Οἴμοι θεῖον Τέκνον! οἴμοι τό φῶς τοῦ κόσμου!

Σήμερον σὲ θεωροῦσα, ἡ ἄμεμπτος Παρθένος, ἐν Σταυρῷ Λόγε ἀναρτώμενον, 

ὀδυρομένη μητρῷα σπλάγχνα, ἐτέτρωτο τὴν καρδίαν πικρῶς, 

καὶ στενάζουσα ὀδυνηρῶς, ἐκ βάθους ψυχῆς, παρειὰς σὺν θριξὶ καταξαίνουσα,
κατετρύχετο· διὸ καὶ τὸ στῆθος τύπτουσα, ἀνέκραγε γοερῶς· 

Οἴμοι θεῖον Τέκνον! οἴμοι τὸ φῶς τοῦ κόσμου! 

τί ἔδυς ἐξ ὀφθαλμῶν μου, ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ; 

ὅθεν αἱστρατιαὶ τῶν Ἀσωμάτων, τρόμῳ συνείχοντο λέγουσαι· Ἀκατάληπτε Κύριε δόξα σοι.