Ας δούμε τα βασικότερα παραδείγματα.
1. Η αλαλία ως παιδαγωγικό σημείο
Ο Ζαχαρίας (Λουκ. 1:18-22) αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ του ανήγγειλε ότι η σύζυγός του Ελισάβετ θα γεννήσει παιδί, εκείνος αμφέβαλε. Τότε ο άγγελος του είπε: «ἰδοὺ ἔσῃ σιωπῶν καὶ μὴ δυνάμενος λαλῆσαι ἄχρι ἧς ἡμέρας γένηται ταῦτα, ἀνθ᾿ ὧν οὐκ ἐπίστευσας τοῖς λόγοις μου». Έτσι ο Ζαχαρίας έμεινε άλαλος μέχρι τη γέννηση του Ιωάννη.
Εδώ η αλαλία λειτουργεί ως παιδαγωγία: δεν είναι απλώς τιμωρία, αλλά τρόπος με τον οποίο ο Θεός οδηγεί τον άνθρωπο από την αμφιβολία στην πίστη. Η αποκατάσταση της ομιλίας του Ζαχαρία κατά τη στιγμή που ονόμασε το παιδί «Ιωάννη» αποτελεί σημάδι εκπλήρωσης της επαγγελίας του Θεού.
Παρόμοιο περιστατικό συναντούμε και στον Ιεζεκιήλ (Ιεζ. 3:26-27· 33:22). Ο Θεός του λέει: «Θήσω τὴν γλῶσσάν σου πρὸς τὸν λάρυγγά σου, καὶ κωφὸς ἔσῃ». Ο προφήτης δεν θα μιλά με δική του πρωτοβουλία, αλλά μόνο όταν ο Κύριος ανοίγει το στόμα του. Η σιωπή εδώ δείχνει ότι ο λόγος του προφήτη δεν είναι ανθρώπινος αλλά θεόπνευστος. Ο Χριστός, ως Θεός Λόγος, είναι το μόνο αληθινό περιεχόμενο κάθε προφητείας. Χωρίς Εκείνον, κάθε ανθρώπινη φωνή μένει κενή.
Ο Ζαχαρίας (Λουκ. 1:18-22) αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ του ανήγγειλε ότι η σύζυγός του Ελισάβετ θα γεννήσει παιδί, εκείνος αμφέβαλε. Τότε ο άγγελος του είπε: «ἰδοὺ ἔσῃ σιωπῶν καὶ μὴ δυνάμενος λαλῆσαι ἄχρι ἧς ἡμέρας γένηται ταῦτα, ἀνθ᾿ ὧν οὐκ ἐπίστευσας τοῖς λόγοις μου». Έτσι ο Ζαχαρίας έμεινε άλαλος μέχρι τη γέννηση του Ιωάννη.
Εδώ η αλαλία λειτουργεί ως παιδαγωγία: δεν είναι απλώς τιμωρία, αλλά τρόπος με τον οποίο ο Θεός οδηγεί τον άνθρωπο από την αμφιβολία στην πίστη. Η αποκατάσταση της ομιλίας του Ζαχαρία κατά τη στιγμή που ονόμασε το παιδί «Ιωάννη» αποτελεί σημάδι εκπλήρωσης της επαγγελίας του Θεού.
Παρόμοιο περιστατικό συναντούμε και στον Ιεζεκιήλ (Ιεζ. 3:26-27· 33:22). Ο Θεός του λέει: «Θήσω τὴν γλῶσσάν σου πρὸς τὸν λάρυγγά σου, καὶ κωφὸς ἔσῃ». Ο προφήτης δεν θα μιλά με δική του πρωτοβουλία, αλλά μόνο όταν ο Κύριος ανοίγει το στόμα του. Η σιωπή εδώ δείχνει ότι ο λόγος του προφήτη δεν είναι ανθρώπινος αλλά θεόπνευστος. Ο Χριστός, ως Θεός Λόγος, είναι το μόνο αληθινό περιεχόμενο κάθε προφητείας. Χωρίς Εκείνον, κάθε ανθρώπινη φωνή μένει κενή.
Στο βιβλίο του Δανιήλ βλέπουμε μια άλλη μορφή αλαλίας. Ο προφήτης, όταν είδε τη μεγάλη οπτασία, περιγράφει: «καὶ ἰδοὺ ἐλάλησε, καὶ ἐγὼ ἀνέστρεψα τὸ πρόσωπόν μου καὶ ἐγενόμην κωφός» (Δαν. 10:15). Η φωνή του έσβησε, οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν, και μόνο όταν άγγελος Κυρίου τον άγγιξε μπόρεσε να μιλήσει ξανά (Δαν. 10:16-17).
Αυτή η αλαλία δεν έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα, αλλά εκφράζει το δέος μπροστά στο άρρητο μυστήριο. Ο άνθρωπος σιωπά διότι ο ανθρώπινος λόγος δεν μπορεί να περιγράψει το άρρητο. Η σιωπή μπροστά στο μυστήριο ανοίγει τον δρόμο να φανερωθεί ο Χριστός, ο τέλειος Λόγος, που αποκαλύπτει με τρόπο κατανοητό στον άνθρωπο την άπειρη σοφία του Θεού (Ιω. 1:18). Ο Χριστός γίνεται το σημείο ένωσης: από την ανθρώπινη σιωπή που αδυνατεί να εκφραστεί περνάμε στον Θεό Λόγο που μας ερμηνεύει το άρρητο.
3. Η αλαλία ως σύμπτωμα δαιμονικής παρουσίας και ενέργειας
Στα Ευαγγέλια βρίσκουμε πολλές περιπτώσεις όπου η αλαλία συνδέεται με δαιμονική κατοχή.
Στο Ματθ. 9:32-33, έφεραν στον Χριστό «ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον», και όταν ο Ιησούς έβγαλε το δαιμόνιο, ο άλαλος μίλησε.
Στο Ματθ. 12:22 γίνεται λόγος για «δαιμονιζόμενον τυφλὸν καὶ κωφόν» που θεραπεύτηκε.
Στο Μάρκ. 9:17-29, ο πατέρας περιγράφει τον γιο του: «Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον». Ο Χριστός το εκδιώκει με την εντολή: «τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφὸν, ἐγὼ ἐπιτάσσω σοι, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ» (Μάρκ. 9:25).
Σε αυτές τις περιπτώσεις η αλαλία δηλώνει δουλεία του ανθρώπου από το πονηρό πνεύμα. Η θεραπεία όμως αναδεικνύει τον Ιησού ως Λυτρωτή που επαναφέρει την αληθινή ελευθερία και τον λόγο. Ο ελεύθερος λόγος είναι καρπός της σωστικής και αγιαστικής παρουσίας του Θεού Λόγου.
4. Η σιωπή ως πνευματική εντολή
Τέλος, υπάρχουν και χωρία όπου δεν μιλάμε για φυσική αλαλία, αλλά για θεολογική σιωπή:
«Σιώπα ἀπὸ προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦ» (Σοφον. 1:7).
«Σιώπα καὶ ἄκουε, Ἰσραήλ» (Δευτ. 27:9).
Πρόκειται για συνειδητή σιωπή, κάλεσμα να αφήσουμε τον θόρυβο της καθημερινότητας και να σταθούμε μπροστά στον Θεό με σεβασμό και προσοχή. Σιωπούμε, παύουμε να μιλάμε, για να μπορέσουμε να ακούσουμε τον λόγο του Χριστού, του προαιώνιου Λόγου.
Συνοψίζοντας, διαπιστώνουμε ότι στην Αγία Γραφή η αλαλία παίρνει πολλές διαφορετικές μορφές:
Παιδαγωγική (Ζαχαρίας, Ιεζεκιήλ), για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ταπείνωση και την εμπιστοσύνη.
Δέους (Δανιήλ), όπου η ανθρώπινη φωνή σωπαίνει μπροστά στο άρρητο μυστήριο.
Δαιμονικής κατοχής (οι άλαλοι δαιμονιζόμενοι), για να αποκαλυφθεί η δύναμη του Χριστού που ελευθερώνει.
Πνευματικής υπακοής (Σοφονίας, Δευτερονόμιο), καλώντας σε συνειδητή σιωπή ενώπιον του Κυρίου.
Όλα αυτά μας υπενθυμίζουν ότι το στόμα και ο λόγος μας ανήκουν στον Θεό: άλλοτε σωπαίνουμε για να Τον ακούσουμε, άλλοτε χρησιμοποιούμε τον λόγο για να Τον ομολογήσουμε. Και πάντοτε, η αληθινή φωνή του ανθρώπου φαίνεται μόνο όταν είναι φωτισμένη από την παρουσία Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου