Ανάληψη του Χριστού δεν σημαίνει ότι απλώς επέστρεψε ο Χριστός «στο σπίτι Του» μετά την παρουσία Του στη γη

Μητροπολίτου  Λεμεσού, Αθανασίου

   Την Τεσσαρακοστή ημέρα μετά την Ανάσταση και σωματικώς ο Κύριος έφυγε από τον κόσμο και ανελήφθη και ανέβηκε στον ουρανό και κάθισε εκ δεξιών του Πατρός. Αυτά βέβαια δεν είναι τόπος. Δηλαδή δεν έχει δίπλα από τον Πατέρα μία καρέκλα και κάθισε, ούτε και ο ουρανός είναι ένας γεωγραφικός χώρος. 

 Είναι ένας χώρος που βρίσκεται ο Θεός και αυτά λέγονται για να καταλάβουμε εμείς ότι ο Χριστός έφυγε και πήρε μαζί Του την ανθρώπινη φύση και αναλήφθηκε ως Θεάνθρωπος όχι ως Θεός. Ως Θεός ήταν πάντα μαζί με τον πατέρα Του και δεν χωρίστηκε ούτε μία στιγμή. Και όταν ήταν στη γη και όταν ήταν στον Άδη ως Θεός ήταν μαζί με τον Πατέρα Του. Το ότι πήρε μαζί Του την ανθρώπινη φύση είναι ακριβώς το αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων, του Σταυρού, του τάφου, του πάθους και της Αναστάσεως. Ανελήφθη η ανθρώπινη φύση του Χριστού και μαζί μ’αυτή ανέλήφθη ολόκληρη η θεωθείσα ανθρώπινη φύση.

 Άρα αυτό το γεγονός της Αναλήψεως, της θεώσεώς μας είναι γεγονός που αφορά πλέον όλο τον άνθρωπο. Είναι η δόξα του ανθρωπίνου σώματος. Είναι αυτό το οποίο φανερώνει πόσο ο Θεός τίμησε τον άνθρωπο.
Η θεωρία ότι μέσα στην Εκκλησία και στη διδασκαλία της περιφρονείται το ανθρώπινο σώμα και μιλά συνέχεια για πνευματική ζωή και αρετές, δεν είναι σωστή.
  Αντίθετα. Η Εκκλησία και η Ορθοδοξία είναι αυτές που μιλούν κατεξοχήν για τη θέωση του ανθρωπίνου σώματος. Πουθενά αλλού δεν έχουμε και θεωρητικά ακόμα θέωση του ανθρωπίνου σώματος, όπως τη θέωση του ανθρωπίνου σώματος στην Ορθόδοξη θεολογία. 

 Αυτό σημαίνει Ανάληψη του Χριστού. Τίποτε από όσα έκαμε ο Χριστός δεν τα έκαμε για τον εαυτό Του. Ανάληψη του Χριστού δεν σημαίνει ότι απλώς επέστρεψε ο Χριστός «στο σπίτι Του» μετά την παρουσία Του στη γη. 

Δεν είναι αυτός ο λόγος της Αναλήψεως. 

 Ο λόγος της είναι ακριβώς για να δείξει σ᾽εμάς, ποια είναι η πορεία μας και που καταλήγουμε, που μας ανέβασε ο Χριστός. 

 Να θυμηθούμε ότι πριν πάθει εκείνη τη νύχτα στη Γεσθημανή, όταν προσευχήθηκε στον Πατέρα Του, προσευχήθηκε για μας. Τότε είπε: «Πάτερ, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ᾽ εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην έδωκάς μοι». Δηλαδή ζήτησε ο Χριστός από τον Πατέρα Του, ώστε σε όλους τους αιώνες, στην ατελεύτητη βασιλεία Του, όπου ακριβώς βρίσκεται Εκείνος εκεί να βρισκόμαστε κι εμείς. 

Και που είναι ο Χριστός; Στη δόξα του Θεού Πατέρα, είναι ίσος προς τον Πατέρα Του. Και Σ’Αυτόν αυτό ανήκει εις τη φύση Του, ενώ εμάς μας δίνεται κατά χάρη. Έτσι ξέρουμε ότι εφόσον ο Χριστός είναι εκ δεξιών του Πατρός, άρα κι εμείς βρισκόμαστε εκ δεξιών του Θεού Πατρός βλέποντες και μετέχοντες κατά χάριν σ’αυτή τη δόξα και τη θέωση της ανθρώπινης μας υπόστασης.
Πρώτη δημοσιέυση: Περιοδικό «Παράκληση», Αρ. Τεύχους 89, Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού

πηγή