ΖΟΥΜΕ ΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ(Κυριακή Θ' Λουκά)

Σε τι και σε ποιον βασίζεται η ζωή μας, αγαπητοί μου αδελφοί; Ο Απόστολος Παύλος θέτει αυτό το σπουδαίο ερώτημα, καθώς περιγράφει στους Γαλάτες τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει ο ίδιος τη ζωή του. «Και η τωρινή σωματική μου ζωή είναι βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε με τη θέλησή Του για χάρη μου» (Γαλ. 2, 20).
Τι σημαίνει να βασίζεται η ζωή στον Χριστό;

Η σχέση με τον Χριστό
 Σημαίνει σχέση με τον Χριστό. Δεν είναι ο Χριστός ένα φανταστικό πρόσωπο. Δεν είναι ο ιδρυτής μιας θρησκείας, ο οποίος έφερε μερικές όμορφες ιδέες στον άνθρωπο ή έδωσε ένα καλό παράδειγμα. Είναι το Θεανθρώπινο Πρόσωπο, το Οποίο ο Παύλος έχει δει και αισθάνεται να αγκαλιάζει τη ζωή του με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην ζει εκείνος, αλλά στο πρόσωπό του να ζει ο Χριστός.

 Να είναι τα χέρια του χέρια Χριστού. 

Τα μάτια και η σκέψη του μάτια και σκέψη Χριστού.

 Στην καρδιά του να υπάρχει ο Χριστός. 

Νους, αισθήσεις, επιθυμίες, θέλημα, ψυχή, η ζωή του ολόκληρη, ως τις λεπτομέρειές της, να είναι ζωή Χριστού. Έχει παραιτηθεί από το θέλημά του, από το δικαίωμα να σκέφτεται για τον εαυτό του, ακόμη και για τις υλικές του ανάγκες. Ζει την κοινωνία με το Χριστό ως ερωτευμένος που τίποτε δεν έχει νόημα παρά η κοινωνία με το πρόσωπο που αγαπά.

Η αποταγή της αμαρτίας
 Σημαίνει αποταγή της αμαρτίας, ως αποτυχίας να ζήσει ο άνθρωπος κατά το θέλημα του Θεού και υιοθέτησης του εγωκεντρικού τρόπου που θεοποιεί τον ανθρώπινο εαυτό, τις ανάγκες, τα δικαιώματα, τις επιθυμίες. Τίποτε δεν έχει ο άνθρωπος που να του ανήκει. Σε κανένα από τα αγαθά του δεν μένει. Ο χριστιανός δεν ζητά να απολαύσει τα πάθη του, αλλά παλεύει εναντίον τους για να φύγουν από την ύπαρξή του, να γίνει καθαρός στην καρδιά, για να βλέπει συνεχώς την όψη του Θεού. Και συμμετέχει στη ζωή της Εκκλησίας ως την κατεξοχήν μέθοδο αποταγής από την αμαρτία. Τη ζωή της αγάπης και της συγχωρητικότητας απέναντι σε όποιον του οφείλει και ζητά από το Θεό άφεση για ό,τι Του οφείλει.

Η απόρριψη του υλιστικού φρονήματος
 Σημαίνει απόρριψη όλων των άλλων νοημάτων που ο κόσμος προσφέρει στον άνθρωπο. Και αυτά τα νοήματα δεν έγκεινται μόνο στις άλλες θρησκευτικές δοξασίες ή τις ηθικές και φιλοσοφίες που κάνουν τον άνθρωπο να πιστεύει ότι μπορεί να στηριχθεί σ’αυτές. Σημαίνει απόρριψη κυρίως του υλιστικού φρονήματος, το οποίο μας κάνει να εμπιστευόμαστε το πρόσκαιρο, την απόλαυση των αγαθών, ακόμη και το όραμα για μια καλύτερη ζωή, στηριγμένη στον παρόντα κόσμο και χρόνο. Ο πιστός άνθρωπος όμως δεν γίνεται απόκοσμος. Αυτό σημαίνει ότι δεν βλέπει τη ζωή στην προοπτική της καθημερινότητας. Δεν ελπίζει στα επιτεύγματά του για να της δώσει νόημα. Δεν νικιέται από τη δύναμη της ανθρώπινης φιλοσοφίας, χωρίς αυτό να συνεπάγεται απόρριψη ό,τι υγιούς αυτή έχει να προσφέρει. Δεν ελπίζει ούτε στα δικά του κατορθώματα, στην ανάγκη να αφήνει καλό όνομα, ό,τι κι αν κάνει. Δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων.

Πόσο εφικτός είναι αυτός ο δρόμος σήμερα;
 Η πίστη διδάσκεται, αλλά και βιώνεται. Μέσα από τον λόγο του Ευαγγελίου, από το παράδειγμα των Αγίων, από φωτισμένους ανθρώπους που αγγίζουν την ψυχή μας. Η βίωση όμως είναι υπόθεση προσωπική. Ξεκινά από το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και συνεχίζεται στην καθημερινότητα της ζωής μας. Στον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον πλησίον μας. Στην ειλικρίνεια και στην αγάπη που αποπνέει ο λόγος και το παράδειγμά μας. Την εμπιστοσύνη στον Θεό. Μπορεί η πορεία του καθενός να είναι αδύνατον ούτε να πλησιάσει έστω την πορεία του Παύλου. Όμως ο Χριστός μας δίνει την βεβαιότητα της αγάπης Του και της παρουσίας Του μέσα μας, όταν ζούμε αληθινά τον τρόπο και την οδό της Εκκλησίας. Και δεν θα λυγίσουμε, όσο κι αν μας απορρίπτουν και μας κοροϊδεύουν αυτοί που έχουν υποταγεί στο κοσμικό φρόνημα.

Γραπτό κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας- 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024