«Φαίνεται πως όλες οι γιαγιάδες είναι τρυφερά πλάσματα, αλλά η δική μου ήταν το πιο γλυκό και το πιο ήμερο πρόσωπο μέσα σ' όλες τις γιαγιάδες του κόσμου.
Πέρασε μαζί με τον παππού όλες τις πίκρες κι όλες τις δυσκολίες της ζωής, είδε πλάι του ν' ανασταίνουνται από χρόνο σε χρόνο τα παιδιά, τα εγγόνια, τα δέντρα, τα κλήματα. Ένα μεγάλο μέρος απ' το έργο τούτο ήταν έργο της.
Ωστόσο και στα βαθιά ακόμα γεράματα οι σχέσεις της με τον παππού μας μένανε βασισμένες στο ίδιο τυπικό των νεανικών τους χρόνων. Στον παππού σας τα χρωστάμε όλ' αυτά, μας έλεγε κ' έδειχνε γύρω της, με μια κίνηση που έκλεινε μέσα στον κύκλο της τη γη, τα δέντρα κ' εμάς. Κι όταν έμπαινε ο παππούς, έπρεπε πάντα να σηκωθεί πρώτη η γιαγιά να τον δεχτεί, πάντα όρθια, όχι μονάχα για να μάθει σ' εμάς να τον σεβόμαστε μα επειδή το αισθανόταν και σα δικό της χρέος. Τότε, όταν η γιαγιά σηκωνόταν, σηκωνόμαστε όλα τα παιδιά όρθια, τ' αδέρφια μου κ' εγώ, τρέχαμε και φιλούσαμε τα χέρια του παππού ή του χαϊδεύαμε τα πόδια, ως τα γόνατα, ίσαμε κει που φτάναμε.
Κ' εκείνος χαμογελώντας περνούσε με δυσκολία απ' ανάμεσά μας, σα να βάδιζε μέσα σε κύματα, και πήγαινε κατά το μέρος της γιαγιάς που, όρθια, περίμενε στο βάθος.
-Κάθισε, Δέσποινα, της έλεγε και τη χάιδευε στις πλάτες, ενώ στο πρόσωπό του αχτινοβολούσε η χαρά του ανθρώπου που στάθηκε χρήσιμος και που η ζωή του δεν πέρασε ανωφέλευτη απ' τη γη.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου