«Είμαι κουρασμένος να βλέπω τα παιδιά σε τουρνουά να κλαίνε για μια ήττα. Στον αθλητισμό κερδίζεις και χάνεις και στην πραγματικότητα μαθαίνεις περισσότερα χάνοντας.
Οι παίκτες είναι απογοητευμένοι, αλλά τίποτα περισσότερο. Όταν χάνεις πρέπει να συγχαίρεις τον αντίπαλό σου και να ξεκινάς ξανά.
«Δεν πρέπει να κλάψουμε αλλά να σηκωθούμε και να προσπαθήσουμε ξανά στο επόμενο τουρνουά. Νομίζω ότι ολόκληρη η χώρα είναι περήφανη για αυτήν την εθνική ομάδα », δήλωσε.
Βλέπεις, ο Λουίς Ενρίκε τον Ιούνιο του 2019, πριν από δύο χρόνια, παραιτήθηκε από τη θέση του ομοσπονδιακού προπονητή για να είναι δίπλα στην κορούλα του, τη Χάνα του, που έδινε μάχη με τον καρκίνο.
Η Χάνα δεν τα κατάφερε, «έφυγε» τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς και ο Ενρίκε είχε συγκλονίσει με όσα έγραψε στα social media. «Θα μας λείψεις πολύ, αλλά θα σε θυμόμαστε κάθε ημέρα της ζωής μας με την ελπίδα ότι θα συναντηθούμε στο μέλλον ξανά. Θα είσαι το αστέρι που οδηγείς την οικογένειά μας».
Συνήθως οι άνθρωποι ζούνε έναν τόσο μεγάλο, αδιανόητο πόνο, μόνο μια φορά στη ζωή τους. Ο πόνος έρχεται ξανά, και ξανά, αλλά βρίσκει πιο σκληρή επιφάνεια. Τα δάκρυα έκτοτε δεν σε επισκέπτονται συχνά βέβαια και η ζωή αλλάζει όψη.
Ο Ενρίκε επέστρεψε στη Φούρια Ρόχα τον Νοέμβριο του 2019. Βρήκε τη δύναμη να επιστρέψει. Επέστρεψε κι άνοιξε την καρδιά του. Μίλησε τον θρήνο του. Είπε για τον θάνατο, για την απώλεια. Είπε ότι η ζωή του ήταν ένας συνεχής εφιάλτης. Είπε ότι όταν ξυπνούσε από τον εφιάλτη, έβλεπε ποδόσφαιρο. Είπε και ότι η «μάχη» της Εθνικής Ισπανίας στο Euro είναι παιδικό παιχνίδι μετά από όσα έχει βιώσει.
Μετά τον αποκλεισμό από την Ιταλία στα πέναλτι λοιπόν, ο Λουίς Ενρίκε επέστρεψε στα αποδυτήρια, έβαλε μουσική, ανέβασε την ένταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου