Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης
Μαρτυρία Δημήτριου Τσελεγγίδη
Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. στον τομέα Δογματικής
Στη συνέχεια, θα πω κάτι, το οποίο έχει να κάνει με προσωπική κατάθεση. Συνδεόμουνα επί δεκαετίες με τον π. Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, του οποίου το ήθος και το φρόνημα είναι εγνωσμένα.Είναι εγνωσμένο, επίσης, ότι είχε κι αυτός «πνευματική τηλεόραση».Όσον αφορά εμένα, πολλές φορές πήγαινα με την πρόθεση, να θέσω κάποια ερωτήματα πολύ συγκεκριμένα, με μία αξιολογική σειρά, και χρησιμοποιώντας το δικό μου λεξιλόγιο.
Και όταν πήγαινα κοντά του, χωρίς να του θέσω καν την ερώτηση, μου απαντούσε με αυτήν τη διαδοχή των ερωτημάτων που είχα και με το λεξιλόγιό μου. Το λέω, ως προσωπική πείρα. Δεν αποτελεί κάτι καινοφανές. Αυτό συνέβαινε και με πολλούς άλλους.
Κάποτε, λοιπόν, νεαρός τότε καθηγητής στη Θεολογική, μιλάμε τώρα πριν από τριάντα χρόνια, του είπα το εξής:
Επειδή και στη Θεολογική Σχολή, ιδιαίτερα τής Θεσσαλονίκης, το κλίμα του Οικουμενισμού ανθεί, είχα κάποια έντονα προβλήματα καί ερωτήματα, επειδή έβλεπα να εκπροσωπείται από σεβαστούς, κατά τα άλλα,καθηγητές.
Φυσικά, τόσο η συνείδησή μου όσο και οι γνώσεις μου αντιδρούσαν μεν,ήθελα όμως, πέρα από την επιστημονική μου θέση, να έχω και την χαρισματικήαπάντηση, πράγμα το οποίο έκανα και σε πάρα πολλά άλλα θέματα.
Τον ρώτησα, λοιπόν, επί του συγκεκριμένου, μήπως μπορεί να μου πεί τι πράγμα είναι ο Οικουμενισμός. Μου απήντησε απερίφραστα και χωρίς καμμία δυσκολία:
«Αυτήν την ερώτηση, παιδί μου, μου την έχει κάνει κι ένας ακόμη νωρίτερα από σένα. Εγώ, εδώ πέρα επάνω, βρίσκομαι σαράντα χρόνια στα βράχια.
Έχω ξεχάσει και τα ελληνικά μου»- σημειωτέον τελείωσε σχολαρχείο – «αλλά μ’ αυτό το θέμα δεν έχω ασχοληθεί.
Γι’ αυτό, επειδή έπρεπε να το απαντήσω, αφού δέχτηκα ερώτημα και δεν είχα καμία γνώμη πάνω στο θέμα, πήγα στο κελλί μου και προσευχήθηκα και ρώτησα τον Χριστό να με πληροφορήσει τι είναι ο Οικουμενισμός.
Πήρα την απάντησή του, η οποία είναι, ότι ο Οικουμενισμός έχει πνεύμα πονηρίας και κυριαρχείται από ακάθαρτα πνεύματα».
Και τον ρώτησα, πως ακριβώς πιστοποιήθηκε αυτό.
Μου απάντησε, πως «μετά την προσευχή γέμισε το κελλί μου από αφόρητη δυσωδία, η οποία μου έφερνε ασφυξία στην ψυχή, δεν μπορούσα να αναπνεύσω
πνευματικά».
Τον ρώτησα, αν αυτό ήταν ένα έκτακτο γεγονός γι’ αυτόν ή αν έτσι του απαντά ο Χριστός σε ανάλογες περιπτώσεις, και με βεβαίωσε, ότι «σε όλες τις περιπτώσεις, που είναι μπλεγμένες με μάγια, με ακάθαρτα πνεύματα, αυτή είναι η κατάσταση, στην οποία με εισάγει.
Μερικές φορές υπάρχει και λεκτική απάντηση, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, αυτή ήταν η απάντηση και έχω απόλυτη τη βεβαιότητα, ότι ο Οικουμενισμός δεν έχει το Πνεύμα το Άγιο, αλλά το πνεύμα το ακάθαρτο».
Αυτό που λέγω αυτή τη στιγμή, θα μπορούσε να πεί κανείς, ενδεχομένως, ότι έχει χαρακτήρα εντυπώσεων.
Σας πληροφορώ, ότι χάρηκα πάρα πολύ, επειδή αυτό, που είπε σε μένα προσωπικά, το είδα καταγραμμένο και από την ευλαβή συνοδεία του, που δημοσίευσε έναν τιμητικό Τόμο γύρω από το πρόσωπό του, την πνευματικότητά του και τα λόγια του.
Πιστοποιείται λοιπόν και από εκεί, αλλά εγώ το διεσταύρωσα και με άλλους αξιόπιστους θεολόγους, οι οποίοι συνέβη να το ακούσουν προσωπικά.
Δεν το έχω πεί δημοσία μέχρι τώρα, αλλά το έφεραν έτσι τα πράγματα, που με αναγκάζουν να το πω. Βεβαίως, αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη στάση μου απέναντι στον Οικουμενισμό.
Εγώ, βεβαίως, ως καθηγητής, ως επιστήμων, οφείλω σε κάθε περίπτωση να το ανακρίνω το θέμα με επιστημονικά κριτήρια και να τεκμηριώνω την άποψή μου επιστημονικά και αυτό κάνω και στα μαθήματά μου, βήμα προς βήμα.
Όμως θεωρώ πως η κατάθεση αυτή είναι σημαντική, γιατί γίνεται με τρόπο χαρισματικό από έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν γνωρίζει κάτι γύρω από αυτό τό πρόβλημα, δεν έχει διαβάσει, δεν έχει ακούσει, αλλά καταθέτει την άμεση πνευματική εμπειρία του. Νομίζω ότι μιλούν εδώ τα ίδια τα πράγματα.
πνευματικά».
Τον ρώτησα, αν αυτό ήταν ένα έκτακτο γεγονός γι’ αυτόν ή αν έτσι του απαντά ο Χριστός σε ανάλογες περιπτώσεις, και με βεβαίωσε, ότι «σε όλες τις περιπτώσεις, που είναι μπλεγμένες με μάγια, με ακάθαρτα πνεύματα, αυτή είναι η κατάσταση, στην οποία με εισάγει.
Μερικές φορές υπάρχει και λεκτική απάντηση, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, αυτή ήταν η απάντηση και έχω απόλυτη τη βεβαιότητα, ότι ο Οικουμενισμός δεν έχει το Πνεύμα το Άγιο, αλλά το πνεύμα το ακάθαρτο».
Αυτό που λέγω αυτή τη στιγμή, θα μπορούσε να πεί κανείς, ενδεχομένως, ότι έχει χαρακτήρα εντυπώσεων.
Σας πληροφορώ, ότι χάρηκα πάρα πολύ, επειδή αυτό, που είπε σε μένα προσωπικά, το είδα καταγραμμένο και από την ευλαβή συνοδεία του, που δημοσίευσε έναν τιμητικό Τόμο γύρω από το πρόσωπό του, την πνευματικότητά του και τα λόγια του.
Πιστοποιείται λοιπόν και από εκεί, αλλά εγώ το διεσταύρωσα και με άλλους αξιόπιστους θεολόγους, οι οποίοι συνέβη να το ακούσουν προσωπικά.
Δεν το έχω πεί δημοσία μέχρι τώρα, αλλά το έφεραν έτσι τα πράγματα, που με αναγκάζουν να το πω. Βεβαίως, αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη στάση μου απέναντι στον Οικουμενισμό.
Εγώ, βεβαίως, ως καθηγητής, ως επιστήμων, οφείλω σε κάθε περίπτωση να το ανακρίνω το θέμα με επιστημονικά κριτήρια και να τεκμηριώνω την άποψή μου επιστημονικά και αυτό κάνω και στα μαθήματά μου, βήμα προς βήμα.
Όμως θεωρώ πως η κατάθεση αυτή είναι σημαντική, γιατί γίνεται με τρόπο χαρισματικό από έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν γνωρίζει κάτι γύρω από αυτό τό πρόβλημα, δεν έχει διαβάσει, δεν έχει ακούσει, αλλά καταθέτει την άμεση πνευματική εμπειρία του. Νομίζω ότι μιλούν εδώ τα ίδια τα πράγματα.
Από το βιβλίο “Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου