Τις εικόνες και τα κειμήλια τους πρώτα πρώτα. Ηλικιωμένοι, παιδιά, γυναίκες, έγκυες και ετοιμόγεννες, όλοι οι Ρωμιοί του χωριού. Στη Νίγδη έμειναν ένα διάστημα και μετά, αφού ήρθε η διαταγή, συνέχισαν την πορεία τους για το Ουλούκισλα, να τους βάλουν στα βαγόνια του τρένου ("σαν τα ζώα", όπως μου είπε ο Βασίλης Αποστολίδης) και να συνεχίσουν για το λιμάνι της Μερσίνας, όπου, όταν ήρθε η σειρά τους, μπήκαν στα καράβια της Ανταλλαγής.
Θύματα υπήρξαν παντού στη διαδρομή. Κορίτσια αρπάχτηκαν στο δρόμο από τους Τούρκους, στη Μερσίνα πέθαιναν οι πιο ευάλωτοι, κορίτσια σαν τα κρύα νερά πέθαιναν από μεταδοτικές ασθένειες στον προσφυγικό καταυλισμό. Στο καράβι πέθανε ο ένας παπάς τους, ο παπα Κλήμαντος, τον έριξαν στη θάλασσα τυλιγμένο σε ένα τσούλι. Παιδιά γεννήθηκαν στο καράβι, μια γυναίκα την φώναζαν Γιολτζού (γιολ=δρόμος) ακριβώς γιατί γεννήθηκε στο δρόμο, στο καράβι.
Άλλα παιδιά γεννήθηκαν κάτω από δένδρα στην Πάργα, όπου τους πήγαν μετά την Καραντίνα στον Άη Γιώργη Σαλαμίνας. Εκεί, στην Καραντίνα στον Άη Γιώργη, πέθαναν οι δυο προγιαγιάδες μου, η Δέσποινα και η Αναστασία, ανάμεσα σε άλλους. Με τα πολλά κατάφεραν να φθάσουν στην Καβάλα, όπου υπήρχαν ήδη κάποιοι συμπατριώτες τους που δούλευαν στα καπνεργοστάσια, είχαν μεταφερθεί εκεί από τη Σαμψούντα όπου δούλευαν πάλι στα καπνεργοστάσια.
Εκεί εγκαταστάθηκαν κυρίως, στην περιοχή της Καβάλας και της Δράμας, στις πόλεις και οι περισσότεροι στα χωριά, αγρότες ήταν κατά κύριο λόγο. Εκεί ξεκίνησαν τη νέα τους ζωή ως πρόσφυγες, αυτοί οι ευλαβείς νοικοκύρηδες τουρκόφωνοι Καππαδόκες.
Στη μνήμη όλων των προσφύγων, και ιδιαίτερα στη μνήμη των προσφύγων από το χωριό καταγωγής της μητέρας μου, τα Λίμνα /Αλίμνις /Λήμνο /Γκιολτζούκ Νίγδης Καππαδοκίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου