ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2025

Η φανατική ρωσοφοβία των Μαρξ και Έγκελς


(Με την ευκαιρία της πρόσφατης απόφασης της γερμανικής κυβέρνησης για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και της αποστολής γερμανικών στρατευμάτων σε χώρες της Βαλτικής, λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία).

(…) Για ένα πλήθος ιστορικών, δεν χωρεί αμφιβολία ότι οι Μαρξ και Ένγκελς «στην αρχή της πολιτικής τους σταδιοδρομίας σαν εξτρεμιστές δημοκράτες και αργότερα σαν επαναστάτες κομμουνιστές πολέμησαν μέχρι το τέλος της ζωής τους με τέτοιο πάθος τον ρωσικό απολυταρχισμό που δικαίως μπορεί να χαρακτηριστεί ρωσοφοβία». Στο πλαίσιο της αναδυόμενης υλιστικής θεώρησης της Ιστορίας και των «ηθικών ωθήσεων» που αντικατοπτρίζονται σε αυτήν, το δίδυμο Μαρξ - Ένγκελς διακρίθηκε ως «ο πλέον σταθερός και πιο φανατικός» από τους υπέρμαχους της «κατανίκησης της ορθόδοξης, τσαρικής Ρωσίας» και της εξαφάνισης του «ημιασιατικού δεσποτισμού», που εκπροσωπούσε ο τσαρισμός.

Με την ίδια αίσθηση της Ιστορίας που ο Χέγκελ θεωρούσε την «κατώτερη» (Γίββων) Βυζαντινή Αυτοκρατορία «άθλια και ανισόρροπη για τα πάθη της […], που επιτέλους το σαθρό της οικοδόμημα σκορπίστηκε σε κομμάτια μπροστά στην παντοδυναμία της Τουρκίας», έτσι και για τους συγγραφείς του Κουμμουνιστικού Μανιφέστου, η Ρωσία ήταν «ο μεγαλύτερος εχθρός της επικείμενης προλεταριακής επανάστασης και μια διαρκής απειλή για την Ευρώπη».
Η απάντησή τους στην υποτιθέμενη ρωσική απειλή: «Μόνο ένας πόλεμος εναντίον της Ρωσίας είναι ένας επαναστατικός πόλεμος με τον οποίο θα ξεπλυθούν οι αμαρτίες του παρελθόντος...».

Ο πειρασμός στη σιωπή της προσευχής

Η περιοχή που έμενε ονομάζεται «Νταούλια». Ονομάσθηκε έτσι γιατί πριν από πολλά χρόνια οι βοσκοί της περιοχής έβλεπαν σκιές και άκουγαν νταούλια.

Τα ζώα τους τρόμαζαν και γύρω από τα πηγάδια εύρισκαν περίεργες πατημασιές. Ο Γέροντας είπε πως τα έχει δει αυτά τα δαιμόνια. Είναι μαύρα, έχουν ύψος 1.60 μ. και παίζουν νταούλια. Μάλιστα πολλές φορές τον ενωχλούσαν.

Ο π. Παύλος Τσουκνίδας ρώτησε κάποτε τον π. Σεραφείμ για ένα σημαντικό πρόβλημα που υπήρχε στην ενορία του. Του είπε: «Εσύ να προσεύχεσαι και αυτή η μικρή φουρτούνα θα περάσει. Μη στενοχωριέσαι. Θα λες την ευχή και όλα θα πάνε καλά».

Μετά από λίγες μέρες εντατικής προσευχής λύθηκε το πρόβλημα. Για να ευχαριστήση τον Θεό συνέχισε με περισσότερο ζήλο την προσευχή του. Όμως μετά τα μεσάνυχτα στις 2.00 με 3.00 μέσα στην ησυχία άρχισαν να χτυπάν τα μπουριά της ξυλόσομπας και να κάνουν περίεργους θορύβους. Αμέσως μετά έξω στον δρόμο άρχισαν να μαλώνουν γάτες πολλές με φωνές άγριες και παρατεταμένες. Δεν ήταν σίγουρος αν πράγματι ήταν αληθινές γάτες ή ο πειρασμός. Την λύση του την έδωσε ο Γέροντας λίγες μέρες αργότερα.

Ενώ συμβούλευε για διάφορα πνευματικά θέματα, ξαφνικά του λέει: «Να ξέρης, πάτερ μου, αυτά που ακούς, έξω από το παράθυρό σου όταν προσεύχεσαι, δεν είναι αληθινές γάτες. Όχι, όχι. Είναι ο πειρασμός. Να μη φοβάσαι εσύ, και μη διακόπτης την προσευχή σου. Θέλει να σε τρομάξη. Φθονεί την προσευχή. Εσύ να προσεύχεσαι, όπως προσεύχεσαι. Αυτός την δουλειά του και μεις την δουλειά μας. Και τα μπουριά της σόμπας αυτός ο πονηρός τα χτυπάει. Σου το λέω να το ξέρης, για να μη φοβάσαι».

Πηγή Ασκητές μέσα στον κόσμο Β’: Ιερομόναχος Σεραφείμ Δημόπουλος.

Τι νόημα έχει η Θεία Λειτουργία αν δεν καταλαβαίνω τα λόγια;


   Πολλοί πιστοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν όλα τα λόγια της Θείας Λειτουργίας, ειδικά όταν είναι σε αρχαία ή εκκλησιαστική γλώσσα. Στο εξωτερικο κανουν παραπονα γιατι γινεται ελληνικα ενω ξερουν μονο αγγλικα η μερικοι δεν καταλαβαινουν τα αγγλικα γιατι ειναι Έλληνες. Όμως η αξία της δεν περιορίζεται μόνο στην κατανόηση των λέξεων.
Δεν είναι μάθημα ή διάλεξη για να την καταλάβουμε μόνο με τον νου. Είναι μυστήριο δηλαδή συμμετοχή στο ίδιο το Σώμα και Αίμα του Χριστού. Όπως το παιδί που δεν καταλαβαίνει πώς λειτουργεί το γάλα της μητέρας του, αλλά τρέφεται και ζει, έτσι και ο πιστός ζει από τη χάρη της Θείας Λειτουργίας ακόμη κι αν δεν κατανοεί κάθε λέξη.
  Η προσευχή δεν είναι μόνο λογική, είναι και καρδιακή. Ακόμα κι αν οι λέξεις είναι δυσνόητες, η ψυχή γεύεται το μυστήριο, αισθάνεται την παρουσία του Θεού, συγκινείται από τη μελωδία, τη σιωπή, την κίνηση. Το «νόημα» δεν κλείνεται μόνο στις λέξεις· ξεχειλίζει στο βίωμα.

Η Εκκλησία μας δεν καλεί απλώς να ακούσουμε,αλλά να συμμετάσχουμε.

Λόγος Επιτάφιος Εις τον Κυβερνήτην της Ελλάδος Ιωάννην Α. Καποδίστριαν

(Συντεθείς υπό του Εξοχωτάτου Κυρίου Αλ. Στούρζα)

«Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την
Ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού.»
(Ιωάννης ο Ιερός Ευαγγελιστής, κεφ. 15 στιχ.13)
Ως ανεξερεύνητα τα κρίματά Σου, Κύριε Παντοκράτορ! Επότισας ημάς πάλιν οίνον κατανύξεως.

Απέστρεψας το πρόσωπόν Σου από του λαού Σου. Εσαλεύθη και έντρομος εγεννήθη η γη των προγόνων μας διότι παρέδωκας ημάς εις αδόκιμον νουν, και ετελειώθη, κατά παραχώρησιν Σου, η πατροκτονία! Χείρες ανόσιοι, θηρία ανθρωπόμορφα, άνδρες αιμάτων επεβουλεύθησαν την πλέον πολύτιμον ζωήν, και την ύπαρξιν έθνους ολοκλήρου μετά του εκλεκτού Σου συνέκλεισαν εις ένα τάφον. Τω όντι, τά κρίματά Σου, Κύριε, άβυσσος πολλή, και εις το μυστήριον της ανοχής και προνοίας Σου ουδείς δύναται παρακύψαι.

Πενθούντες, ιδού παριστάμεθα έμπροσθεν του θρόνου της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς, και, βαρέως στενάζοντες, εκφωνούμεν· Κύριε, έως πότε; Ευχάς και δά­κρυα και δέησιν προσφέρομέν Σοι εκτενή υπέρ αναπαύσεως, εν ταις άγιαις Σου μοναίς, του δούλου Σου Ιωάννου Αντωνίου του Καποδίστρια, όστις, εναθλήσας μέ­χρις αίματος, ηρπάσθη αφ’ ημών, εν τω μέσω των αγώνων και της δόξης του.

Αλλά τί εγκαυχάται εν κακία ο ασεβής, και μίσος χορτάσας το βδελυρόν, νομί­ζει, ότι ενέπαιξε Σε τον Παντοδύναμον Θεόν, ότι εξύβρισε την Ελλάδα και όλην την ανθρωπότητα! 

Πετάμε το....ελαφρύτερο φορτίο και φορτωνόμαστε το πιο βαρύ...

 ERIMITIC

Οι Επτά Εκκλησίες της Αποκάλυψης


Οι Επτά Εκκλησίες της Αποκάλυψης, όλες στις Ιερές και Αλησμόνητες Πατρίδες της Ανατολής...

Τον Ιωάννη ενέπνευσε ο ίδιος ο Θεός: «...ὃ βλέποις γράψον εἰς
βιβλίον καὶ πέμψον ταῖς ἑπτὰ ἐκκλησίαις.
εἰς ᾿Εφεσον καὶ εἰς Σμύρναν καὶ εἰς
Πέργαμον καὶ εἰς Θυάτειρα καὶ εἰς Σάρδεις
καὶ εἰς Φιλαδέλφειαν καὶ εἰς Λαοδίκειαν...»

...Κι αλήθεια στην Ανατολή γεννήθηκε το Φως...
το πρώτο, το υπέρλαμπρο αριστούργημα της Δημιουργίας!

...Εκεί έλαμψε ο Άνθρωπος και ο Πολιτισμός!

Η καρδιά δεν είναι μόνο να χτυπά. Είναι ν' αγαπά. Είναι να γίνεται κατοικία Θεού


  «Παγκόσμια Ημέρα Καρδιάς», διαβάζω, η σημερινή και εμφανίζονται στην οθόνη μου διάφορα άρθρα για πίεση, για χοληστερίνη, για καρδιολόγους, για αριθμούς και στατιστικές. Υπάρχει όμως κι αυτή η καρδιά που δεν φαίνεται στις εξετάσεις. Η καρδιά που πονά, που αγαπά, που ματώνει, που συγχωρεί. Η καρδιά που ο Θεός βλέπει και που ο άνθρωπος παλεύει να καθαρίσει και να γαληνεύσει.

  Γι' αυτήν την καρδιά, είναι που η Ορθόδοξη Παράδοση έχει να μας πει πολλά. Γιατί στην Εκκλησία, όταν λέμε «καρδιά», δεν εννοούμε απλώς το όργανο που χτυπά. Μιλάμε για το κέντρο της ύπαρξης, για τον μυστικό τόπο όπου φυλάμε τους θησαυρούς μας, για τον χώρο όπου μπορούμε να συναντήσουμε Τον Θεό. Κι αυτό δεν είναι ιδέα, θεωρία. Είναι εμπειρία που διαπερνά την Αγία Γραφή, τους Πατέρες, τη Θεία Λειτουργία, τη ζωή της Εκκλησίας και φτάνει μέχρι σήμερα, στις δικές μας πληγές και αγωνίες.

Όσον αφορά τη Γραφή, εκεί τη συναντάμε αρκετές φορές. Χαρακτηριστικά, στο πρώτο βιβλίο των «Βασιλειών», βλέπουμε Τον Θεό να λέει στον Σαμουήλ πως δεν κρίνει τον άνθρωπο με τα ανθρώπινα κριτήρια αλλά βλέπει την καρδιά του. 
Στις «Παροιμίες», βλέπουμε τον Σολομώντα ν' απευθύνεται στον μαθητή του και να του λέει να προσέχει με κάθε φροντίδα την καρδιά του γιατί από εκεί ξεπηδά η ζωή και ο Ψαλμωδός προσεύχεται ο Θεός να κτίσει καθαρή καρδιά μέσα του. 
Στην Καινή Διαθήκη τώρα, ο ίδιος ο Χριστός μας επισημαίνει πώς εκεί που είναι ο θησαυρός μας εκεί θα είναι και η καρδιά μας και υπόσχεται πώς όσοι είναι καθαροί στην καρδιά θα δουν Τον Θεό.

Δεν θα μπορούσαν λοιπόν να μη μας αφήσουν σχετικές βαθιές μαρτυρίες και οι Πατέρες της Εκκλησίας. 
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος ονομάζει την καρδιά «ρίζα» των αισθήσεων. Λέει πως εκεί φυτρώνουν όλα και τα πάθη και οι αρετές. Ο ίδιος περιγράφει την καρδιά που γνώρισε Τον Θεό σαν μια φλόγα που καίει από συμπόνια για όλη την κτίση, ανθρώπους και ζώα, φίλους και εχθρούς.
 Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μιλά για την ανάγκη να ενωθεί ο νους με την καρδιά. Όταν ο νους «κατεβαίνει» στην καρδιά, η προσευχή γίνεται αληθινή και ο άνθρωπος γεμίζει φως. 
 Ο Άγιος Μάξιμος βλέπει την πτώση ως διάσπαση του ανθρώπου: Νους, καρδιά και θέληση σκορπίζουν, άλλα σκεφτόμαστε, άλλα ποθούμε, άλλα κάνουμε. Η θεραπεία κατ' εκείνον είναι η συνάθροιση όλων αυτών στην καρδιά και η ενιαία στροφή τους προς Τον Θεό. Αυτό το έργο το κάνει η αγάπη, που «συνάγει και ενώνει» τα διεσπαρμένα. Έτσι, στην καρδιά ξαναβρίσκουμε την εσωτερική ενότητα και προσφερόμαστε στον Θεό ως ένα πρόσωπο, ακέραιο. 

Καθεδρικός Ναός του Σαν Λορέντζο (Γένοβα) 14ος αιώνας


Καθεδρικός Ναός του Σαν Λορέντζο (Γένοβα) 14ος αιώνας

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2025

Όταν ζούμε ως χριστιανοί στον κόσμο αυτό, πειθόμαστε ότι η σκέψη του κόσμου δεν συμπίπτει πουθενά με τον Χριστό


Θα σας πω κάτι φοβερό. Όταν ζούμε ως χριστιανοί στον κόσμο αυτό, πειθόμαστε ότι η σκέψη του κόσμου δεν συμπίπτει πουθενά με τον Χριστό. Και η πορεία της δικής μας σκέψεως δεν συμπίπτει καθόλου με τη σκέψη του κόσμου.

 Πρόσφατα διαβάσαμε στον Βίο του Μεγάλου Παχωμίου ότι, όταν η μία ή η άλλη επιδημία αφαιρούσε πολλές ζωές μοναχών, αυτοί το θεωρούσαν ως συγκομιδή αγίων. Ενώ για άλλους αυτό αποτελεί συμφορά…

Στην αρχή του πολέμου, όταν ήδη υπήρχε απειλή της εισβολής των Γερμανών και των Βουλγάρων στην Ελλάδα, ήρθε στη μνήμη μας κάποια προφητεία, ότι θα έρθουν εχθροί και θα εξολοθρεύσουν όλους τους αγιορείτες μοναχούς. Και τι αντιδράσεις προκλήθηκαν! Ήμουν ακόμη στο μοναστήρι. Όλοι φοβούνταν τον καιρό εκείνο.

H «Καπέλα Σιξτίνα της βραχογραφίας»


Η Κρύπτη του Προπατορικού Αμαρτήματος είναι μια βραχώδης εκκλησία στη Ματέρα : λόγω του κύκλου των τοιχογραφιών της, ορίζεται ως η «Καπέλα Σιξτίνα της βραχογραφίας»


Η προέλευση της εκκλησίας, σκαμμένης στο βράχο κατά μήκος του τείχους της Gravina di Picciano στη Ματέρα , τοποθετείται στην περίοδο μεταξύ του 8ου και του 9ου αιώνα  : ​​πιθανώς το μοναστήρι ανήκε στο τάγμα των Βενεδικτίνων , όπως μαρτυρούν ορισμένα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον κύκλο των τοιχογραφιών που υπάρχουν στο εσωτερικό του .

 Στη συνέχεια εγκαταλελειμμένη, η εκκλησία αναφέρεται στις σημειώσεις του Ντομένικο Ριδόλα , που ονομάζεται σπηλιά των Εκατό Αγίων, και στην ιστορία ενός βοσκού, ο οποίος την είχε χρησιμοποιήσει ως καταφύγιο για τον εαυτό του και τα ζώα του  : βρέθηκε την 1η Μαΐου 1963 από τα μέλη της λέσχης La Scaletta  και υποβλήθηκε σε εργασίες αποκατάστασης  .

Δεδομένης της μακράς περιόδου εγκατάλειψης, είναι δύσκολο να οριστεί η αρχική δομή: εμφανίζεται ως ένα ενιαίο δωμάτιο, στον αριστερό και στον πίσω τοίχο του οποίου είναι ζωγραφισμένος ένας κύκλος τοιχογραφιών, έργο ενός μόνο καλλιτέχνη, που ονομάζεται Ζωγράφος των Λουλουδιών της Ματέρα , ίσως Βενεδικτίνος . 


Η ζωγραφική έχει σαφώς Λομβαρδική επιρροή,με λίγες αναφορές στη βυζαντινή τέχνη , λόγω της άφιξης στην Ιταλία κατά την περίοδο των Ανατολικών Πάπων , και στη ρωμαϊκή ζωγραφική,όπως η απλή γραμμή σχεδίασης, τα πλούσια ρούχα και τα εκφραστικά πρόσωπα . 

Άγιος Αντώνιος του Ζαντόνσκ ο δια Χριστόν Σαλός


 Ο Αντώνιος γεννήθηκε το 1726 και καταγόνταν από οικογένεια χωρικών της ρωσικής πόλης Ζαντόνσκ και έφερε το επίθετο Αλεξέγιεβιτς.Σε ηλικία εφτά χρονών εξαφανίστηκε από το σπίτι του κατά τη διάρκεια μίας καταιγίδας.Όταν τον βρήκαν δύο εβδομάδες αργότερα σε ένα ποταμάκι στους αγρούς της περιοχής,συμπεριφερόνταν πολύ παράξενα.Σ'όλες τις ερωτήσεις,τούς απαντούσε ασυνάρτητα ή δεν μιλούσε καθόλου.Το μόνο γνωστό για το διάστημα των δύο αυτών εβδομάδων είναι ότι έτρωγε άγρια φασόλια.Από εκεί και πέρα συνέχισε να ζει ως ένας γιουροντίβι,μέχρι τα 125 του χρόνια που κοιμήθηκε ειρηνικά.

Ντυνόνταν πολύ ιδιόρρυθμα,φορώντας πάντοτε άσπρα ρούχα ενώ μία κόκκινη μαντίλα τον έσφιγγε στην μέση και κρατούσε πάντοτε ένα μπαστούνι,καίτοι δεν είχε κανένα πρόβλημα στο περπάτημα

 Οι προσκυνητές που έρχονταν στο λείψανο του Αγίου Τύχωνα στο Ζαντόνσκ,τον αντιμετώπιζαν με πολλή αγάπη και συχνά ζητούσαν τις συμβουλές του και τις ευλογίες του

 Κάποτε δύο γυναίκες που πήγαν κοντά του,τού είπαν ότι η μία ήλθε να προσκυνήσει τον Άγιο Τύχωνα και να προσευχηθεί για μία μεγάλη της αμαρτίακαι η άλλη ότι δεν είχε κάτι ιδιαίτερο που βάρυνε τη συνείδησή της,εκτός από μικροπράγματα,αλλά παρ'όλα αυτά ήρθε να προσκυνήσει.

“Σύ γάρ τούς ὑπευθύνους τῇ ἁμαρτίᾳ, ἔσωσας τεκοῦσα τήν σωτηρίαν”.


 Σε ένα τροπάριο προς τιμήν της Παναγίας (“Θεοτοκίο”) στον κυριακάτικο Όρθρο του βαρέος ήχου θα βρούμε τη φράση, που απευθύνεται σ’ εκείνη: “σὺ γὰρ τοὺς ὑπευθύνους τῇ ἁμαρτίᾳ, ἔσωσας τεκοῦσα τὴν σωτηρίαν”. Άραγε, η φράση “τοὺς ὑπευθύνους τῇ ἁμαρτίᾳ” έχει την έννοια “τους υπεύθυνους για την αμαρτία” (όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται), ή μήπως όχι;

 Δεύτερο συνθετικό της λέξης “ὑπεύθυνος” είναι το ουσιαστικό “(ἡ) εὔθυνα” (γενική “τῆς εὐθύνης”, απ’ όπου, με αναλογικό σχηματισμό, προέκυψε νέα ονομαστική “(ἡ) εὐθύνη”). Mε τη σειρά της, η “εὔθυνα” προέρχεται από το ρήμα “εὐθύνω” (ή “ἰθύνω”), που αρχική σημασία έχει “κάνω κάτι να είναι ευθύ, ίσιο”, και κατ’ επέκταση “διευθύνω”, “κυβερνώ”. Έτσι, “εὔθυνα” είναι η ενέργεια τού να κάνει κάποιος κάτι να είναι ευθύ, και κατ’ επέκταση η διόρθωσή του (όταν δεν είναι ευθύ) – στην αρχαία Αθήνα, μάλιστα, είχε την ειδικότερη σημασία του απολογισμού, της λογοδοσίας στην οποία υπέκειτο κάθε δημόσιος λειτουργός κατά την ολοκλήρωση της δημόσιας υπηρεσίας του.

Ο “ὑπεύθυνος” ήταν ο υπόλογος, ο υπόχρεος σε λογοδοσία, και με μια ειδικότερη σημασία ο ένοχος, ενώ ο “ἀνεύθυνος” ήταν (σε σαφή διαφοροποίηση από τη σημερινή σημασία) εκείνος που δεν φέρει ευθύνη για κάτι, που δεν έχει να δώσει λόγο για κάτι, και κατ’ επέκταση ο αθώος.

Νίκος Καρούζος — Παραίνεση

 

Να μη λυπάσαι που πέφτουν τα φύλλα φθινόπωρο.
Η δική σου τρυφερότητα θα τα φέρει και πάλι στα δέντρα.
Δάκρυα μη χαλνάς· όλοι ανήκουμε στην ανάσταση.

Το εφήρμοσαν και τότε…

 

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2025

Λίγοι γνωρίζουν την Εμμαούς, πολλοί όμως την έχουν περπατήσει


Εμμαούς .
Ελάχιστοι γνωρίζουν την άσημη και ξεχασμένη εβραϊκή πόλη Εμμαούς.
Τις δεκαετίες προ του 2000 όμως στο σαλόνι πολλών ελληνικών σπιτιών υπήρχε σε διάφορες παραλλαγές η ζωγραφιά «Η πορεία εις Εμμαούς», που εικονίζει τον Χριστό να περπατά μαζί με δύο μαθητές, τον Λουκά και τον Κλεόπα. Συζητούσαν μαζί του για όλα όσα έγιναν στην Ιερουσαλήμ μετά το Πάθος του. Εκείνος, ως ξένος και άγνωστος, τους εξηγούσε τις γραφές. Στο τέλος μόνο αναγνώρισαν τον διδάσκαλό τους.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ετυμολογία του ονόματος «Εμμαούς». Είναι ένα χωριό της Παλαιστίνης κοντά στην Ιερουσαλήμ, πιθανόν η σημερινή κωμόπολη Αλ Κουμπέιμπα ή Καλούνα. Τότε είχε το όνομα ʿImwās (αραβ. عمواس), που εξελληνίστηκες σε "Εμμαούς", και προέρχεται πιθανόν από την εβραϊκή λέξη ḥammat (חמת), που σημαίνει «θερμή πηγή» ή «λουτρό». Έτσι, ο τόπος δηλώνει κυριολεκτικά μια τοποθεσία με θερμά νερά.

Η γλωσσική αυτή έννοια της θερμότητας έχει μια ενδιαφέρουσα -αν και πιθανόν τυχαία- σύνδεση με τη διήγηση του Λουκά.

Η αποτέφρωση δεν είναι απλώς έκφραση αθεΐας ή περιφρόνηση στα καθιερωμένα ....

  Η αποτέφρωση δεν είναι απλώς έκφραση αθεΐας ή περιφρόνηση στα καθιερωμένα και ένα τελευταίο έμβλημα ελευθερίας. Πολύ θα το ήθελαν κάποιοι για δικούς τους, στενά ιδεολογικούς λόγους, αλλά δεν είναι έτσι. Για τους υπερήφανους ανθρωπους είναι μια τελευταία πράξη αποθέωσης. Είναι μια έκφραση υπερηφάνειας, θαλπους του εφήμερου σαρκίου τους ,αφού βλέπουν στο θάψιμο την ''ταπείνωση της σήψης'' , λες και δεν πρόκειται για την απόλυτα φυσιολογική διαδικασία επιστροφής στη χοϊκη φύση του ,στο δε κάψιμο την ένωση με το άπειρο . Έχει κάτι από αποθέωση ομηρικού ήρωα η πυρά γι αυτούς. Μια τελευταία πράξη αμετρης ματαιοδοξίας! Να υποδυθουν τους θεούς για ακόμα μια τελευταία φορά μπροστά στο κοινό τους.
Η άλλη όψη της υπερηφάνειας είναι η απελπισία και ο έσχατος μηδενισμός. Αποτέφρωση δηλαδή εξαφάνιση σημαίνει επιστροφή στο τίποτα.

Βέβαια η φωτιά έχει και εξαγνιστικο χαρακτήρα. Είναι μια πρωτόγονη θρησκευτική πράξη εξαγνισμού του αμαρτωλού σαρκίου τους.Άρα παράδοση στον αφανισμό για να αφανιστούν και τα κριματα που τους βαραιναν.

  Η ταφή στην ορθόδοξη παράδοση δεν είναι απλά θρησκευτική πρακτική ή σεβασμός στα καθιερωμένα ή στο κουφάρι που απομένει και λέγεται λειψανο, δηλαδή υπολειμμα ανθρώπου, απομειναρι. Είναι σπορά. Φυτεύουμε στη γη για να θερίσουμε τη ανάσταση. 

  Ο τάφος λέγεται μνημείο, μνήμα δηλαδή σημάδι,απόδειξη, τεκμηριο πίστης και ελπίδας στην κοινή Ανάσταση. Και σε κάθε μνημείο φυτεύουμε και έναν σταυρό, ο οποίος είναι το,σύμβολο της Ανάστασης.

..., θα ενεργοποιεί όλα τα διατάγματα της επιστήμης, τα οποία θα συγκεντρώνουν οι πράκτορές μας, ...


...«Η διανοούμενη τάξη των Χριστιανών θα καυχιέται για τις γνώσεις της και, χωρίς να τις εξετάζει λογικά, θα ενεργοποιεί όλα τα διατάγματα της επιστήμης, τα οποία θα συγκεντρώνουν οι πράκτορές μας, για να οδηγούν τα πνεύματα των Χριστιανών στην κατεύθυνση που μας είναι αναγκαία....»


Αποσπασμα απο τα "ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ"
+ Αρχιμανδριτου Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπουλου 

Εμπειρίες και Μαρτυρίες από την προσωπικότητα του π. Συμεών Κραγιόπουλου

                         

Εμπειρίες και Μαρτυρίες από την προσωπικότητα του π. Συμεών Κραγιόπουλου από την Γερόντισσα Φιλοθέη

Προφήτης Βαρούχ ο Δίκαιος

Προφήτες Ιερεμίας και Βαρούχ

Σήμερα, ανάμεσα στους άλλους αγίους και αγίες του συναξαρίου, συναντάμε και το όνομα του προφήτη Βαρούχ. Το όνομά του σημαίνει ευλογημένος ενώ του δόθηκε και το προσωνύμιο "δίκαιος". Ήταν επίσης γνωστός ως φιλαλήθης και θαρραλέος.

Ο Βαρούχ ήταν ακόλουθος του προφήτη Ιερεμία και όταν ο τελευταίος ήταν φυλακισμένος, ο Βαρούχ κατ' εντολή του έγραψε τις προφητείες του και τις διάβασε στο λαό σε μέρες νηστείας. Οι Εβραίοι της εποχής τον μίσησαν, και ο βασιλιάς και ο λαός, τόσο για το θάρρος όσο και για τον φιλαλήθη λόγο του.

Για να δούμε λοιπόν τα ονόματα που αναφέραμε. Ευλογημένος, δίκαιος, φιλαλήθης, θαρραλέος. Τέσσερα ονόματα αλληλοσυνδεόμενα και συγκοινωνούντα. Από το ένα φτάνεις στο άλλο. Πράγματι ο προφήτης Βαρούχ ήταν ευλογημένος. Ευλογημένος με την αίσθηση και την ευθύνη του δικαίου. Και τούτο τον όπλιζε με θάρρος ώστε να λέει την αλήθεια, όσο κι αν αυτή ήταν δυσάρεστη στα αυτιά ενός λαού και ενός βασιλιά που αρέσκονται να ακούει αυτά που θέλει.

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2025

Το ακοίμητο καντηλάκι στο πατρικό σπίτι της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνας


Ακοίμητο το καντηλάκι στο πατρικό σπίτι της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνας στο Ζαγκλιβέρι Θεσσαλονίκης ( + 27 Σεπτεμβρίου 1764 )

Γιά τ' ἄλλα δέν γελῶ τόν ἑαυτό μου. Μέ περιμένουν δυσκολίες, πίκρες καί, τέλος, τό μαχαίρι.

 Ο Καποδίστριας ήταν Άγιος με όλη τη σημασία και την ουσία της λέξης. Οι Έλληνες όταν τον δολοφόνησαν δεν διέπραξαν απλα πράξη ισοδύναμη με πατροκτονία. Αλλά όπως ο Χριστός είπε στους συμπατριώτες του Ιουδαίους " Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν!" (23,37) Ήταν δολοφονία Προφήτη, Αγίου.

Ο Καποδίστριας ήξερε πάρα πολύ καλά γιατί έλεγε προφητικά λίγες ημέρες πριν τον σκοτώσουν, ότι "θα έλθει κάποτε η μέρα κατά την οποία οι Έλληνες θα εννοήσουν τη σημασία της θυσίας μου". Όσο ο Έλληνας δεν κατανοεί ότι κουβαλάμε το βάρος της δολοφονίας ενός αγίου που μας έφτιαξε κράτος απ' το μηδέν, τότε δεν θα σηκώσουμε ποτέ κεφάλι!
Κι ευτυχώς (!) ο Άγιος Παΐσιος μίλησε για γεγονότα, πείνα , πόλεμο, μετάνοια γιατί τελικά απ' ότι φαίνεται δεν υπάρχει και άλλος τρόπος για να κατανοήσουν οι Έλληνες γιατί ο Καποδίστριας πήγε εθελουσία στο μαρτύριο και θυσιάστηκε...

1827. Ἀφοῦ ὁ Καποδίστριας ἐξελέγη Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος, μεταβαίνει στὴν Γενεύη. Ἐκεῖ, ἕνας Φίλος σπεύδει νὰ τὸν συγχαρεῖ.
Ἀτάραχος, τοῦ λέει ὁ Κυβερνήτης.
“(..) Δὲν θέλω νὰ μὲ συγχαρεῖ κανείς. Στήν ἀπόφασή μου μέσα δὲν ὑπάρχει οὔτε χαρά, οὔτε λύπη. Ὁ δρόμος τῆς ζωῆς μας εἶναι γραμμένος καὶ δὲν μένει σὲ ἐμᾶς ἡ ἐκλογή. Τὰ χαντάκια στὰ δύο πλευρὰ τοῦ δρόμου εἶναι τόσο βαθιά καὶ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ προχωροῦμε πάντα μπροστά.
Ἡ καταγωγὴ μου, ἡ ἀγάπη μου γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ἡ θέση πού ἔχω ἀντίκρυ ἀπὸ τὶς Μεγάλες Δυνάμεις καὶ ἡ δύναμη τῶν πραγμάτων, ὅλα βαραίνουν στὴν ἐκλογὴ μου. Νὰ ἀρνηθῶ, θὰ διεκήρυττα μὲ αὐτὸ πώς ἀπελπίστηκα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ πώς προτιμῶ τὸν ἑαυτὸ μου ἀπὸ τὸ Χρέος μου.

Τις τελευταίες ημέρες κυκλοφορούν απόψεις που δημιουργούν σύγχυση γύρω από το ζήτημα της καύσης των νεκρών...


Τις τελευταίες ημέρες κυκλοφορούν απόψεις που δημιουργούν σύγχυση γύρω από το ζήτημα της καύσης των νεκρών και τη στάση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ακούγεται, μάλιστα, ότι δήθεν μόνο η Εκκλησία της Ελλάδος αρνείται την τέλεση κηδείας σε όσους πρόκειται να αποτεφρωθούν, ενώ οι υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες το επιτρέπουν. Αυτό όμως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Η θέση όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών (Οικουμενικό Πατριαρχείο, Εκκλησία της Ελλάδος, Ρωσία, Σερβία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Κύπρος και άλλες) είναι σταθερή και ξεκάθαρη:

Ο μόνος κανονικός και εκκλησιαστικά αποδεκτός τρόπος είναι η ταφή του σώματος, διότι συνδέεται με τον σεβασμό προς το σώμα ως «ναό του Αγίου Πνεύματος» και με την ελπίδα της Ανάστασης.
Η καύση δεν ευλογείται από την Εκκλησία και για όσους την επιλέγουν δεν τελείται νεκρώσιμη ακολουθία.

Ενδεικτικά:
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει επανειλημμένα τονίσει (με ανακοινώσεις το 1927 και το 2016) ότι η καύση «αντιστρατεύεται το φρόνημα και την παράδοση της Εκκλησίας».

Οι Εκκλησίες της Ρωσίας, της Σερβίας και της Ρουμανίας έχουν καταδικάσει την καύση ως μη αποδεκτή χριστιανική πρακτική.

Οι Εκκλησίες της Κύπρου και της Βουλγαρίας ακολουθούν την ίδια γραμμή, αρνούμενες κάθε κανονική κηδεία σε τέτοιες περιπτώσεις.

Πώς τα social media μας «ταΐζουν» βία και χειραγωγούν τις αντιδράσεις μας

Εύη Βάρθη

Όταν η βία μας σερβίρεται με τόση ευκολία, μήπως κινδυνεύουμε να μουδιάσουμε; Ή ακόμα χειρότερα, μήπως αφήνουμε τους αλγόριθμους να καθορίζουν όχι μόνο τι βλέπουμε, αλλά και πώς νιώθουμε γι’ αυτό;

Δεν είναι μόνο τα γεγονότα που μας συγκλονίζουν, αλλά και ο τρόπος που φτάνουν σε εμάς. Μέσα σε μία μόλις εβδομάδα, δύο σοκαριστικά βίντεο κυριάρχησαν στα κοινωνικά δίκτυα: η άγρια δολοφονία της Ίρινα Ζαρούτσκα μέσα σε λεωφορείο και η εν ψυχρώ εκτέλεση του Τσάρλι Κερκ σε δημόσια εκδήλωση. Πέρα από την ίδια την τραγωδία, αυτό που ανησύχησε περισσότερο ήταν η «συσκευασία» τους: ο τρόπος με τον οποίο προβλήθηκαν, διαμοιράστηκαν και αποτέλεσαν πεδίο αντιπαράθεσης online.

Το πρώτο βίντεο δίχασε, με διαφορετικές πλευρές να προβάλλουν τη δική τους «αλήθεια». Το δεύτερο προκάλεσε σοκ αλλά και μια παράξενη αδιαφορία, σαν να καταναλώθηκε με την ίδια ευκολία που καταναλώνουμε οποιοδήποτε άλλο διαδικτυακό περιεχόμενο. Και το ερώτημα παραμένει: όταν η βία μας σερβίρεται με τόση ευκολία, μήπως κινδυνεύουμε να μουδιάσουμε; Ή ακόμα χειρότερα, μήπως αφήνουμε τους αλγόριθμους να καθορίζουν όχι μόνο τι βλέπουμε, αλλά και πώς νιώθουμε γι’ αυτό;

Η ψευδαίσθηση της ουδετερότητας
Τα social media δεν είναι ουδέτερα. Παρακολουθούν κάθε μας κίνηση: τι κάνουμε κλικ, τι σχολιάζουμε, ακόμα και πού σταματάμε το σκρολάρισμα. Ό,τι μας τραβά την προσοχή, πολλαπλασιάζεται. Όχι για να μας προσφέρουν την «αλήθεια», αλλά για να μας κρατήσουν κολλημένους στην οθόνη.

Έτσι δημιουργείται η λεγόμενη «φούσκα φίλτρων»: κατά κύριο λόγο βλέπουμε περιεχόμενο που συμφωνεί με τις απόψεις μας, ενώ πού και πού παρεισφρέει και η αντίθετη άποψη, όχι τυχαία, αλλά επειδή η οργή αποφέρει περισσότερη αλληλεπίδραση.

Η άσκηση της αγάπης(Κυριακή Α΄ Λουκά)


  Με το κλείσιμο της εορτής του Σταυρού σταματάει η ανάγνωση των περικοπών του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου και αρχίζουν οι περικοπές από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο. Το πρώτο ευαγγελικό ανάγνωσμα από τον Λουκά αναφέρεται στο θαυμαστό γεγονός της κλήσης των τεσσάρων πρώτων μαθητών του Χριστού, Πέτρου και Ανδρέα, Ιωάννου και Ιακώβου (Κυριακή Α΄ Λουκά).

Πολλά πράγματα καθιστούν το γεγονός αυτό θαυμαστό
Ένα από αυτά είναι η άμεση ανταπόκριση των μαθητών στο κάλεσμα του Χριστού, πράγμα που σημαίνει ότι βίωσαν τη σύντομη συναναστροφή μαζί του ως κάτι ιδιαίτερα συγκλονιστικό. Τους άγγιξε τόσο βαθιά η θεϊκή παρουσία του, που τον εμπιστεύθηκαν απόλυτα και αυτό άλλαξε ριζικά τη ζωή τους. Αποτάχθηκαν, περιφρόνησαν όσα τους έδεναν με τον κόσμο και αποδύθηκαν στην διά βίου προσπάθεια να βαθαίνουν όλο και περισσότερο «εις αληθείας επίγνωσιν». Πίστεψαν ότι βρήκαν τον μεγαλύτερο θησαυρό, το πολύτιμο μαργαριτάρι, που άξιζε να πουλήσουν τα πάντα για να το αγοράσουν.

Τί γίνεται όμως με μας, που δεν μπορούμε να τους μοιάσουμε, αφήνοντας τα πάντα για τον Χριστό; Μπορούμε να έχουμε πίστη. Βαθιά, απόλυτη εμπιστοσύνη στον Χριστό. Όποιος έχει ανόθευτη πίστη στον Χριστό, έχει όλα τα θεϊκά χαρίσματα μέσα του. Στον Χριστό «εισι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως απόκρυφοι» (Κολ. 2, 3). Όλοι οι θησαυροί της θεϊκής σοφίας και γνώσεως είναι κρυμμένοι μέσα στον Χριστό. Συνεπώς, αν ο Χριστός κατοικεί μέσα μας (Εφ. 3, 17), όλοι αυτοί οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως είναι κρυμμένοι μέσα στις καρδιές μας. Τί φταίει όμως και δεν νιώθουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος μέσα μας; Η αμέλειά μας στο να εργασθούμε τις εντολές του Χριστού. Στο να βαδίζουμε όπως θέλει ο Χριστός.

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2025

"Δεν φτάνει μόνο να θέλουμε εκείνα που θέλει ο Θεός , αλλά να τα θέλουμε όταν τα θέλει, όπως τα θέλει και γιατί Εκείνος τα θέλει "


  «Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι, να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ' μου τούτο, εκείνο...». 
Είναι αρκετό να λέμε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
 Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από εμάς για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από εμάς και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν' ανταποκριθούμε σ' αυτή την αγάπη, με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του. Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για εμάς και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα...».

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης




Αριστερόστροφος φασισμός

Ο κος Πάρις Ρούπος έδωσε στις 15 Σεπτεμβρίου μία παράσταση στον Πολυχώρο Λιπασμάτων Δραπετσώνας.

Απομαγνητοφωνώ : " Γουστάρω γιατί έχω απέναντι αυτή την τεράστια ελληνική σημαία πάνω σε αυτό το καζάνι. Το οποίο αν κρίνουμε από τη μυρωδιά, έχει μέσα βοθρολύματα. Άρα βγάζει απόλυτο νόημα".

Ακολούθως, μιλώντας για τους Ναζί σχολίασε: "Μου αρέσει πάρα πολύ κάθε χρόνο όταν παίζουμε εδώ στα Λιπάσματα. Ιδανικό όνομα. Γιατί ‘λιπάσματα’ μου θυμίζει αυτό που θα έπρεπε να καταλήξουν να είναι όλοι οι ναζί. Είστε από αυτούς που λένε: ‘μορφώστε τους ναζί’; Σόρι δεν έχω αρκετό χρόνο για αυτό. Έχω μόνο μία ζωή και σκοπεύω να την περάσω με όσο λιγότερους από αυτούς γίνεται".
" Σαν σημερα λήγει η μάχη του Μελιγαλά...Από τότε όλοι οι φασίστες όταν θελουν να πανε διακοπές μπαίνουν στο TRIPAdvisor.Kάντε επιτέλους το πηγάδι AirbnB. Να τελειώνουμε"

Κάνοντας πάλι χιούμορ σε τουίτ του στο Χ την ημέρα που η Εθνική έχασε στο Eurobasket γραφει "Μεγαλύτερο Gαμήσι απο Τουρκία μετά το 1922"
Ο κος Ρούπος λοιπόν θέλει να κανει καποιους ανθρωπους λιπάσματα και την πηγαδα να γινει Airbnb .Για να "τελειώσει " η δουλειά που έμεινε στη μεση οπως αφηνει σαφέστατα να υπονοηθεί. Απλά για την ιστορία να θυμίσω πως στην πηγάδα του Μελιγαλά εκτος απο "φασίστες" πέταξαν μέσα και κατι παιδιά.
Ηδονίζεται επίσης εμφανεστατα απο το μεγαλύτερο Τουρκικό Gαμήσι μετά το 1922. ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ.


Ανεξάρτητα απο το εάν συμφωνεί κανείς με τα αστεία και την αισθητικη του κου Πούπ-ου ,ωχ συγγνώμη Ρούπου , είναι η απόλυση του λογοκρισία;
Οχι .
Ο κάθε εργοδότης έχει δικαίωμα να απολύσει κάποιον οπως έχει δικαίωμα και να τον προσλάβει .

Λογοκρισία ειναι την ώρα που μιλάει κάποιος να πας και να τον κατεβασεις οπως ακριβως κάνει η αριστερά εδω και χρόνια στα Πανεπιστήμια.

Λογοκρισία είναι να απαγορεύσεις σε καποιον να μιλήσει ή να προβάλλει τη δημιουργία του με τη βία όπως η παρεμπόδιση της ταινίας ΕΛΕΝΗ πριν χρόνια.

Ωστόσο ελευθερος λόγος δεν σημαίνει αρέσω σε ολους ,χωρίς αντιδράσεις.
Ο ελεύθερος λόγος γι αυτό λέγεται έτσι .Γιατί αφήνει ελεύθερη τη διαφωνία και τις ΜΗ ΒΙΑΙΕΣ αντιδράσεις.Παράδειγμα στα καθεστώτα των κομμάτων που ο κος Ρούπος προπαγανδίζει ,η μη αρεστή άποψη του κρατους και όχι του κόσμου , πηγαινε στο εκτελεστικό απόσπασμα ή στη Σιβηρία.
Ως ελεύθερος άνθρωπος λοιπόν και εγώ, μπορώ να πω την αποψή μου αλλά και να διαθέσω τα χρηματα μου οπως εγώ θέλω.

Εσυ πχ με θεωρεις Ακροδεξιό φασίστα .Δικαιωμά σου .
Απο την άλλη εγώ μπορει να σε θεωρώ Ακροαριστερό προδότη. Δικαιωμα μου .Οπως και δικαίωμα του καθενός εργοδότη να διαθέτει τα χρηματα του οπως αυτός νομίζει.

Η πίτσα Fan πχ διαφημίζεται ως η "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ". Είναι σεβαστο λοιπόν να μην θέλει ένα κωμικό που παρομοιάζει την ελληνική σημαία με τα βοθρολύματα
Η ελευθερία του λόγου δεν σημαίνει απουσία συνεπειών για το τι λες.
Το ακριβως αντίθετο .Σημαίνει ανάληψη ευθυνών για τον λόγο σου.
Και όλοι μπορούμε να αντιδράσουμε σε λόγο που θεωρούμε ακραίο αλλά χωρίς ευτυχώς να μπορούμε να τον κανουμε να σιωπήσει.Έτσι είναι η μαχη των ιδεών και ο ελεύθερος λόγος που εγκαθίδρυσαν οι ΔΥΤΙΚΕΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ .Αυτό ομως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον χρηματοδοτούμε κιόλας. Με την σειρά τους οι υποστηρικτές του κου Ρούπου μπορουν να επιλέξουν μία άλλη πίτσα .Απο τη Ρωσία ή τη Βόρειο Κορέα πχ.

Σε καποια απο τις απαντήσεις του ο κος Ρούπος υπονοεί ότι θα κανει μήνυση σε αυτούς που τον στοχοποίησαν για Hate speech .Όμως Hate speech δεν ειναι να λες "δεν μου αρέσουν οι Ναζί' ή "δεν μου αρέσουν οι κομουνιστές " ή δεν μου αρέσουν οι χοντροί " .Αν υπάρχει hate speech AN, αυτό ίσως είναι το "Θέλω να σκοτώσετε όλους τους Ναζι,Κομμουνιστες,Χονδρούς" διότι είναι προτροπή για βία.
Και αν το κανει καποιος στην περίπτωση μας αυτός είναι ο κος Ρούπος σαφέστατα και όχι οι αντιπαλοί του.
Ευτυχώς όμως ο ίδιος ο κωμικός γράφει πολύ σωστά
"Η τέχνη δε στοχοποιείται και δεν τιθασεύεται.
Και για όσους ακόμα απειλούν, ξέρετε όντως πού θα μας βρείτε. Στις σκηνές.
Αυτές δε μπορείτε να μας τις πάρετε."

Και αυτό συμβαίνει γιατί ο κος Ρούπος ζει ΣΕ ΜΙΑ ΑΣΤΙΚΗ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ και όχι στην Κομμουνιστική Δυστοπία που αυτός ονειρευεται και προπαγανδίζει συνεχώς.

Ωστόσο πρέπει να ξέρει ο κος Ρουπος και οι όμοιας ιδεολογίας συντροφοί του ότι η εποχή που η Αριστερα τραμπούκιζε στα Πανεπιστήμια, κατέβαζε ταινίες ,χτυπούσε φοιτητές και οι υπόλοιποι την "σεβονταν " τελείωσε ανεπιστρεπτί.
Όχι μόνο η τέχνη αλλά και η αντίθετη άποψη κε Ρούπο για να απαντήσω με τα δικά σας λόγια ΔΕΝ ΣΤΟΧΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΙΘΑΣΕΥΕΤΑΙ με το να λέτε τους παντες ακροδεξιούς και Ναζί .

Και για όσους απο εσάς μας απειλούν ξέρετε που θα μας βρείτε. Στις επιχειρήσεις μας να δημιουργούμε πλούτο, στα Πανεπιστήμια να σπουδάζουμε χωρίς να τα λερώνουμε ή να κάνουμε καταλήψεις , στις δουλειές μας να παραγουμε ,στην κοινωνία να προσφέρουμε , στις οικογένειές μας να μεγαλωνουμε και να μορφώνουμε σωστά τα παιδιά μας και στις ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές να ψηφίζουμε χωρίς φόβο
Όσο και αν προσπαθησετε να μας φιμώσετε λέγοντας τον απλο νοικοκυραίο που αγαπάει την πατρίδα του και που συγκινείται στη θέα της Ελληνικής σημαίας όπως πχ τα αδερφια Αντετοκούμπο , ακροδεξιό και Ναζί, εμείς απο εδώ και περα δεν θα σας αφήνουμε να αλωνίζετε. Θα μιλάμε και θα αντιδρούμε δημοκρατικά και χωρίς βία χωρίς να θέλουμε να κανουμε ανθρώπους λιπάσματα ή να πετάξουμε παιδιά σε Πηγάδες όπως περήφανα διατυμπανίζετε .


Και σας αφήνουμε τις "σκηνές τέχνης" δικές σας .Τυλιχτείτε εσείς με τις Παλαιστινιακές σας σημαίες αλλά αφήστε εμας να τυλιγόμαστε και να ριγούμε με τις Ελληνικές. 

Antonios Darzentas

Όσο πιο υπερήφανος είμαι,τόσο πιο πολύ νομίζω ότι έχω δίκιο...

 


«Άνω σχώμεν τας καρδίας».


  Ο εσωτερικός μας άνθρωπος, λοιπόν, είναι το πνεύμα μας, το οποίο είναι στραμμένο προς τα πάνω, προς τους ουρανούς, και είναι ελεύθερο από τα γήινα ενδιαφέροντα και επιθυμίες.

  Η ζωή του πνευματικού ανθρώπου διαφέρει ριζικά από τη ζωή του ψυχικού ανθρώπου στο ότι ο ψυχικός, όσο πιο πολύ ζει, τόσο περισσότερο μαραίνεται και γερνά.

  Στο σώμα του, αρχίζοντας από την ηλικία των σαράντα ετών ή και νωρίτερα, αρχίζει μία εκφυλιστική διεργασία: αδυνατούν οι μυς, παρουσιάζονται δυσκολίες στο βάδισμα, η όραση και η ακοή εξασθενούν, η μνήμη χάνεται και τα δόντια πέφτουν.
Ο εσωτερικός μας άνθρωπος, αντίθετα, μέρα με τη μέρα, ανακαινίζεται κατά τη διάρκεια όλης της ενσυνείδητης μας ζωής, αν το πνεύμα του δεν σέρνεται μέσα στις λάσπες της γήινης ζωής και πάντα θυμάται το λόγο του αποστόλου Παύλου: «Άνω σχώμεν τας καρδίας».

Οι ήρωες που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε..


Ο Βασίλης Ραχούτης, στρατιώτης πεζικού, σαν σήμερα στις 26 Σεπτεμβρίου 2000 έχασε την ζωή του στην θάλασσα της Πάρου προσπαθώντας να σώσει όσους περισσότερους συνανθρώπους του μπορούσε στο ναυάγιο του πλοίου «Εξπρές Σάμινα».
Ο πατέρας του τηλεφωνικά τον παρακαλούσε να εγκαταλείψει το πλοίο και να σωθεί. Εκείνος όμως δεν το έκανε.Δεν μπορούσε να εγκαταλείψει αβοήθητους τους συνανθρώπους του όπως χαρακτηριστικά έλεγε.
Ο Βασίλης μαζί με άλλους 19 συναδέλφους του, έδωσε τον υπερ πάντων αγώνα για να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές. Έχασε την δική του προσπαθώντας να σώσει ένα μωρό, αφού πρώτα είχε σώσει την μητέρα.
Οι ήρωες που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε..ΑΘΑΝΑΤΟΣ

ΑΓΙΟΙ του 20ου αιώνα..!

𝟭 SF. Iustin Popovici din Ćelije https://orthodoxwiki.org/Justin_Popovich

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2025

Ο Θεός μας δίνει Κυβερνήτες κατά την καρδιά μας, είτε στην Εκκλησία, είτε στην Πολιτεία.

Εάν υπήρχε μία κυβέρνηση αληθινών Ηγετών, πιστών διανοουμένων, θα υπήρχε δυνατότητα βελτίωσης της κατάστασης. Aλλά με τέτοια παράσιτα που μας κυβερνούν… γίνονται παράσιτα και οι υφιστάμενοί τους, όποιο κι αν είναι το επάγγελμά τους, δήμαρχοι, δάσκαλοι, ακόμη και ιατροί.
Γέρων Ιουστίνος Πίρβου
Από το βιβλίο: ''Ζωή θυσιαζόμενης αγάπης''.
* * * * * 

Μία μέρα ήρθε κάποιος και με ρώτησε το εξής:
- κ. Παναγόπουλε πώς δικαιολογείται μερικοί πονηροί και ανάξιοι να ανέρχονται στην Εξουσία είτε στην Εκκλησία ως Επίσκοποι, είτε στην Πολιτεία ως Άρχοντες;
Πώς δικαιολογείται αυτό το πράγμα;
Τους βοηθάει δηλ. ο Θεός και ανεβαίνουνε;
- Τους προχειρίζεται αυτούς ο Θεός να γίνουν Άρχοντες της Εκκλησίας ή της Πολιτείας
- του απάντησα - όχι διότι είναι άξιοι της Εξουσίας, αλλά ΠΑΡΑΧΩΡΕΙ ο Θεός για την ΠΟΝΗΡΙΑ του Λαού και δίνει Άρχοντες κατά τις καρδιές του Λαού. Δεν μας άξιζαν καλύτεροι !
Αυτή είναι η απάντηση.

Η έννοια της ''σωτηρίας'' έχει καταστεί άγνωστη στις κοινωνίες μας πλέον.

 

 Το αξονικής βαρύτητας πρόβλημα της κοινωνίας μας (όπως και όλων σχεδόν των σημερινών κοινωνιών του 'Δυτικού' λεγόμενου κόσμου) είναι η έκλειψη, στο στοχαστικό τους σύμπαν, της έννοιας και προβληματικής της υπαρξιακής πραγμάτωσης (της ''σωτηρίας'' στο χριστιανικό-εκκλησιαστικό γλωσσάρι). Η έννοια αυτή και η σχετιζόμενη με αυτήν προβληματική έχουν αντικατασταθεί με την καλοπέραση στην διάρκεια της εδώ, μερικών δεκαετιών το πολύ, βιολογικώς νοούμενης ζωής.

Η έννοια της ''σωτηρίας'' έχει καταστεί άγνωστη στις κοινωνίες μας πλέον. Όταν εκφέρεται -πράγμα που συμβαίνει πολύ σπανίως- ηχεί περίεργα στα αυτιά των περισσοτέρων. Και αντιμετωπίζεται με απορία (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ή με χλεύη και εχθρότητα.
Είναι μια αντικατάσταση που μπορεί να παραλληλιστεί με την αντικατάσταση του νερού με χλωρίνη στο πότισμα. Στις πρώτες ώρες -ίσως και επί μία με δύο μέρες- δεν θα πολυφανεί η διαφορά. Μετά όμως θα επέλθει ο μαρασμός και ο θάνατος του φυτού.
Πρόκειται για αντικατάσταση που αποτελεί το πλήρες αναποδογύρισμα της ρήσης του Χριστού ''όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του θα την χάσει, ενώ όποιος την χάσει για χάρη μου θα την βρει''. Μια αντικατάσταση που φέρει τον όλο άνθρωπο σε πλήρη κόντρα με τα της εγγενούς φύσης του ως εικόνας Θεού.

Οπότε... ο μαρασμός και ο θάνατος δεν μπορεί παρά να είναι ό,τι πιο αναμενόμενο για μια κοινωνία που έχει προβεί σε ένα τέτοιo αναποδογύρισμα σκοπών και αξιών.

Θέλεις να ανακαλύψης τί είδους αγάπη έχεις μέσα σου;


  Θέλεις να ανακαλύψης τί είδους αγάπη έχεις μέσα σου; Στάσου μπροστά στον καθρέφτη του ΙΓ’ Κεφαλαίου της Α’ προς Κορινθίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου και κοίταξε με ειλικρίνεια να δείς, αν εφαρμόζωνται σε σένα αυτά, που λέγει ο Απόστολος Παύλος: 
«Αυτός, που αγαπά, έχει μακροθυμία στις αδυναμίες του άλλου. Έχει και καλωσύνη. Δεν ζηλοφθονεί. Δεν υπερηφανεύεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητά το δικό του συμφέρον, δεν είναι ευερέθιστος. Λησμονεί το κακό, που του έχουν κάνει. Λυπάται, όταν αδικήται ο πλησίον του, και χαίρεται μαζί του στη χαρά του. Έχει σε όλα ανεκτικότητα, εμπιστοσύνη, ελπίδα, υπομονή» (Α’ Κορ. 13, 4-7).

Αρχιμανδρίτης Γερμανός Σταυροβουνιώτης
(✞ 31-08-1982)

Παναγία Καστριανή, το θεομητορικό προσκύνημα της νήσου Κέας.


  Ήταν ένα ξάστερο χειμωνιάτικο βράδυ του 1699 όταν ο ουρανός φωτίστηκε από μια έντονη λάμψη που είχε τόση ένταση και διάρκεια που έκανε τους βοσκούς που είχαν τις στάνες τους στον απέναντι λόφο να πεταχτούν έντρομοι προσπαθώντας να προσδιορίσουν την προέλευση της. 
  Δεν ήταν σίγουροι εάν ένα κομμάτι του απέναντι λόφου έριχνε μια δυνατή άσπρη αχτίνα φωτός προς τον ουρανό ή ο ίδιος ο ουρανός έριχνε μια φωτεινή του αχτίνα πάνω στον λόφο. 

 Τα ξημερώματα οι κάτοικοι και οι βοσκοί καθοδηγούμενοι από αυτή τη μυστηριώδη λάμψη έφτασαν έξω από μια μικρή σπηλιά στην πλαγιά του απότομου λόφου Καστρί.


 Κοιτώντας στην αρχή με κάποιο δισταγμό προς το εσωτερικό, προσδιόρισαν πλέον με σιγουριά την πηγή αυτού του φωτός. Προερχόταν από μια σκεπασμένη με λίγο χώμα εικόνα που απεικόνιζε την κοίμηση της Θεοτόκου.