"Οι κάτοικοι κάποιων νησιών του Νότιου Ειρηνικού διέσχιζαν κάποτε τον ωκεανό απ' άκρη σ' άκρη χάρις στις γνώσεις τους στην ναυσιπλοϊα. Με απίστευτα έντεχνα κατασκευασμένα καλοτάξιδα πλεούμενα διέσχισαν, λοιπόν, κάποτε τον ωκεανό και έφτασαν σε ένα απ΄ αυτά τα νησιά που φαντάζουν ακόμη και σήμερα παραδεισένια και έμειναν εκεί. Ο νέος αυτός τόπος έγινε ο κόσμος τους.
Μετά από κάποιο διάστημα, λίγοι μόνο γνώριζαν πως να χτίζουν καλοτάξιδα σκάφη και πως να πλοηγούν στην ανοιχτή θάλασσα. Κάποιες γενιές αργότερα, το είχαν ξεχάσει όλοι. Μια, δυο, τρεις γενιές αφέθηκαν στη γοητεία των νησιών που ανακάλυψαν και αυτό έφτασε για να χαθεί η γνώση που είχε τελειοποιηθεί περνώντας για πολύ καιρό από γενιά σε γενιά.
Η ικανότητα των πατεράδων τους να σκαρώνουν καλοτάξιδα καράβια είχε χαθεί, μαζί και η λαχτάρα τους να ξανοιχτούν με τη βοήθεια αυτών τα καραβιών πέρα από τα όρια και τους φραγμούς του κόσμου, όπου ζούσαν ως τότε και που γινόταν όλο και πιο πολύ στενάχωρος".
Φοβάμαι πως αυτό έχει συμβεί και στον τόπο μας.
Μέσα σε 2,3 γενιές χάσαμε όχι (μόνο) την ναυτοσύνη μας ή την ικανότητα μας να δημιουργούμε, αλλά την "αγαποσύνη" μας.
Χάσαμε, δηλαδή, τη δεξιότητα μας να αγαπάμε -πρίν απ' όλα τον ίδιο τον τόπο, το χώμα μας- και τη λαχτάρα να ανοιχτούμε με τη βοήθεια της Αγάπης πέρα από τα όρια και τους φραγμούς του κόσμου κι απομείναμε να ζούμε όλο και πιο πολύ στενάχωρα, μέσα σε μπανιέρες που παραμυθιαζόμαστε πως είναι ωκεανοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου