«Το γεγονός της σωτηρίας είναι συνειδητό γεγονός. Δεν είναι μαγικό γεγονός». Ενσυνείδητα ο άνθρωπος εκλέγει τον Θεό, ενσυνείδητα πιστεύει στον Θεό, ενσυνείδητα παραδίδει τον εαυτό του στον Θεό και κάνει τον αγώνα του. Δεν γίνονται έτσι στα κλέφτικα τα πράγματα ή στον ύπνο ή με μαγικό τρόπο.
Θα δεί κανεις όλη τη βρωμιά της υπάρξεως του, θα δει όλη την αμαρτία του. Όποιος δεν τολμά, όποιος φοβάται να τα δεί, θα ταλαιπωρείται μια ζωή, και εκ των προτέρων, με όσα έχει ακούσει, έχει διάθεση να δει τον εαυτό του και ούτε θα φοβηθεί ούτε θα τρομάξει ούτε θα δειλιάσει πώς να εκτεθεί στα μάτια του, αυτός θα δει όλη την εξαχρείωση μέσα του. Πρέπει να δει κανείς την αμαρτία του, να δει την εξαχρείωση, να δει το κακό που έχει μέσα του. Έτσι ταπεινώνεται κανείς.
Τι πράγματα είναι αυτά σήμερα! Ακόμη και στην εξομολόγηση που θα πάει κανείς, δεν ξέρει πώς να εξομολογηθεί και λέει στον πνευματικό:
«Δεν έχω να πω τίποτε, δεν αισθάνομαι τίποτε να με βαραίνει!». Πως γίνεται αυτό, και οι άνθρωποι πάνε κι έρχονται και καθόλου δεν κάνουν βουτιά μέσα στην ψυχή τους, ώστε να δει κανείς την αμαρτία, να δει αυτή την άβυσσο, να δει όλο αυτό το χτικιό, αν θέλετε – δεν ξέρω ποια άλλη λέξη να χρησιμοποιήσω – που έχει μέσα του; Όποια λέξη και αν πούμε, θα είναι πολύ λίγο μπροστά στην πραγματικότητα. Και όμως, δεν θέλει κανείς ούτε έχει διάθεση να τη δει. Και όταν έτσι ή αλλιώς θέλει να τη βγάλει από μέσα μας ο Θεός, το βάζει κανείς στα πόδια.
Γι΄ αυτό ο άνθρωπος δεν κάθεται με τον εαυτό του, γι΄αυτό δεν μπορεί, π.χ να προσευχηθεί. Δεν μπορείς, γιατί προσευχόμενος θα βγεί ο ίδιος ο εαυτός σου, θα βγουν όλα αυτά τα στοιχεία από μέσα να σε φάνε. Εσύ όμως να μη φοβηθείς. Να επιμείνεις. Αλλά δεν το αντέχεις. Δεν το αντέχεις, και με την έννοια ότι είναι φοβερό το πράγμα, αλλά και με την έννοια ότι δεν θέλεις να δεις ότι είναι έτσι ο εαυτός σου. Το βάζεις στα πόδια λοιπόν, δεν κάνεις προσευχή και ζεις συνεχώς εκτός πραγματικότητος, εκτός του εαυτού σου. Συνέχεια απασχολείσαι με το ένα, με το άλλο, ακριβώς για να μην αντιμετωπίσεις κατάματα τον εαυτό σου, για να μη δεις τον εαυτό σου.
Γι΄ αυτό ο άνθρωπος δεν κάθεται με τον εαυτό του, γι΄αυτό δεν μπορεί, π.χ να προσευχηθεί. Δεν μπορείς, γιατί προσευχόμενος θα βγεί ο ίδιος ο εαυτός σου, θα βγουν όλα αυτά τα στοιχεία από μέσα να σε φάνε. Εσύ όμως να μη φοβηθείς. Να επιμείνεις. Αλλά δεν το αντέχεις. Δεν το αντέχεις, και με την έννοια ότι είναι φοβερό το πράγμα, αλλά και με την έννοια ότι δεν θέλεις να δεις ότι είναι έτσι ο εαυτός σου. Το βάζεις στα πόδια λοιπόν, δεν κάνεις προσευχή και ζεις συνεχώς εκτός πραγματικότητος, εκτός του εαυτού σου. Συνέχεια απασχολείσαι με το ένα, με το άλλο, ακριβώς για να μην αντιμετωπίσεις κατάματα τον εαυτό σου, για να μη δεις τον εαυτό σου.
Από το βιβλίο του π.Συμεών Κραγιόπουλου / «….πάντα συνεργεί εις αγαθόν» σελ 65-66
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου