Διάλογος από το έργο του Α. Τσέχωφ - "Θείος Βάνιας".

Σόνια : Τι να κάνουμε, όμως, πρέπει να ζήσουμε!

Παύση.

Θείε Βάνια θα ζήσουμε θα περάσουμε μέρες και μέρες αμέτρητες, τη μια μετά την άλλη, μεγάλα, ατέλειωτα βράδια, θα υποφέρουμε καρτερικά τις δοκιμασίες που θα μας στείλει η μοίρα, θα δουλεύουμε για τους άλλους και τώρα και στα γεράματα μας χωρίς ανάσα, κι όταν έρθει η ώρα μας, θα πεθάνουμε αγόγγυστα, κι εκεί από τον τάφο, θα πούμε πως υποφέραμε, κλάψαμε, πικραθήκαμε, κι ο Θεός θα μας λυπηθεί, κι εμείς θείε, αγαπημένε μου θείε, θα δούμε μια ζωή ολοφώτεινη, υπέροχη, αρμονική, θα χαρούμε και τις σημερινές μας δυστυχίες θα τις δούμε τότε με συγκίνηση, με χαμόγελο – και θ’ αναπαυτούμε. Το πιστεύω, θείε το πιστεύω με θέρμη με πάθος...(Γονατίζει μπροστά του και ακουμπάει το κεφάλι της στα χέρια του, με κουρασμένη φωνή).Θ’ αναπαυτούμε!

Αυτός ο οντολογικό-υπαρξιακός νυγμός δεν βρίσκει έδαφος σήμερα. Σ’ ένα κόσμο που βιώνει εμπειρίες της πλήξης, που συλλέγει νεκρές διάρκειες, που οι συμπεριφορές καθορίζονται από τη συνήθεια. Σ’ ένα κόσμο που καταπιάνεται και μωραίνεται από τον μοδάτο εγκλεισμό των γκάτζετς, και ο λόγος, γίνεται ένα παραλήρημα από κλισέ που σκορπίζει ψιθύρους ρυπαρότητας, ο οντολογικό-υπαρξιακός νυγμός του Τσέχωφ καθίσταται εν δυνάμει επικίνδυνος.

Η κτισμένη επιβίωση μας με το φωτεινό σούπερ νόβα της υπερπραγματικότητας κάνει τον Τσέχωφ πλήξη και μαζί πυρίτιδα.

Γιατί αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι εμπειρία είναι κλεμμένη λαχτάρα πανικού, είναι πολλαπλές εκκρίσεις αδένων από χορογραφημένα ερεθίσματα.

Απεναντίας ο Τσέχωφ κάνει το προνομιούχο περιθώριο του πόνου διακήρυξη ανθρωπιάς.

Είναι σαν να μας λέει ότι, μαζί με το κομμάτι της μελιοριστικής πάχνης μας, είμαστε το άλλο μισό του μισοφέγγαρου που έρχεται από την υπαρξιακή αγωνία,

Κάνει τις κηλίδες αίματος καταρράκτη ύπαρξης. Γιατί η αγωνία της ύπαρξης δεν έρχεται, δεν φεύγει αλλάζει απλώς τη στάση μας και τα λάθη μας.

Αριστείδης Ακριβόπουλος