Προσκυνητής: Κυριακὴ ΙΓ ́ Ματθαίου-Τί θέλουμε λοιπόν; Τον Θεὸ ἢ ἁπλῶς τα δῶρα του, την κληρονομιά του;

Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2023

Κυριακὴ ΙΓ ́ Ματθαίου-Τί θέλουμε λοιπόν; Τον Θεὸ ἢ ἁπλῶς τα δῶρα του, την κληρονομιά του;

π.Δημητρίου Μπόκου

Ἕνας ἄρχοντας φύτεψε ἀμπελώνα, τὸν ἐμπιστεύθηκε στοὺς γεωργούς του καὶ ἔφυγε γιὰ ἄλλη χώρα. Κατὰ τὸν καιρὸ τῆς συγκομιδῆς ἔστειλε τοὺς δούλους του νὰ πάρουν τοὺς καρπούς, ἀλλὰ οἱ γεωργοὶ τοὺς κακοποίησαν, χωρὶς νὰ τοὺς δώσουν τίποτε. Ξαναέστειλε ἄλλους δούλους, περισσότερους, ἀλλὰ ἔγινε πάλι τὸ ἴδιο. Τέλος ἔστειλε τὸν υἱό του, μήπως καὶ τὸν σεβαστοῦν καὶ τὸν ντραποῦν περισσότερο ἀπὸ τοὺς δούλους. Οἱ γεωργοὶ ὅμως τὸν ἀπέκτειναν, γιὰ νὰ σφετεριστοῦν τὴν κληρονομιά του (Κυριακὴ ΙΓ ́ Ματθαίου).

Στὴν παραβολὴ αὐτὴ περιγράφεται ἡ σχέση τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Θεό. Οἱ ἐργάτες τοῦ ἀμπελώνα εἴμαστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Ὁ Θεὸς μᾶς ἔβαλε μέσα στὸ χωράφι του νὰ ἐργαζόμαστε σύμφωνα μὲ τὶς ὁδηγίες του. Τὸ ἀμπέλι ἀνήκει στὸν Θεό. «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς». Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπολύτως ἀποδεκτὸ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ προσπαθοῦν νὰ οἰκειοποιηθοῦν ὅ,τι μποροῦν περισσότερο ἀπὸ τὴν ἰδιοκτησία τοῦ Θεοῦ. Ἀρχικὰ καρποῦνται τὰ πλούσια ἀγαθά της καὶ ἐν συνεχείᾳ ἀποπειρῶνται νὰ τὴν κληρονομήσουν ἐξ ὁλοκλήρου. Βγάζουν τὸν νόμιμο κληρονόμο ἀπέξω. Τὸν ἐξουδετερώνουν γιὰ νὰ περιέλθει ἡ κληρονομιά του σ’ αὐτούς.

Ἡ κατάσταση αὐτὴ δείχνει μιὰ δυσαρμονία, μιὰ ρήξη στὴ σχέση μὲ τὸν Θεό. Ἀντὶ νὰ καλλιεργεῖται μιὰ σχέση κοινωνίας μὲ τὸν Θεό, ἐντείνεται ἡ κίνηση ἀνεξαρτητοποίησης ἀπὸ αὐτόν. Τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα διαιωνίζεται. Ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ ὠφεληθεῖ ὅσο πιὸ πολὺ μπορεῖ ἀπὸ τὸν Θεό, νὰ πάρει ὅ,τι μπορεῖ περισσότερο. Καὶ μπορεῖ νὰ μὴν φτάνει ὁ καθένας μας νὰ «ἀποκτείνει» τὸν Θεό, ἀλλὰ σὲ κάποιο βαθμὸ τὸν κρατᾶμε ἐσκεμμένα ἔξω ἀπὸ τὴ ζωή μας. Τὰ δῶρα του εἶναι εὐπρόσδεκτα, μᾶς ἀρέσει νὰ ἀπολαμβάνουμε τὰ ἀγαθά του, ἀλλὰ δὲν θέλουμε τὸν χορηγό τους. Ἀγαπᾶμε τὴν κτίση, μὰ ὄχι τὸν κτίσαντα. Βάζουμε στὸ μάτι μόνο τὴν κληρονομιά του.

Συνηθίσαμε ἔτσι νὰ ἀπευθυνόμαστε στὸν Θεό, μόνο γιὰ νὰ τοῦ ζητοῦμε. Γράφει ὁ γέροντας Τρύφωνας τοῦ Βάσον, ὅτι π. χ. ἀκοῦμε γιὰ βροχὴ τὸ Σαββατοκύριακο, ἐνῶ ἐμεῖς ἔχουμε προγραμματίσει πεζοπορία στὸ βουνό. Παρακαλοῦμε λοιπὸν νὰ μᾶς ἐξασφαλίσει δυὸ ἡλιόλουστες μέρες, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε τὴν ἐκδρομή μας. Τὸ ἀεροπλάνο μας τροχοδρομεῖ στὸν διάδρομο ἀπογείωσης. Προσευχόμαστε γιὰ ἀσφαλῆ πτήση. Μαλώσαμε μὲ τὸν προϊστάμενό μας σήμερα. Προσευχόμαστε νὰ μὴ βρεθοῦμε ἄνεργοι τὴ Δευτέρα. Δηλαδὴ «ἡ προσευχή μας περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας: Τί θέλουμε, τί χρειαζόμαστε, τί φοβόμαστε. Ὡστόσο, ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς κάλεσε νὰ καλλιεργήσουμε μιὰ προσωπικὴ σχέση μαζί Του δὲν εἶναι ὁ Ἅη-Βασίλης καὶ ἡ δική μας προσευχητικὴ ζωὴ δὲν πρέπει νὰ θυμίζει τὰ γράμματα ποὺ τοῦ στέλνουν τὰ παιδιά, γιὰ νὰ τοῦ ποῦν τὶς ἐπιθυμίες τους...

Πότε εἴπαμε γιὰ τελευταία φορὰ στὸν Θεὸ ὅτι τὸν ἀγαποῦμε; Πότε καθίσαμε μπροστὰ στὶς εἰκόνες προσευχόμενοι, ζητώντας ἁπλὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἔρθει στὴ ζωή μας καὶ νὰ μᾶς γεμίσει μὲ τὸν Ἑαυτό του; ...Ὁ Χριστὸς μᾶς ἀποκάλυψε τὸν Θεὸ ὡς στοργικὸ Πατέρα, ὁ ὁποῖος θέλει τὰ παιδιά του νὰ τοῦ ἀνταποδίδουν αὐτὴ τὴν ἀγάπη. Δὲν τὴν ἀπαιτεῖ, γιατὶ τότε δὲν θὰ ἦταν γνήσια ἀγάπη... Θὰ περιμένουμε λοιπὸν νὰ ἔρθει τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας, ἢ θὰ ποῦμε στὸν Θεὸ τώρα ὅτι τὸν ἀγαποῦμε καὶ ἐπιθυμοῦμε νὰ ἐπικοινωνοῦμε μαζί του; Γιατὶ μιὰ μονόπλευρη σχέση δὲν εἶναι κὰν σχέση» (Μικρὰ ἑωθινά, ἐκδ. Ἐν πλῷ, σ. 217-219).

Τί θέλουμε λοιπόν; Τὸν Θεὸ ἢ ἁπλῶς τὰ δῶρα του, τὴν κληρονομιά του;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου