Η αποτέφρωση δεν είναι απλώς έκφραση αθεΐας ή περιφρόνηση στα καθιερωμένα ....

  Η αποτέφρωση δεν είναι απλώς έκφραση αθεΐας ή περιφρόνηση στα καθιερωμένα και ένα τελευταίο έμβλημα ελευθερίας. Πολύ θα το ήθελαν κάποιοι για δικούς τους, στενά ιδεολογικούς λόγους, αλλά δεν είναι έτσι. Για τους υπερήφανους ανθρωπους είναι μια τελευταία πράξη αποθέωσης. Είναι μια έκφραση υπερηφάνειας, θαλπους του εφήμερου σαρκίου τους ,αφού βλέπουν στο θάψιμο την ''ταπείνωση της σήψης'' , λες και δεν πρόκειται για την απόλυτα φυσιολογική διαδικασία επιστροφής στη χοϊκη φύση του ,στο δε κάψιμο την ένωση με το άπειρο . Έχει κάτι από αποθέωση ομηρικού ήρωα η πυρά γι αυτούς. Μια τελευταία πράξη αμετρης ματαιοδοξίας! Να υποδυθουν τους θεούς για ακόμα μια τελευταία φορά μπροστά στο κοινό τους.
Η άλλη όψη της υπερηφάνειας είναι η απελπισία και ο έσχατος μηδενισμός. Αποτέφρωση δηλαδή εξαφάνιση σημαίνει επιστροφή στο τίποτα.

Βέβαια η φωτιά έχει και εξαγνιστικο χαρακτήρα. Είναι μια πρωτόγονη θρησκευτική πράξη εξαγνισμού του αμαρτωλού σαρκίου τους.Άρα παράδοση στον αφανισμό για να αφανιστούν και τα κριματα που τους βαραιναν.

  Η ταφή στην ορθόδοξη παράδοση δεν είναι απλά θρησκευτική πρακτική ή σεβασμός στα καθιερωμένα ή στο κουφάρι που απομένει και λέγεται λειψανο, δηλαδή υπολειμμα ανθρώπου, απομειναρι. Είναι σπορά. Φυτεύουμε στη γη για να θερίσουμε τη ανάσταση. 

  Ο τάφος λέγεται μνημείο, μνήμα δηλαδή σημάδι,απόδειξη, τεκμηριο πίστης και ελπίδας στην κοινή Ανάσταση. Και σε κάθε μνημείο φυτεύουμε και έναν σταυρό, ο οποίος είναι το,σύμβολο της Ανάστασης. Η ελπίδα και η προσδοκία της Αναστάσεως παραθεωρείται από εμάς τους ίδιους τους Χριστιανούς. Άλλοι την τοποθετούν στο εδώ και τώρα ως κάτι πνευματικό, άλλοι φαντασιωνονται ανάσταση ψυχών! Ακόμα και η Εκκλησία μιλάει μονοδιάστατα στις ακολουθίες της για ανάπαυση της ψυχής και για την φθορά και ματαιοτητα του σώματος. Μολις δυο φορές στη νεκρωσιμη ακολουθία γίνεται λογος για την ανάσταση της τελευταίας ημέρας. Τα λοιπα περι ματαιοτητος του βιου λογος, ανάπαυση ψυχής και αναφορά στην φρικτή ώρα της κοιμήσεως. Ηθικού και ποιμαντικου και παρακλητικου και διδακτικού περιεχομένου όλα αυτά αλλά ομολογιακού όχι.Ενας πλατωνισμός παντού. Η ταφή, το μνήμα φωνάζει ανάσταση νεκρών! Προσδοκία στην ανάσταση. Ταπείνωση, πιστη στον Θεό, επαφίομαι στην ισχύ Του. ότι θα μας αναστήσει τη εσχάτη ημέρα. Δεν υπάρχει εδώ υπερηφάνεια, η απελπισία ή αυτοδυναμία ή μηδενισμός. Γι αυτό και η ταφή είναι ομολογιακό σημείο ενώ η καύση αποστασία.

π.Παντελεήμων Κρούσκος