όμως, να γίνω ηθοποιός. Σκεφτόμουν να γίνω συγγραφέας.
23 ετών πήγα στην Αμερική. Ενσωματώθηκα στο χώρο των αμφισβητιών του ''Αμερικανικού Ονείρου''γράφοντας και παίζοντας κείμενα που με ενέταξαν
στην κουλτούρα των αριστερών καλλιτεχνών του περιθωρίου.
Είμαι από αυτούς που έφεραν και εδραίωσαν το Stand Up Comedy στην Ελλάδα.
Δεν είμαστε ούτε ατακαδόροι, ούτε διασκεδαστές,αν και αυτοί, είναι πολύ σημαντικοί.Ο Stand Up κωμικός. είναι κοινωνικός λειτουργός,που κάνει μια βαθιά τομή στην υπάρχουσα πολιτιστική και πολιτική πραγματικότητα.
Αυτός που κάνει σάτιρα βλέπει τα κακώς κείμενα και θέλει να πει στο διπλανό του:''Πρόσεχε, αυτά που ζεις μπορεί να μην είναι όπως δείχνουν''.
Το 1983 στη ''Διαγώνιο'' στην Πλάκα,έκλεινα την παράστασή μου ''Αλλαγή και πάσης Ελλάδος'' με τα λόγια:
''Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει το μεγάλο κακό, που θα μετατρέψεισιγά - σιγά τους Έλληνες σε λαό δημοσίων υπαλλήλων,κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων.
Σε τριάντα χρόνια από σήμερα,Ανδρέας Παπανδρέου δε θα υπάρχει.
Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και ηθικής εξαθλίωσης''.
Ο καθένας μπορεί να με χαρακτηρίσει όπως του αρέσει.Μένω σε αυτό που λέει ο Όσκαρ Ουάιλντ:''Τα πράγματα που λένε οι άνθρωποι για έναν άνθρωπο,δεν αλλάζουν τον άνθρωπο αυτόν. Είναι αυτό που είναι''.
Γύρισα στη Θεσσαλονίκη,επειδή ήθελα να κρατήσω ζωντανές τις αναμνήσεις μου.Στην ηλικία που έχω φτάσει,κοιτάζω προς τα πίσω και νιώθω ικανοποιημένος για ότι έκανα.
Όμως τα τούβλα λιώσανε, αφού το νερό ήταν αλμυρό,κι έτσι αναγκαστήκαμε για δύο χρόνια να μείνουμε σε σκηνή.
Ηλεκτρικό και νερό δεν υπήρχαν,παρά μόνο μια βρύση από την οποία παίρναμε όλοι στη γειτονιά.Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολα ήταν, ειδικά τον Χειμώνα.
Όταν έβρεχε, όλος ο προσφυγικός συνοικισμός μετατρεπόταν σ' έναν απέραντο λασπότοπο,μια πηχτή λάσπη που κόλλαγε σα βδέλλα στα παπούτσια(σε όσους τυχερούς διέθεταν παπούτσια).
Έτσι πήραμε εμείς οι Πόντιοι το παρατσούκλι ''Τσαμούρια''που σημαίνει λάσπη, λασπωμένοι.
Η ανέχεια μας στιγμάτισε σαν αναμμένο σίδερο, αλλά δε μας έκαψε.Νικήσαμε τη φτώχεια, το ρατσισμό και την αδιαφορία της Πολιτείας.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα στερήσεις και όνειρα.Δούλευα και πήγαινα ταυτοχρόνως στο σχολείο.Ατίθασος δεν ήμουν, ούτε και γκρινιάρης.Φρόνιμος ήμουν και μ' αγαπούσαν γιατί τους διασκέδαζα.
Μιμούμουν τις φωνές των δασκάλων μας και έστηνα αυτοσχέδια νούμερα στα διαλείμματα και στις εκδρομές και αυτό άρεσε σε όλους.
Με ανακάλυψε ο Γιώργος Οικονομίδης σ' έναν διαγωνισμό ταλέντων κι έτσι αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα.Δεν ήθελα, όμως, να γίνω ηθοποιός. Σκεφτόμουν να γίνω συγγραφέας.
23 ετών πήγα στην Αμερική. Ενσωματώθηκα στο χώρο των αμφισβητιών του ''Αμερικανικού Ονείρου''γράφοντας και παίζοντας κείμενα που με ενέταξαν
στην κουλτούρα των αριστερών καλλιτεχνών του περιθωρίου.
Είμαι από αυτούς που έφεραν και εδραίωσαν το Stand Up Comedy στην Ελλάδα.
Δεν είμαστε ούτε ατακαδόροι, ούτε διασκεδαστές,αν και αυτοί, είναι πολύ σημαντικοί.Ο Stand Up κωμικός. είναι κοινωνικός λειτουργός,που κάνει μια βαθιά τομή στην υπάρχουσα πολιτιστική και πολιτική πραγματικότητα.
Αυτός που κάνει σάτιρα βλέπει τα κακώς κείμενα και θέλει να πει στο διπλανό του:''Πρόσεχε, αυτά που ζεις μπορεί να μην είναι όπως δείχνουν''.
Το 1983 στη ''Διαγώνιο'' στην Πλάκα,έκλεινα την παράστασή μου ''Αλλαγή και πάσης Ελλάδος'' με τα λόγια:
''Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει το μεγάλο κακό, που θα μετατρέψεισιγά - σιγά τους Έλληνες σε λαό δημοσίων υπαλλήλων,κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων.
Σε τριάντα χρόνια από σήμερα,Ανδρέας Παπανδρέου δε θα υπάρχει.
Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και ηθικής εξαθλίωσης''.
Ο καθένας μπορεί να με χαρακτηρίσει όπως του αρέσει.Μένω σε αυτό που λέει ο Όσκαρ Ουάιλντ:''Τα πράγματα που λένε οι άνθρωποι για έναν άνθρωπο,δεν αλλάζουν τον άνθρωπο αυτόν. Είναι αυτό που είναι''.
Γύρισα στη Θεσσαλονίκη,επειδή ήθελα να κρατήσω ζωντανές τις αναμνήσεις μου.Στην ηλικία που έχω φτάσει,κοιτάζω προς τα πίσω και νιώθω ικανοποιημένος για ότι έκανα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου