Ψυχοσαββατίζοντας...
"Πάρε την ολόσωμη φωτογραφία ενός ανθρώπου και με τον αντίχειρα -αν έχεις- άρχιζε να καλύπτεις κάποια τμήματα του κορμιού του. Τα πόδια; Ο άνθρωπος εξακολουθεί να σου μιλάει. Τα χέρια; Τίποτα δεν αλλάζει... Μόνο αν με μια κίνηση ανεξήγητης βίας καλύψεις το πρόσωπο, ο άνθρωπος αφανίζεται..."(Κωστής Παπαγιώργης)Η αδυναμία του αποχαιρετισμού είναι η πιο συγκλονιστική διάσταση αυτής της πανδημίας. Και δεν αφορά μόνο τους νεκρούς και τους συγγενείς τους, τις λαβωμένες οικογένειες που δεν ξέρουν πώς να πενθήσουν τον απόντα θάνατο των αγαπημένων τους, αλλά όλους μας. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ξένοι νεκροί, απλοί αριθμοί σε μία αδιάφορη στατιστική. Έχουν όνομα και πρόσωπο. Είναι πατέρες, μητέρες, αδέλφια, φίλοι.
Όταν θυμόμαστε τους κεκοιμημένους μας, όταν τους μνημονεύουμε, τους ξαναφέρνουμε ανάμεσά μας. Όταν τους ονομάζουμε, δεν τους αφήνουμε να νεκρωθούν,δεν καλύπτουμε το πρόσωπό τους και δεν τους αφανίζουμε,αλλά συμβιώνουμε μαζί τους σαββατίζοντας στης κοινής ανάστασης την αναμονή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου