ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ

  Γέννημα-θρέμμα της ένδοξης Αντιόχειας. Μετά τον θάνατο των γονέων του, μοίρασε όλη την περιουσία του στους φτωχούς. Από έναν φωτισμένο διδάσκαλο μυήθηκε στο ακύμαντο πέλαγος της σοφίας των χριστιανικών μυστηρίων της θείας ζωής.

 Μοναδική του συντροφιά, για χρόνια, ήταν η νηστεία, οι αγρυπνίες και τα δάκρυα. Τόσο μεγάλο πόθο είχε για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, ώστε περνούσε όλες του τις νύχτες σχεδόν χωρίς να κοιμάται· αυτή η καρδιακή ανάγνωση, μαζί με την προσευχή, τον έφερνε πολύ κοντά στην επουράνια και αιώνια πραγματικότητα. 

 Η Εκκλησία της Αντιόχειας σύντομα τον έκαμε πρεσβύτερο. Ίδρυσε εκεί την περίφημη «Σχολή των Ερμηνευτών», όπου οι μαθητές, υπό την φωτισμένη καθοδήγησή του, διδάσκονταν την ιστορική και φιλολογική ερμηνεία της Αγίας Γραφής. Χάρη στη σημαντική και άοκνη συμβολή του αγίου εδραιώθηκε ο Κανόνας της Αγίας Γραφής στην Εκκλησία. 

 Ο ιερός Χρυστόστομος τού αφιέρωσε ένα θερμότατο εγκώμιο. Έγινε σπουδαίος αλείπτης μαρτύρων· με θεία τόλμη ενθάρρυνε τους χριστιανούς, οι οποίοι λόγω των φρικτών βασανιστηρίων λύγιζαν και εγκατέλειπαν την Πίστη, ασπαζόμενοι την ειδωλολατρία.

 Τα λόγια του είχαν τέτοια δύναμη, ώστε οι όποιοι τυχόν δειλοί ή αποστάτες μετανοούσαν για την αδυναμία τους και περίμεναν με ανυπομονησία να δώσουν τον αγώνα του μαρτυρίου. Αλλά και ο ίδιος ο άγιος ακτινοβολούσε τόσο πολύ, ώστε συχνά αρκούσε στους συνομιλητές του να ατενίσουν το πρόσωπό του, που έλαμπε κυριολεκτικά από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, και να βεβαιωθούν για τη βεβιωμένη αλήθεια των λόγων του. 

Από φόβο μήπως πέσει και ο ίδιος ο αυτοκράτορας, ο Μαξιμίνος Δάιας, «θύμα» αυτής της υπερκόσμιας αίγλης της θείας Χάριτος που ενοικούσε και ακτινοβολούσε στον ταπεινό Πρεσβύτερο, όταν κάλεσε τον άγιο να παρουσιασθεί ενώπιόν του, έβαλε ανάμεσά τους ένα …διαχωριστικό παραπέτασμα!! 

Τελικά, νικημένος από τη μορφή και τον λόγο του αγίου, διέταξε να τον βασανίσουν και έπειτα να τον αφήσουν να πεθάνει μόνος στο κελλί του από την πείνα και τη δίψα. Οι μέρες περνούσαν, αλλά ο άγιος έμενε ακλόνητος. Για να κάνουν οι ειδωλολάτρες το μαρτύριό του πιο δυσβάστακτο, έβαλαν μπροστά του ένα τραπέζι γεμάτο ειδωλόθυτα κρέατα και άλλα φαγητά. Ο άγιος τα περιφρόνησε τελείως· και κάθε φορά που τον παρακινούσαν να υποχωρήσει, αυτός απαντούσε: «Είμαι χριστιανός!». 

 Εκεί, μέσα στη φυλακή, μπόρεσε και τέλεσε για τελευταία φορά στην επίγεια ζωή του τη θεία Λειτουργία με τον λίγο άρτο και οίνο που του προσκόμισαν κρυφά οι μαθητές του. Μόνο που, αντί για όποιο άλλο καθαγιασμένο Θυσιαστήριο, τέλεσε την αναίμακτη Θυσία του Χριστού επάνω στο ιερομαρτυρικό του στέρνο. Κυρίως μέσα στον διωγμό των μαρτύρων της είναι που η Εκκλησία του Χριστού μπορεί και ανάβει υψηλότερα τη φλόγα της Πίστεως, σκορπίζοντας φιλάνθρωπα στις καρδιές τη σωτήρια και αιώνια αλήθεια της…
 Διαβάστε το τερπνό Συναξάρι του αγίου ιερομάρτυρος Λουκιανού, πρεσβυτέρου της εν Αντιοχεία Εκκλησίας, από το ιστολόγιο «Το Ειλητάριον· https://toeilhtarion.blogspot.com/2020/10/blog-post_15.html.