Ένα έντονο πορτοκαλοκίτρινο φώς άρχισε σιγά σιγά να κατεβαίνει από την κορυφή τού βουνού προς το δάσος και προσγειώθηκε στο σημείο πού βρισκόταν το καλύβι της ασκήτριας.
Το παιδί βρισκόταν στην πλατεία τού χωρίου, έξω από την εκκλησιά της Παναγιάς, και έπαιζε με τούς φίλους του. Ήταν Ιούλιος και το χωριό έσφυζε από ζωή. Το απρόσμενο φαινόμενο το είδαν και τά άλλα παιδιά πού βρίσκονταν στο ίδιο σημείο. Το παράξενο είναι πώς το είδαν μόνο παιδιά!!
Ήταν σαν να πήρε φωτιά όλος ό τόπος και τά παιδιά τρομαγμένα άρχισαν να φωνάζουν και ό Ηλίας να κλαίει…
Ό παπάς τού χωριού άκουσε τις φωνές τους και βγήκε από την εκκλησία για να δει τί συμβαίνει. Όταν τού εξήγησαν τί είδαν, κατάλαβε τί είχε συμβεί, έκανε το σταυρό του και ηρέμησε τά παιδιά και τούς γονείς τους…
-Δόξα τω Θεώ, Δόξα τω Θεώ… ψέλλιζε.
«Όποιος ενωθεί με τη φωτιά φωτιά θα γίνει. Όποιος ενωθεί με τον Χριστό Χριστός θα γίνει».
«… Ότι παρά σοι πηγή ζωής, εν τω φωτί σου οψόμεθα φως» (Ψαλμ. λστ’ 10).
Όταν συνέβη το ξαφνικό φαινόμενο, ή Μαρία γονατιστή προσευχόταν μέσα στην καλύβα της, με τά σκελετωμένα χέρια της σηκωμένα στον ουρανό! Προσευχόταν για τά παιδιά όλης της οικουμένης. Όλα τά θεωρούσε δικά της παιδιά. Δόξα τω Θειο.
Πόσο σχετικά είναι όλα στη ζωή μας! Πόσο λίγα ξέρουμε! Πόσο λίγο βλέπουμε, αντιλαμβανόμαστε! Ώσπου έρχεται μια ώρα, μια στιγμή πού γίνεται Φώς και μάς αποκαλύπτεται ή μηδαμινότητα και ή γύμνια μας. Οι άνθρωποι δεν μπορούμε να αντιληφτούμε πώς ή διά Χριστόν σαλότητα είναι αγιότητα. Δεν μπορούμε να δούμε το κρυμμένο θεϊκό άκτιστο φώς.
Ό δρόμος τού Χριστού δεν έχει επιστροφή. Άμα τον παίρνουμε, να μην κοιτάμε πίσω, να μην πισωγυρναμε…
Ό αναγεννημένος άνθρωπος, αυτός πού ξέρει τη στιγμή πού μπήκε μέσα του ό Χριστός, εκείνος είδε το σύμπαν όλο να αλλάζει. Δεν βλέπει πια τον παλιό του άνθρωπο σαν ζωντανό. Τον βλέπει σαν νεκρό.
Στην πνευματική ζωή, οι αρετές δεν αποτελούν κατάκτηση ή επίτευγμα αλλά δώρο τού Θεού και καρπό τού Αγίου Πνεύματος. Σε μάς ανήκει ή συναίνεση και ή εμπιστοσύνη στη Χάρη Του.
-Δόξα τω Θεώ, Δόξα τω Θεώ… ψέλλιζε.
«Όποιος ενωθεί με τη φωτιά φωτιά θα γίνει. Όποιος ενωθεί με τον Χριστό Χριστός θα γίνει».
«… Ότι παρά σοι πηγή ζωής, εν τω φωτί σου οψόμεθα φως» (Ψαλμ. λστ’ 10).
Όταν συνέβη το ξαφνικό φαινόμενο, ή Μαρία γονατιστή προσευχόταν μέσα στην καλύβα της, με τά σκελετωμένα χέρια της σηκωμένα στον ουρανό! Προσευχόταν για τά παιδιά όλης της οικουμένης. Όλα τά θεωρούσε δικά της παιδιά. Δόξα τω Θειο.
Πόσο σχετικά είναι όλα στη ζωή μας! Πόσο λίγα ξέρουμε! Πόσο λίγο βλέπουμε, αντιλαμβανόμαστε! Ώσπου έρχεται μια ώρα, μια στιγμή πού γίνεται Φώς και μάς αποκαλύπτεται ή μηδαμινότητα και ή γύμνια μας. Οι άνθρωποι δεν μπορούμε να αντιληφτούμε πώς ή διά Χριστόν σαλότητα είναι αγιότητα. Δεν μπορούμε να δούμε το κρυμμένο θεϊκό άκτιστο φώς.
Ό δρόμος τού Χριστού δεν έχει επιστροφή. Άμα τον παίρνουμε, να μην κοιτάμε πίσω, να μην πισωγυρναμε…
Ό αναγεννημένος άνθρωπος, αυτός πού ξέρει τη στιγμή πού μπήκε μέσα του ό Χριστός, εκείνος είδε το σύμπαν όλο να αλλάζει. Δεν βλέπει πια τον παλιό του άνθρωπο σαν ζωντανό. Τον βλέπει σαν νεκρό.
Στην πνευματική ζωή, οι αρετές δεν αποτελούν κατάκτηση ή επίτευγμα αλλά δώρο τού Θεού και καρπό τού Αγίου Πνεύματος. Σε μάς ανήκει ή συναίνεση και ή εμπιστοσύνη στη Χάρη Του.
Από το βιβλίο του Μιλτιάδη Βιτάλη-''Η εν Χριστώ Σαλή και ο Άγιος Παΐσιος''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου