Κυριακή Α’ Λουκά-Υπακοή, θάμβος και συναίσθηση

«ἐπί δε τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον»

  Νοερά σήμερα αδελφοί μου ας μεταφερθούμε σε μια ειδυλλιακή παραλίμνια ακτή. Την ακτή της λίμνης Γενησαρέτ ή θάλασσα της Τιβεριάδος. Καπερναούμ, Γενησαρέτ, Γαλιλαία, αγαπημένες τοποθεσίες, όπου εκεί ξετυλίχθηκαν τα σπουδαιότερα γεγονότα της επιγείου ζωή του Χριστού μας.

 Βρισκόμαστε στην αρχή της δημόσιας δράσης Του. Ακόμα δεν έχει συγκροτήσει την ομάδα των μαθητών. Τα πλήθη τον ακολουθούν, θέλουν να τον ακούσουν, να τον δουν, να χαρούν το γλυκύτερο πρόσωπο των ανθρώπων. Παρακαλεί τον ψαρά Πέτρο να του δανείσει το ψαροκάικο του να το κάνει άμβωνα. Για να μιλήσει, και να διδάξει τον λαό, να τον στηρίξει και να δώσει δύναμη και ελπίδα, ο οποίος λαός είναι εγκαταλελειμμένος και ταλαιπωρημένος.
 Αφού τελείωσε την διδασκαλία Του, λέγει στον Πέτρο «ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν», πήγαινε στα βαθιά και ρίχτε τα δίχτυα σας για ψάρεμα.

  Ο ηλιοψημένος και θαλασσοδαρμένος Πέτρος του λέγει: «Διδάσκαλε όλη τη νύχτα παιδευόμασταν και δεν πιάσαμε τίποτα, επειδή όμως το λες εσύ θα ρίξω το δίχτυ». «Ἐπιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον».
  Γνώριζε ο Πέτρος ότι δεν υπήρχαν ψάρια, αφού όλη τη νύχτα ψάρευαν, όμως για τον λόγο του Διδασκάλου κάνει υπακοή. Ρίχνουν τα δίχτυα, πιάνουν ψάρια που γεμίζουν δύο πλοία τόσο που κινδυνεύουν να βυθιστούν από το βάρος των ψαριών.

Δέος καταλαμβάνει τον Πέτρο μετά από αυτό και όλους όσοι ήταν μαζί του· θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο και αμαρτωλό να βρίσκεται ο Κύριος στο πλοίο του. «Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε».
 Βεβαιώνεται πια ο Πέτρος ότι δεν είναι απλά ο Διδάσκαλος, ένα πρόσωπο πέρα και πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις αλλά ο ίδιος ο Θεός. Γι αυτό αισθάνεται αμαρτωλός και θεωρεί ότι είναι ανάξιος να ευρίσκεται μέσα στο πλοίο του ο Κύριος.

 «Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν». Μην φοβάσαι που είσαι αμαρτωλός, από τώρα και στο εξής θα ψαρεύεις ανθρώπους στο δίχτυ της σωτηρίας, του λέγει ο Κύριος. Αναγνωρίζει ο Πέτρος την αμαρτωλότητά του αλλά και ο Κύριος γνωρίζει την καρδιά του που είναι έτοιμη να δεχτεί το κάλεσμα Του. Αμαρτωλός είναι ο Πέτρος, αλλά αναγνωρίζει την αμαρτωλότητά του και αυτό είναι που σώζει.

  Ποιος αδελφοί μου αλήθεια δεν είναι αμαρτωλός; Δεν είναι η αμαρτία εκείνη που καταδικάζει τον άνθρωπο, αλλά η έλλειψη μετάνοιας. Να θυμηθούμε μεγάλους αγίους με πολλές και μεγάλες αμαρτίες. Τον Απ. Παύλο; Τον τελώνη; Τον ληστή επί του σταυρού; Την πόρνη γυναίκα; Την Σαμαρείτισσα; Την οσία Μαρία; Τόσοι και τόσοι που μας δίνουν δύναμη και κουράγιο και ελπίδα για την δική μας σωτηρία, αρκεί να μιμηθούμε την μετάνοιά τους!

«Καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

 Τρία βασικά στοιχεία βλέπουμε σήμερα στο κείμενο του ιερού Ευαγγελίου αδελφοί: Υπακοή, θάμβος και συναίσθηση. Η υπακοή έχει άμεση σχέση με την ταπείνωση. Ο εγωιστής βλέπει τον δικό του εαυτό, δεν θα δει ποτέ τον άλλον τον καλύτερο από αυτόν, πολύ περισσότερο δεν θα δει τον Θεό. Δεν θα δει το θάμβος του Θεού που είδε ο Πέτρος και δεν θα έλθει ποτέ σε συναίσθηση της αμαρτωλής κατάστασής του και ως εκ τούτου ποτέ δεν θα μετανοήσει για να σωθεί.

Αυτά να δώσει ο Κύριος να γνωρίσουμε και εμείς. Ταπείνωση, συναίσθηση και θάμβος – γνώση Θεού. Όπως ο Απ. Πέτρος! Αμήν.

Γραπτό κήρυγμα της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας  (25–09–2022)