Αφήσαμε τα γυναικόπαιδα να κοιμούνται και μόλις αχνοβασίλεψε ο ηλιάτορας πίσω απ την πυραμίδα του πενταδάχτυλου, πήραμε τον δρόμο για τα ελατόφυτα ψηλώματα που ακουμπάνε ουρανό. Λίγο νερό σ ένα παγουράκι και ένα μαγκούρι κομμένο από δασύσκιωτη μουριά να στηρίζει στο δυσκόλεμα και στα αγκαθωτά περάσματα.
Η θάλασσα στο πέρα κάτω, προβάλλει σαν υφάδι απαλό στρωμένο γύρω από την πέτρα και την ελιά, την ευλογημένη μάνα-γη των Μανιατών. Πως πέρασε έτσι άλαλα τόση ώρα! Γεμάτη από αναρίθμητες λέξεις η σιωπή. Κελαηδιστές του ουρανού μέσα σε δροσοστάλαχτες φυλλωσιές, φτέρες και περήφανα αειθαλή , προσθέτουν κι άλλες δοξολογίες, σ αυτές που ήδη η ψυχή μας αναπέμπει.
Στο κατέβασμα, τολμάμε να αρθρώσουμε λίγες λέξεις και να νοθεύσουμε για ελάχιστα τους ήχους του Θεού. - Κουράστηκα αδελφέ μου! Ας ξαποστάσουμε λίγο! Εκείνη τη στιγμή περνάγαμε μπροστά απ το Κοιμητήρι των Πριπιτσίων.
-Να, ας μπούμε εδώ να πάρουμε μια ανάσα! Θυμήθηκα τότε ξαφνικά έναν Αγιορείτη σοφό Γέροντα, τον Προφητηλιάτη π.Ιωακείμ, που έχει τοποθετήσει πάνω απ το Κοιμητήρι και το οστεοφυλάκιο της Σκήτης του, μιαν επιγραφή: Φιλοσοφική Σχολή!
-Ας μπούμε λοιπόν να φοιτήσουμε! είπα στον Γιώργη που στιγμιαία απόρησε … -Στη Φιλοσοφική σχολή…του είπα και μπήκε αμέσως στο νόημα ! - Τέσσερις έχουμε εδώ στο Ξεχώρι! Κάθε μια σπουδαία…έχει βγάλει αρκετούς τελειόφοιτους και έχει προβιβάσει και κάποιους για ανώτατες σπουδές …αιώνιες , στο Πανεπιστήμιο του Παραδείσου!
Κάποιος είπε, πως η ζωή αυτή η πρόσκαιρη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας διαρκής αγώνας να απομακρύνουμε συνεχώς το ρ από το άγριο και να το μεταστρέφουμε σε άγιο! Το τόσο φιλεπίστροφο αυτό γράμμα! Σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή της εισόδου μας , πως αγώνα πρέπει να κάνουμε για να απομακρύνουμε και το β αυτού του κόσμου του μάταιου και σκοτασμένου από το μακάβριο και να το κάνουμε μακάριο! Γιατί μόνο μακάριος, χαρούμενος αληθινά και με ελπίδα Ζωής αιωνίου μπορεί να εξέλθει κανείς από μια…Φιλοσοφική σχολή!
Φωτογραφίες και μηνύματα χαραγμένα πάνω στο μάρμαρο στην πέτρα και στο ξύλο! Άλλα φανερά και άλλα μυστικά: Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών! Να πεθάνεις πριν πεθάνεις για να μην πεθάνεις όταν πεθάνεις! Κύριε εδοκίμασάς με και έγνως με. Μη συναπολέσεις ταις αμαρτίαις μου! Ζωής ο Κυριεύων και του Θανάτου, μνήσθητι Κύριε του δούλου Σου! Τόσες σκέψεις, τόσα μηνύματα , τόση ελπίδα να φωλιάσει μέσα σου! Δάκρυα ποτισμένο κάθε προσκεφάλι προς την Ανατολή με ένα Σταυρό ακουμπισμένο πάνω του. Δάκρυα προσδοκίας και καρτερίας, όχι απελπισιάς! Δάκρυα προσμονής για το μεγάλο αντάμωμα!
Κι όμως, κάποιοι έχουν βαλθεί αυτές τις φιλοσοφικές σχολές να τις εξαλείψουν! Να αφαιρέσουν την ελπίδα απ τις ψυχές μας, την βεβαία του αιωνίου. Να επαναφέρουν το αταίριαστο β μέσα στο μακάριο, να μονιμοποιήσουν και νομιμοποιήσουν ανίερα το μακάβριο…
Στο κατέβασμα, τολμάμε να αρθρώσουμε λίγες λέξεις και να νοθεύσουμε για ελάχιστα τους ήχους του Θεού. - Κουράστηκα αδελφέ μου! Ας ξαποστάσουμε λίγο! Εκείνη τη στιγμή περνάγαμε μπροστά απ το Κοιμητήρι των Πριπιτσίων.
-Να, ας μπούμε εδώ να πάρουμε μια ανάσα! Θυμήθηκα τότε ξαφνικά έναν Αγιορείτη σοφό Γέροντα, τον Προφητηλιάτη π.Ιωακείμ, που έχει τοποθετήσει πάνω απ το Κοιμητήρι και το οστεοφυλάκιο της Σκήτης του, μιαν επιγραφή: Φιλοσοφική Σχολή!
-Ας μπούμε λοιπόν να φοιτήσουμε! είπα στον Γιώργη που στιγμιαία απόρησε … -Στη Φιλοσοφική σχολή…του είπα και μπήκε αμέσως στο νόημα ! - Τέσσερις έχουμε εδώ στο Ξεχώρι! Κάθε μια σπουδαία…έχει βγάλει αρκετούς τελειόφοιτους και έχει προβιβάσει και κάποιους για ανώτατες σπουδές …αιώνιες , στο Πανεπιστήμιο του Παραδείσου!
Κάποιος είπε, πως η ζωή αυτή η πρόσκαιρη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας διαρκής αγώνας να απομακρύνουμε συνεχώς το ρ από το άγριο και να το μεταστρέφουμε σε άγιο! Το τόσο φιλεπίστροφο αυτό γράμμα! Σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή της εισόδου μας , πως αγώνα πρέπει να κάνουμε για να απομακρύνουμε και το β αυτού του κόσμου του μάταιου και σκοτασμένου από το μακάβριο και να το κάνουμε μακάριο! Γιατί μόνο μακάριος, χαρούμενος αληθινά και με ελπίδα Ζωής αιωνίου μπορεί να εξέλθει κανείς από μια…Φιλοσοφική σχολή!
Φωτογραφίες και μηνύματα χαραγμένα πάνω στο μάρμαρο στην πέτρα και στο ξύλο! Άλλα φανερά και άλλα μυστικά: Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών! Να πεθάνεις πριν πεθάνεις για να μην πεθάνεις όταν πεθάνεις! Κύριε εδοκίμασάς με και έγνως με. Μη συναπολέσεις ταις αμαρτίαις μου! Ζωής ο Κυριεύων και του Θανάτου, μνήσθητι Κύριε του δούλου Σου! Τόσες σκέψεις, τόσα μηνύματα , τόση ελπίδα να φωλιάσει μέσα σου! Δάκρυα ποτισμένο κάθε προσκεφάλι προς την Ανατολή με ένα Σταυρό ακουμπισμένο πάνω του. Δάκρυα προσδοκίας και καρτερίας, όχι απελπισιάς! Δάκρυα προσμονής για το μεγάλο αντάμωμα!
Κι όμως, κάποιοι έχουν βαλθεί αυτές τις φιλοσοφικές σχολές να τις εξαλείψουν! Να αφαιρέσουν την ελπίδα απ τις ψυχές μας, την βεβαία του αιωνίου. Να επαναφέρουν το αταίριαστο β μέσα στο μακάριο, να μονιμοποιήσουν και νομιμοποιήσουν ανίερα το μακάβριο…
Όλοι αυτοί μανιωδώς και δαιμονιωδώς, προσπαθούν σήμερα να επιβάλλουν την καύση των σωμάτων μετά τον αποχωρισμό τους από την αθάνατη ψυχή. Δεν έχουν αντικρίσει ποτέ τους όλοι αυτοί άφθαρτο σκήνωμα! Στου Ιονίου τα νησιά, στης Αγίας γης τα σεβάσματα, στου Σαν Φραντσίσκο και στου Σβιρ τα αγιομέρια! Μα κι όταν τα είδαν τα χλεύασαν απαίσια! Δεν έχουν δει ποτέ τους όλοι αυτοί και δεν έχουν αγγίξει τα χείλη τους, Ιερά λείψανα μυροβλύζοντα αρρήτως, στα μέρη του Άθωνα, στα Μετέωρα και σε κάθε γωνιά της Ορθοδοξίας, με θερμοκρασία σώματος, που άλλοι νιώθουν κι άλλοι, ακριβώς σιμά τους, δεν αντιλαμβάνονται το παραμικρό, πιστοποιώντας με αυτόν τον τρόπο το υπέρλογο, την διαρκή παρουσία του Θεού μέσα από τους Αγίους Του, τα θαύματα και τα θαυμάσια Του.
Δεν έχουν δει ανίατες ασθένειες να θεραπεύονται αυτοστιγμεί, στο πρώτο σταύρωμα πάνω στο νοσούν μέρος του σώματος!
Δεν έχουν θωρήσει και μανάδες να μιλούν γλυκά με τα κεκοιμημένα σπλάχνα τους , με μια χαρμολυπημένη απαντοχή, σε μια ολοζώντανη σχέση κοινωνίας και αληθινής Ζωής μακάριας και όχι μακάβριας! Δεν το χασε το σπλάχνο της η μάνα που του μιλά στο Κοιμητήρι!Δεν χάνεται ο άνθρωπος! Δεν είναι κουμπί, δεν είναι αντικείμενο για να απολεσθεί! Δεν εξαλείφεται η ύπαρξή του, είναι αιώνιος και ζων! Καρτερεύει την Ζωή του μέλλοντος αιώνος!
Κι αν τον κάψουμε δεν τον εξαφανίζουμε. Ας ακούσουμε κάποτε επιτέλους την προφητεία του Ιεζεκιήλ την Μεγάλη Παρασκευή τη νύχτα, μετά την περιφορά του Επιταφίου. Το παραμικρό απειροελάχιστο ίχνος μορίου που ταξιδεύει αιώνες τώρα στον αέρα , θα λάβει ξανά σάρκα , οστά και νεύρα! Μιλάει ο Θεός εκείνο το βράδυ! Και υπόσχεται και βεβαιώνει!
Στις μέρες μας γίνεται λόγος μόνο για τα δικαιώματα των ανθρώπων! Για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση , στον αυτοπροσδιορισμό, στον προσανατολισμό… Καμιά έστω αναφορά στου Θεού τα δικαιώματα! Δίδαξόν με τα δικαιώματά Σου ! Λέμε και επαναλαμβάνουμε από συνήθεια μόνο!
Να λοιπόν, μια άλλη παράμετρος που ελάχιστοι λαμβάνουν υπόψη:
Ο άνθρωπός μας για παράδειγμα, είχε εκδηλώσει την επιθυμία να αποτεφρωθεί μετά τον θάνατό του. Και εμείς που γνωρίζουμε και πιστεύουμε και δεν έχουμε υποτίθεται πλανηθεί από τις ολέθριες μεθοδείες του μισόκαλου, σπεύδουμε να σεβαστούμε την επιθυμία του άρτι κοιμηθέντος ανθρώπου μας! Και στέλνουμε το άψυχο σώμα του στην αρνησίθεη κάμινο! Εμείς που γνωρίζουμε και διαλαλούμε πως πιστεύουμε στης πίστης μας τα σωτήρια δόγματα και στην πανσέβαστη ιερά μας παράδοση!
Τώρα που η ψυχή του ταξιδεύει, έχοντας πλέον πλήρη γνώση του ορατού και αοράτου κόσμου, με αγωνία μας φωνάζει:-Μη σεβαστείτε την τελευταία μου επιθυμία! Μη με κάψετε αδελφοί μου, σας εκλιπαρώ! Ακούστε με! Ακούστε την κλαίουσα ψυχή μου! Βάλτε με και εμένα σ ένα μνημούρι, σε τάφο ταπεινό με καντηλάκι ακοίμητο να παρακαλεί το έλεος του Κυρίου! Μην με κάψετε! Σας ικετεύω!
Υπάρχουν δόξα τω Θεώ κάποιοι που δεν σέβονται την τελευταία επιθυμία του δικού τους ανθρώπου! Και εκείνος από ψηλά τους ευχαριστεί! Και αναπαύεται η ψυχούλα του! Και καίει το φιτίλι της ελπίδας στην Φιλοσοφική σχολή, όπου πλέον και εκείνος διδάσκει… Στη μακαρία σχολή της προσμονής και της Ελπίδας!
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο:"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"
(εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)
Δεν έχουν δει ανίατες ασθένειες να θεραπεύονται αυτοστιγμεί, στο πρώτο σταύρωμα πάνω στο νοσούν μέρος του σώματος!
Δεν έχουν θωρήσει και μανάδες να μιλούν γλυκά με τα κεκοιμημένα σπλάχνα τους , με μια χαρμολυπημένη απαντοχή, σε μια ολοζώντανη σχέση κοινωνίας και αληθινής Ζωής μακάριας και όχι μακάβριας! Δεν το χασε το σπλάχνο της η μάνα που του μιλά στο Κοιμητήρι!Δεν χάνεται ο άνθρωπος! Δεν είναι κουμπί, δεν είναι αντικείμενο για να απολεσθεί! Δεν εξαλείφεται η ύπαρξή του, είναι αιώνιος και ζων! Καρτερεύει την Ζωή του μέλλοντος αιώνος!
Κι αν τον κάψουμε δεν τον εξαφανίζουμε. Ας ακούσουμε κάποτε επιτέλους την προφητεία του Ιεζεκιήλ την Μεγάλη Παρασκευή τη νύχτα, μετά την περιφορά του Επιταφίου. Το παραμικρό απειροελάχιστο ίχνος μορίου που ταξιδεύει αιώνες τώρα στον αέρα , θα λάβει ξανά σάρκα , οστά και νεύρα! Μιλάει ο Θεός εκείνο το βράδυ! Και υπόσχεται και βεβαιώνει!
Στις μέρες μας γίνεται λόγος μόνο για τα δικαιώματα των ανθρώπων! Για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση , στον αυτοπροσδιορισμό, στον προσανατολισμό… Καμιά έστω αναφορά στου Θεού τα δικαιώματα! Δίδαξόν με τα δικαιώματά Σου ! Λέμε και επαναλαμβάνουμε από συνήθεια μόνο!
Να λοιπόν, μια άλλη παράμετρος που ελάχιστοι λαμβάνουν υπόψη:
Ο άνθρωπός μας για παράδειγμα, είχε εκδηλώσει την επιθυμία να αποτεφρωθεί μετά τον θάνατό του. Και εμείς που γνωρίζουμε και πιστεύουμε και δεν έχουμε υποτίθεται πλανηθεί από τις ολέθριες μεθοδείες του μισόκαλου, σπεύδουμε να σεβαστούμε την επιθυμία του άρτι κοιμηθέντος ανθρώπου μας! Και στέλνουμε το άψυχο σώμα του στην αρνησίθεη κάμινο! Εμείς που γνωρίζουμε και διαλαλούμε πως πιστεύουμε στης πίστης μας τα σωτήρια δόγματα και στην πανσέβαστη ιερά μας παράδοση!
Τώρα που η ψυχή του ταξιδεύει, έχοντας πλέον πλήρη γνώση του ορατού και αοράτου κόσμου, με αγωνία μας φωνάζει:-Μη σεβαστείτε την τελευταία μου επιθυμία! Μη με κάψετε αδελφοί μου, σας εκλιπαρώ! Ακούστε με! Ακούστε την κλαίουσα ψυχή μου! Βάλτε με και εμένα σ ένα μνημούρι, σε τάφο ταπεινό με καντηλάκι ακοίμητο να παρακαλεί το έλεος του Κυρίου! Μην με κάψετε! Σας ικετεύω!
Υπάρχουν δόξα τω Θεώ κάποιοι που δεν σέβονται την τελευταία επιθυμία του δικού τους ανθρώπου! Και εκείνος από ψηλά τους ευχαριστεί! Και αναπαύεται η ψυχούλα του! Και καίει το φιτίλι της ελπίδας στην Φιλοσοφική σχολή, όπου πλέον και εκείνος διδάσκει… Στη μακαρία σχολή της προσμονής και της Ελπίδας!
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο:"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"
(εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου