Ποιο είναι το όριο υπόκυψης αυτών που σιωπούν..;

  Αναρωτιέμαι ποιο είναι το όριο υπόκυψης αυτών που σιωπούν απέναντι στην τόσο εξόφθαλμα και θρασύτατα αντιδημοκρατική στάση που εκδηλώνει ο κύκλος αυτός που έχει καταλάβει τα κυβερνητικά πόστα της χώρας (με την στήριξη, φυσικά, μεγάλης πληθυσμιακής μερίδας του λαού... για να μην τα ρίχνουμε όλα στον κύκλο αυτό, αποποιούμενοι δικές μας ευθύνες).

  Θέλω να πω, πότε θα έλεγαν ένα αποφασιστικό 'όχι' σε κάτι που θα έκανε την απόπειρα να τους επιβάλει η κυβέρνηση; Ποια είναι η 'κόκκινη' τους 'γραμμή'; Αν, πχ, η κυβέρνηση έλεγε θεσπίζω υποχρεωτική εμφύτευση πομπού στα σώματα των πολιτών, εκεί θα αντιστέκονταν; Εκεί θα εκδήλωναν άρνηση; Εκεί θα κατέβαιναν στους δρόμους να διαδηλώσουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες παρά τα χημικά που θα τους έριχναν, θα αψηφούσαν να υποστούν ωμή βία και να τους έσερναν στις φυλακές; Ή για να το πούμε αλλιώς: Ποιο είναι το όριο που αν οι κυβερνητικοί το υπερέβαιναν θα αψηφούσαν τον θάνατο;

 Δηλαδή, αν αυτοί που δηλώνουν απόλυτη εμπιστοσύνη στις αποφάσεις των κυβερνητικών (ή και αυτοί που διαφωνούν μεν σιωπούν δε για να μην 'μπλέξουν' και χαλάσει ο ειρμός της καθημερινότητάς τους), αν τους έλεγαν οι κυβερνητικοί 'καθίστε να σας ακρωτηριάσουμε (ή να ακρωτηριάσουμε τα παιδιά σας), για το καλό σας θα το κάνουμε' θα το δεχόντουσαν και αυτό, θα τους εμπιστεύονταν και σε αυτό;
Ειλικρινά, είναι κάτι για το οποίο αναρωτιέμαι με πάσα ειλικρίνεια, χωρίς την παραμικρή ρητορική διάθεση. Ποιο είναι το όριο υπόκυψης αυτών που έχουν δεχτεί όλα όσα έχουν θελήσει να επιβάλουν, μέχρι στιγμής, στους πολίτες οι κυβερνητικοί; Η επιβολή ποιου ακριβώς πράγματος θα τους έκανε να έλεγαν ένα ατσάλινο 'μέχρι εδώ, τελεία και παύλα';
... ... ...
 Πλαντάζει κανείς, εδώ στα ελλαδικά διαδικτυακά μέσα, στο να βλέπει αναρτήσεις περιαυτολογίας και αυτο-εξύμνησης, αναρτήσεις για το πόσο φοβερός και τρομερός είναι ο λαός αυτός, για το πως είναι ατόφιος απόγονος του Λεωνίδα και των Τριακοσίων, πομπές ατελείωτες με περικεφαλαίες αρχαίων, ποταμός καθημερινός επαναστατικών λαβάρων, πορτραίτων του Κολοκοτρώνη, του Ανδρούτσου, της Μπουμπουλίνας κλπ κλπ. 

Ατελείωτες εκφωνήσεις λόγων τιμιότητας, αγέρωχης στάσης ζωής, ανωτερότητας και μοναδικότητας. Και όλα αυτά συνοδεία, μάλιστα, άφθονων κηρυγμάτων περί ταπεινοφροσύνης!* Ένα αυτο-βαυκαλιστικό παραλήρημα χωρίς σταματημό με μια... καθημερινότητα που να διαψεύδει με τον πλέον κραυγαλέο και αποκαρδιωτικό τρόπο όλα αυτά για το οποία προσπαθεί να πείσει!

Έχουμε αναρωτηθεί τι συμβαίνει, αλήθεια, με τους εαυτούς μας; Πως εξηγείται η τόσο εξόφθαλμη αυτή αντίφαση; Και πως εξηγείται το να εθελοτυφλείς σε τέτοιον βαθμό απέναντί της;
Ερωτήματα που ζεματούν! Αλλά που αν δεν πάρουν απάντηση δεν πρόκειται να υπάρξει και θεραπεία.
... ... ...
*Αυτό και αν αποτελεί σχήμα οξύμωρον!

Dimitri Lalushi