Προσπάθησα να πιαστώ από κάπου, ώστε να ξεκινήσω το "ταξίδι", όμως κάποιος με πέταξε έξω από το "καράβι". Εγώ δεν ήθελα να δημιουργήσω πρόβλημα απλώς να "επιβιβαστώ", όπως δικαιούται κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Όπως κάνατε κι εσείς πριν από εμένα. Με "πνίξατε" και χωρίς ενοχές ξεκινήσατε την "κρουαζιέρα" σας με το "πλοίο" σας αφήνοντάς με άψυχο έξω από αυτό. Χωρίς τύψεις, χωρίς δισταγμό, χωρίς ίχνος ενοχής που με εξωπετάξατε στο "άγνωστο".
Με κατηγορήσατε πως θα σας δυσκολέψω στον "προορισμό" σας, ασχέτως που είχα "εισιτήριο" καθώς μου το δώσατε με την (προσωρινή) ζωή. Άραγε σκεφθήκατε πόσους "Αντώνηδες" θα σώζατε εάν η (υποκριτική) ευαισθησία σας δεν περιοριζόταν σε συγκεκριμένα πράματα;; Γιατί να μην έχω το δικαίωμα να "σκαρφαλώσω" στην "μπουκαπόρτα", έστω και την τελευταία στιγμή, στο "καράβι" σας, στο "καράβι" μου;; Ποιός είναι αυτός που επιλέγει τους "επιβάτες" και με ποιά κριτήρια;; Η υποκρισία σας με σκοτώνει και με "πνίγει" καθημερινά. Δύο μέτρα και δύο σταθμά, ακόμα και σε αυτό;;
Τελικά ο υπεύθυνος "Ύπαρχος" δεν είναι ένας. Είναι αναρίθμητοι. Ζούνε ανάμεσά μας.Το ίδιο και οι "Αντώνηδες", που τους πετάνε από τα "Blue Horizon" καθημερινά και απενοχοποιημένα...
Επιμύθιο; Οι εκτρώσεις δημιουργούν δεκάδες χιλιάδες "Αντώνηδες" κάθε χρόνο στην πατρίδα μας που δημογραφικά καταρρέει!!! Οι καταστροφικές πλημμύρες του Βόλου και η πύρινη λαίλαπα του Έβρου θα φαίνονται ως αστείο μπροστά στην (τελειωτική) ερήμωση του τόπου από νέα παιδιά. Μένουμε συντονισμένοι...
2 σχόλια:
Εάν ο συγκεκριμένος Αντώνης δεν ήταν απο πολύτεκνη οικογένεια, κάποιος «ύπαρχος» γιατρός θα τον είχε ρίξει απο το «καράβι» με τη διάγνωση της νοητικής καθυστέρησης και όλοι αυτοί που φαρισαϊκά σήμερα αποστρέφουν με φρίκη το πρόσωπο τους, θα έδιναν στον «ύπαρχο-γιατρό» όχι απλώς δίκαιο αλλά και συγχαρητήρια για την επιστημονική του απόφαση. Ο νέος «Καιάδας» κάνει τον παλιό να μοιάζει λοφάκι εκδρομικό.. Πως μας ανέχεσαι ακόμη Χριστέ μου.
Πολύ καλό παράδειγμα για να φανεί η υποκρισία, η αδιαφορία, η πνευματική μας τύφλωση, και η παραζάλη μας.
Ένα άλλο πράδειγμα ήταν αυτό την γυναίκας που είχε σκοτώσει τα γεννημένα παδιά της πριν από λίγο καιρό, και που μας έπρηζαν τα βοθροκάναλα επί χρόνια ολόκληρα. Δηλαδή, το παιδί είναι για αυτούς σαν την γάτα του Σρέντινγκερ. Αν δεν έχει βγει από το σώμα της μητέρας του για να το δει κάποιος, ελάχιστα μας ενδιαφέρει αν είναι ζωντανό ή νεκρό, άνθρωπος ή ζώο ή πράγμα, και θεωρείται πως βρίσκεται σε απροσδιόριστη κατάσταση ύπαρξης. Όσο βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση, κανείς δε νοιάζεται για την τύχη του. Μόλις βγει όμως από την μητέρα του, τότε αποκτά αξία! Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχει κάτι ιερό στη στιγμή της γέννας που βλέπουν οι σύγχρονοι άνθρωποι, και αν θα έπρεπε να φτιάξουμε καμιά νέα θρησκεία βασισμένη σε αυτό το γεγονός, έτσι για να χωρίσει η ήρα από το στάχυ, και να ξέρουμε ξεκάθαρα τι πιστεύει ο καθένας.
Ή μήπως ότι, το γεγονός ότι δεν είδε κανείς το παιδί (εκτός από κανέναν σφαγέα "γιατρό" που έκανε την έκτρωση, και που είναι συνηθισμένος σε τέτοια), μας απαλάσσει σαν κοινωνία από κάθε πιθανή τύψη, και επομένως μπορούμε να συνεχίσουμε την ζωή μας σαν να μην έγινε τίποτα. Και άρα, το μόνο κακό που βλέπουμε στον φόνο, είναι οι πιθανές τύψεις που θα νοιώσουμε αργότερα, κάποιοι από έμας.
Δημοσίευση σχολίου