Ο δόκιμος είχε το διακόνημα του εκκλησιαστικού. Σηκώθηκε το επόμενο πρωί στην κανονισμένη ώρα ν' ανάψει τα καντήλια. Ήταν περίπου 4:00 τα ξημερώματα κι ενώ διέσχιζε το διάδρομο, κτύπησε το τηλέφωνο. Ο δόκιμος παραξενεύτηκε, σήκωσε το τηλέφωνο και τον περίμενε μια πολλή μεγάλη έκπληξη. Ήταν ο Παππούλης! Φαντάζεστε την έκπληξη του δοκίμου...
Του λέει ο Γέροντας:
- Τι είναι εκεί;
- Ιερά Μονή....
- Α! Λάθος έκανα, αλλά μήπως ήταν από Θεού;
Άρχισε τότε να μιλά στο νεαρό δόκιμο για την ταπείνωση, την υπακοή και την αγάπη του Θεού. Μεταξύ άλλων είπε:
- ... Όσο αυξάνεται η αγάπη του Χριστού, τόσο μειώνονται τα πάθη. Κι όσο μειώνονται τα πάθη, τόσο αυξάνεται η αγάπη για τον Χριστό. Είναι όπως μια ζυγαριά. Κατάλαβες; Δεν σου λέω απλώς να αγαπήσεις τον Χριστό, αλλά να τον ερωτευτείς.
- Γέροντα, πώς θα αγαπήσω τον Χριστό;
- Με την ταπείνωση!
- Και πώς θα ταπεινωθώ;
- Να κάνεις υπακοή.
- Και πώς να κάνω υπακοή;
- Δεν ξέρεις πώς να κάνεις υπακοή; (Εδώ αγρίεψε λίγο.) Όλοι οι Πατέρες το λένε κι οι Γραφές το γράφουν και λες "Πώς να κάνω υπακοή"; Αν σε είχα μπροστά μου, θα σου έδινα τρία χαστούκια, να δεις!
- Στείλτε τα τηλεφωνικώς, Γέροντα!
Κάπου εδώ τελείωσε αυτός ο υπέροχος και θαυμαστός διάλογος με τον Γέροντα. Η τηλεφωνική εμπειρία έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη του αδελφού, στον οποίο εδραιώθηκε η πεποίθηση για την Αγιότητα του Παππούλη και αυξήθηκε η ευλάβεια προς το πρόσωπό του. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, είναι μοναχός και φέρει το όνομά του.
Σκεύος Εκλογής, σελ. 363
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου