Καμιά φορά μπερδεύουμε τον συναισθηματισμό με την ευσέβεια

  Καμιά φορά μπερδεύουμε τον συναισθηματισμό με την ευσέβεια. Πάμε εκκλησία, βλέπουμε τσ' Αγίους κι ακούμε τους ύμνους, αισθανόμαστε μια κάποια κατάνυξη, δακρύζουμε και βγαίνουμε απ' το ναό με μιαν αίσθηση αυτοδικαίωσης: "ε, πάω στην εκκλησιά, συγκινούμαι, είμαι ευσεβής" σκεφτόμαστε αρκετές φορές και συνεχίζουμε στην καθημερινότητα να είμαστε όπως πριν, ίσως και χειρότερα, αφού μέσα μας έχουμε δικαιωθεί μηδενίζοντας με τα δάκρυα το κοντέρ των αμαρτιών μας.

 Η γερόντισσα Γαβριηλία λέει ότι ο άνθρωπος είναι σαν το κρεμμύδι. Πρέπει να κλάψει και να τσαλακωθεί πολύ για ν' αγναντέψει την ψυχή του. Άλλο πράγμα το συναίσθημα άλλο πράγμα η συντριβή -χωρίς να σημαίνει ότι το συναίσθημα είναι για τον κάλαθο των αχρήστων. Το συναίσθημα μπορεί να δώσει την καλή αρχή αλλά το συναίσθημα παραμένει συναίσθημα.

Η Εκκλησία έχει δομήσει έτσι τα πράγματα ώστε να βοηθά τσ' ανθρώπους να μη μένουν στο συναίσθημα και να οδεύουν στο βίωμα. Τώρα που είναι Σαρακοστή, για παράδειγμα, το ημερολόγιο λέει να κάνουμε άλαδο. Όταν κάνεις άλαδο όλη την εβδομάδα και πας Παρασκευή στους Χαιρετισμούς, επιστρέφοντας στο σπίτι σου, τρως λαδάκι και ευφραίνεσαι σα να 'ναι κρέας ή ψάρι.

 Η οδηγία αυτή δεν είναι απλώς διατροφική. Είναι βαθιά και ουσιαστική. Όλα τα μέλη της Εκκλησίας, ο καθένας με τα δικά του προβλήματα και τους δικούς του συναισθηματισμούς, αγωνίζονται στον κοινό αγώνα. Ο κοινός αγώνας με τη σειρά του οδηγεί στο κοινό βίωμα. Το κατεξοχήν βίωμα της Εκκλησίας είναι η Ευχαριστία, εκεί δηλαδή που όλοι γίνονται ένα κι οι απομακρύνσεις της σκάρτης κοινωνίας που ζούμε πάνε περίπατο.

Χωρίς βίωμα, όποιο συναίσθημα κι αν έχουμε, τότε παραμένει με ημερομηνία λήξης όπως εγώ κι εσύ, οι κάτοχοί του. Το βίωμα της Εκκλησίας ξεπερνά κατά πολύ τις δικές μας φλυαρίες. Αν δεν αγαπήσουμε τον άλλον όπως τον εαυτό μας η έξοδος απ' το εγώ -το βίωμα της Εκκλησίας- είν' αδύνατο.