Μου έκανε φοβερή εντύπωση και ήθελα να σας το μεταφέρω. Μιλούσα σήμερα στη δουλειά μου με μία εξαιρετική κοπέλα Ρωσικής καταγωγής που ζεί εδω. Συζητούσαμε για την Ορθοδοξία. Μοιραία ηρθε κι η κουβέντα στα χρόνια του Στάλιν. Μου είπε λοιπόν την εξής καταπληκτική ιστοριούλα, που είναι εντελώς χαρακτηριστική της διεστραμμένης φύσης του "υπαρκτού" σοσιαλισμού.
Τα παιδιά έπρεπε να "κατηχηθούν" και να πειστούν ότι Θεός δεν υπάρχει. Ταυτόχρονα, έπρεπε ο Στάλιν να θεοποιηθεί. Τι σκέφτηκαν λοιπόν τα φωτεινά μυαλά του "υπαρκτού";
Μάζευαν τα παιδάκια στο σχολείο, έσβηναν τα φώτα και τα διέταζαν να ζητήσουν καραμέλλες από το Θεό. Ζητούσαν τα παιδάκια, αλλά τίποτα φυσικά. ΜΕΤΑ ΤΑ ΕΒΑΖΑΝ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΚΑΡΑΜΕΛΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ "Θεό" Στάλιν.
Ως δια μαγείας ο Στάλιν άκουγε την επιθυμία τους και εκατοντάδες καραμέλλες, πετιόντουσαν μέσα στην αίθουσα από κάποια όργανα κρυμμένα έξω από τα παράθυρα! Το σύνθημα ηταν "ο Στάλιν δίνει, ο Θεός όχι" και το μήνυμα φυσικά ότι ο Στάλιν ήταν παντοδύναμος και ο Θεός ανύπαρκτος...
1 σχόλιο:
Και όχι μόνο με τον Στάλιν.
Η αδερφή μου είχε βρεθεί στην Γιουγκοσλαβία λίγο μετά τον θάνατο του Τίτο. Εκεί είχε γνωρίσει μια Γιουγκοσλάβα που της μιλούσε με θαυμασμό για τον Τίτο. Ο θαυμασμός ήταν πέρα για πέρα υπερβολικός, οπότε η αδερφή μου της είπε:
-Κάτσε ρε συ, είναι σα να λες ότι ο Τίτο είναι θεός.
Και η Γιουγκοσλάβα της απάντησε με απόλυτη φυσικότητα:
-Μα...είναι θεός.
Τα σχόλια περιττεύουν.
Δημοσίευση σχολίου