«Το λυχνάρι του σώματος, είπε ο Κύριος, είναι ο οφθαλμός. Όταν λοιπόν ο οφθαλμός σου είναι απλός, όλο σου το σώμα είναι φωτεινό‧ όταν όμως είναι πονηρός, όλο το σώμα σου θα είναι σκοτεινό. Αν λοιπόν το εντός σου φως είναι σκοτάδι, το σκοτάδι πόσο είναι;
Ουδείς δύναται να δουλεύει σε δύο κυρίους‧ γιατί ή θα μισήσει τον ένα και τον άλλο θα αγαπήσει, ή θα υπομείνει τον ένα και τον άλλο θα καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύετε και για τον Θεό και για τον πλούτο. Γι αυτό σάς λέω μην μεριμνάτε με την ψυχή σας τί θα φάτε και τί θα πιείτε, ούτε με τί θα ενδύσετε το σώμα σας‧ η ψυχή δεν είναι παραπάνω από την τροφή και το σώμα από το ένδυμα; ρίξτε το βλέμμα σας στα πτηνά του ουρανού, ότι δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάγουν σε αποθήκες, και ο πατέρας σας ο επουράνιος τα τρέφει‧ εσείς δεν διαφέρετε πολύ από αυτά; και ποιός από εσάς δύναται να προσθέσει στο μπόι του έναν πήχυ; και για τα ενδύματα γιατί μεριμνάτε; μάθετε καλά πώς αυξάνουν τα κρίνα του αγρού‧ δεν κοπιάζουν ούτε γνέθουν, κι όμως σάς λέω ότι ούτε ο Σολομώντας στην μεγάλη του δόξα δεν ντυνόταν τόσο περίλαμπρα όπως ένα από αυτά. Αν λοιπόν το χορτάρι του αγρού, το οποίο σήμερα είναι και αύριο ρίχνεται στον κλίβανο, ο Θεός το ενδύει με τέτοιο τρόπο, πολύ περισσότερο δεν θα φροντίσει για σάς, ολιγόπιστοι; Μη λοιπόν μεριμνήσετε αναλογιζόμενοι τί θα φάμε και τί θα πιούμε ή τί θα ντυθούμε, γιατί όλα αυτά τα αναζητούν οι εθνικοί και γιατί γνωρίζει ο πατέρας σας ο ουράνιος ότι όλα αυτά τα έχετε ανάγκη. Αλλά να ζητάτε πρώτα την βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού, και όλα αυτά θα σάς δοθούν επιπροσθέτως». [1]
Ο Χριστός χρησιμοποιεί το παράδειγμα του σώματος για να μιλήσει για τον εντός μας φωτισμό‧ όπως δηλαδή το φως του σώματος προέρχεται από τα μάτια, γιατί χωρίς αυτά όλη η ζωή του ανθρώπου και οι δραστηριότητές του βρίσκονται μέσα στο αισθητό σκοτάδι, κατά τον ίδιο τρόπο ο νους είναι ο λύχνος της ψυχής, ο οποίος την φωτίζει και την καθοδηγεί ώστε να λαμβάνει τις σωστές αποφάσεις.
Δεν είναι δυνατόν, μάς λέει ο Χριστός, να είναι ταυτόχρονα προσκολλημένος ο νους μας στις βιοτικές μέριμνες και στον Θεό. Αν πολυπραγμονούμε για πράγματα εφήμερα και γήινα, σκοτούρες τις ονομάζει εύστοχα η λαϊκή σοφία, τότε ο νους μας θα είναι σκοτισμένος και συνακόλουθα η ψυχή μας, αφού θα παραμένει προσκολλημένη σε τούτες τις έγνοιες‧ τότε δεν θα μάς περισσεύει χρόνος για να στρέψουμε τον οφθαλμό της ψυχής, δηλαδή τον νου, προς τά επάνω, ούτε να ασχοληθούμε με την δικαιοσύνη του Θεού.
Πόσες διαμάχες, πόσοι πόλεμοι, πόσες καταστροφές δεν γίνονται και σήμερα για τον πλούτο, για το κέρδος, για την εκμετάλλευση των πόρων της φύσεως και του ιδρώτα των ανθρώπων... Αλλά και ο καθημερινός βίος σε ολόκληρο τον κόσμο δεν στρέφεται γύρω από τίποτα άλλο, παρά από την αγωνία πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων να ικανοποιήσουν τις βιοτικές τους ανάγκες προκειμένου να νικήσουν, προσωρινά, τον θάνατο που τους απειλεί, την στιγμή που άλλοι τόσοι, εξίσου απεγνωσμένα, αγωνίζονται να κορέσουν την πλεονεξία τους ικανοποιώντας περιττές και άρα ψεύτικες ανάγκες όπως η συσσώρευση πλούτου, η απόκτηση πολυτελών αντικειμένων, η επίδειξη ακριβών ενδυμάτων και λοιπά. Σε τούτο το σκηνικό ο καθένας φαντάζει εχθρός και επίβουλος της ευτυχίας ή της επιβίωσης του άλλου, ειδικά σε καιρούς εκτάκτων αναγκών ή ακόμα και στον φόβο ελλείψεως κάποιων αγαθών. Αν αυτό δεν είναι σκοτάδι, τότε τι είναι; γιατί άλλο είναι οι βιοτικές ανάγκες, άλλο οι καταναλωτικές συνήθειες και άλλο η ακόρεστη πλεονεξία στην οποία οδηγούν τόσο η ανάγκη όσο και η πολυτέλεια.
«Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν», μάς λέει ο Χριστός. Η δικαιοσύνη του Θεού δεν είναι άλλη από την άπειρη αγάπη του και από την άκρα φιλανθρωπία του. Δικαιοσύνη δεν είναι η αρπαγή, ακόμα κι αν οι ανθρώπινοι νόμοι την θεωρούν νόμιμη, αλλά η προσφορά ακόμα και από το υστέρημά μας, η ταπείνωση, η αυτοθυσία, η υπομονή, η μακροθυμία, η συγγνώμη· γιατί αποτελούν εκφράσεις γνήσιας, αληθινής αγάπης. Με αυτόν τον τρόπο δύναται ο νους να φωτιστεί και να προκόψει κατά Θεόν‧ και φως του κόσμου δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Χριστό: «Ἐγώ εἰμι το φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ' ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς» [2].
Ας εγκαταλείψουμε, επομένως, αδελφοί χριστιανοί, κάθε βιοτική μέριμνα, σύμφωνα με την προτροπή που μάς δίνει σήμερα ο Κύριός μας, και ας προσευχόμαστε να φωτίζει τον νου και την ζωή μας, ως εξής: «Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ’ ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου· πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν».
1. Ματθ. στ’ 22-33.2. Ιω. η’ 12.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου