Βρισκόμαστε στην περίοδο που οι καλοί - άθεοι κατά κύριο λόγο - άνθρωποι θα μάς επισημαίνουν με δάκτυλο προτεταμένο ότι η νηστεία είναι υποκριτική και ότι χρειάζονται μόνο οι καλές πράξεις.

   Και  μπήκαμε  σ' εκείνη την περίοδο της χρονιάς, που οι καλοί - άθεοι κατά κύριο λόγο - άνθρωποι θα μάς επισημαίνουν με δάκτυλο προτεταμένο ότι η νηστεία είναι υποκριτική και ότι χρειάζονται μόνο οι καλές πράξεις.
Βέβαια, αφήνω εδώ να υπάρχει ότι και ο Χριστός νήστεψε, οι Απόστολοι νήστεψαν, οι Άγιοι νήστεψαν...

   Γενικά η νηστεία είναι διαθρησκειακό φαινόμενο. Υπάρχει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σε κάθε θρησκευτικό σύστημα, και αν εξετάσουμε την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, θα δούμε ότι πχ ο Πλάτων, ο Ηράκλειτος, ο Πλωτίνος δεν ήταν και πολύ θετικοί στο φαγοπότι.

  Ο πνευματικός αγώνας, είτε θρησκευτικά τον αντιληφθούμε, είτε φιλοσοφικά, ξεκινάει από την αποστέρηση της τροφής, ή καλύτερα συγκεκριμένων τροφών. Και μάλιστα η νηστεία δεν είναι αιτία υπερηφάνειας ή κατάκρισης άλλων ανθρώπων, γιατί ακριβώς στοχεύει στο να οδηγήσει τον άνθρωπο σε μία εσωτερική αναζήτηση. Δεν στερούμαι γιατί είμαι ο σούπερ πιστός, ο καλύτερος όλων. Στερούμαι γιατί βάζοντας όριο στο στομάχι μου, βάζω ένα όριο στον εαυτό μου και μετά μπορώ να στοχαστώ πάνω στα άλλα όρια που ίσως έχω υπερβεί. Εκεί χρησιμεύει η προσευχή, αλλά ας μην το πλατύνω.

 Η νηστεία φυσικά δεν είναι αυτοδικαίωση για όποιον την τηρεί. Στον Χριστιανισμό, ο οποιοσδήποτε τρόπος αυτοδικαίωσης βγάζει τον πιστό από τον δρόμο, είτε είναι η νηστεία, είτε είναι η εγκράτεια, ή είναι η προσευχή. Επίσης, έχει περιορισμούς. Δεν εκτείνεται σε όλον τον χρόνο, εκτός εάν είσαι μοναχός. Ο ασθενής, η έγκυος, ο αδύναμος, ο εμπερίστατος, το παιδί απαλλάσσονται από τη νηστεία και μάλιστα θεωρείται μεγάλη αμαρτία να κάνεις κακό στο σώμα σου. Ο Χριστιανισμός είναι σωματική θρησκεία, μην το ξεχνάμε. Ο Θεός έγινε άνθρωπος, το σώμα εξαγιάσθηκε.

  Και φυσικά χρειάζονται οι καλές πράξεις. Φυσικά χρειάζεται η φιλανθρωπία (όχι η ναρκισσιστική, η άλλη η πνευματική). 

Δεν ξέρω βέβαια πώς εννοούμε τις καλές πράξεις... Μοιράζουμε χρήματα; Ρούχα; Ξηρή τροφή;

 Και οι άλλες; Η έλλειψη ανοχής στον σύζυγο; Η καταπίεση των παιδιών; Η εγκατάλειψη των γονέων; Ο χαρακτηρισμός των φίλων ως "τοξικών" που τούς βγάζουμε από τη ζωή μας για να μην μάς χαλάσουν την ευεξία; Η φιλοδοξία στη δουλειά; Ο ναρκισσισμός στη σχέση που κλείνει τον καθένα στον εαυτό του; Διότι οι καλές πράξεις ξεκινάνε από τη συμπεριφορά προς τον διπλανό μας, μην ξεχνιόμαστε. Μεγάλη συζήτηση λοιπόν η καλή...πράξη.

Για να καταλήξουμε κάπου, αγαπητοί και φίλτατοι φιλάνθρωποι. Η νηστεία ξεκίνησε, άλλοι μπορούν να νηστέψουν, άλλοι όχι. Ούτε οι μεν κάνουν κάτι που χρειάζεται επιβράβευση (δεν είναι vigans για να τσακώνονται με τον κόσμο), ούτε οι δε κάνουν έγκλημα καθοσιώσεως επειδή δεν τούς το επιτρέπει το σώμα τους, το οποίο δεν αντέχει για χίλιους δυο λόγους. Ή και μπορεί να μη θέλουν, βρε αδελφέ, λογαριασμό θα δώσουν;

Όμως παιδιά, αφήστε το στυλάκι περί καλών πράξεων. Η μεγαλύτερη αρετή στον Χριστιανισμό δεν είναι ούτε η νηστεία, ούτε η παρθενία ή η φιλανθρωπία. Η μετάνοια είναι, η αναμέτρηση με το Εγώ μας. Κι αφού σάς κόφτουν οι καλές πράξεις, αρχίστε να ζητάτε συγγνώμες. Ξέρετε πόσες χρωστάμε όλοι μας; Πολλές, πάααααααααρα πολλές.
Α.Χατζή/Facebook