Είχαμε, λοιπόν, ξεσκεπάσει μία πτέρυγα της Μονής και είχα την ευθύνη της κατασκευής και τοποθετήσεως μεγάλων σιδερένιων κατασκευών για την καινούργια στέγη. (Διότι πριν μονάσω είχα σχετική βιοτεχνία).
Επειδή ήταν μεγάλη η δουλειά, τα τεχνικά μέσα εδώ [στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ του Γέροντα] πενιχρά και δεν είχα ειδικευμένους βοηθούς, αισθανόμουν αγωνία για την ολοκλήρωση του έργου και μάλιστα, επειδή άρχιζαν οι βροχές. Ενώ λοιπόν, ήμουν μέσα στην εκκλησία και προχωρούσε η Θεία Λειτουργία, το μυαλό μου δεν έφευγε από αυτή την έγνοια.
Ξαφνικά από την νότια πύλη του Ιερού βλέπω να βγαίνει ο Γέροντας [ο όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης] φορώντας το επανωκαλύμμαυχο, λουσμένος μέσα σ ένα λαμπρό φως.
Τα γένια του έμοιαζαν σαν διαμαντένια. Ήταν τόσο λαμπρό αυτό το φως που ακτινοβολούσε από τον Γέροντα, ώστε δεν έβλεπα τίποτε άλλο μέσα στην εκκλησία παρά μόνον άκουγα τους ψάλτες και, τον Ιερέα.
Με πλησίαζε, λοιπόν, με πρόσωπο ιλαρό λέγοντάς μου: «Εγώ θα σου πω, παιδί μου»…
Τα λόγια του έδιωξαν από μέσα μου όλη την αγωνία μου σχετικά με το έργο. Σκέφτηκα μάλιστα, αφού θα μου πει ο Γέροντας, τι άλλο θέλω!
Εκείνη την στιγμή άκουσα το λειτουργό Ιερέα να λέει: «Τα Σα εκ των Σων…».
Τότε ένοιωσα μες την ψυχή μου την απάντηση του Θεού και για το έργο αυτό, ότι δηλαδή όλα είναι δικά Του και σ’ Εκείνον εμείς πάλι τα προσφέρουμε.
Ταυτόχρονα, λόγω της ιερότητας της στιγμής, γονάτισα, ενώ ο Γέροντας χάθηκε από μπροστά μου. Και ξαναείδα τον ναό όπως ήταν.
Είναι, λοιπόν, γεγονός ότι ο Γέροντας είναι εδώ ζωντανός. Βοηθός μας στο καθετί.
Και πράγματι! Ούτε καταλάβαμε για πότε ολοκληρώθηκε το έργο, ώστε όλοι μας να απορούμε.
Όμως δεν πρέπει να απορούμε, αλλά να δοξολογούμε με τον Θεό που μας αξίωσε και γνωρίσαμε και είχαμε την ευλογία να ζήσουμε από την καθοδήγηση τέτοιου δούλου του Θεού, που και τότε και περισσότερο τώρα, μας συμπαραστέκεται σ’ όλες τις ψυχικές και υλικές μας ανάγκες.
Από το βιβλίο, ο «Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης), Ένας σύγχρονος άγιος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ του Γέροντος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου