Χαίρεi ο ουρανός,χαίρει και η γη(Μνήμη Αγ.Δημητρίου)

Για τους γονείς του Αγίου Δημητρίου δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους, διότι κοιμήθηκαν πάρα πολύ νωρίς, όταν ο Άγιος ήταν ακόμα μικρός.
Ο Άγιος Δημήτριος ήταν πνευματική «μεγαλοφυΐα» και στην ηλικία των 15 ετών ήταν τέλειος καθηγητής της άνω φιλοσοφίας, της ουράνιας, όχι της κάτω, της κοσμικής. Ήταν θεοδίδακτος με την απόλυτη έννοια τόσο πολύ, ώστε είχε πλήθος μαθητών πάσης ηλικίας μικρούς και μεγάλους, λαϊκούς και κληρικούς! Και τους έφτιαχνε κατήχηση σε μια σπηλίτσα, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται ο ναός του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη.
Το κατηχητικό που τους έφτιαχνε, δεν είχε καμμία σχέση με το κατηχητικό της σημερινής μορφής. Δεν δίδασκε ο Άγιος Δημήτριος θρησκευτικά, ούτε θεολογία. Ήταν έμπειρος Χριστού, γεμάτος από Χριστό, γεμάτος από Άγιο Πνεύμα, είχε εμπειρία Χριστού, είχε Χριστοόραση. Γνώριζε και τους δαίμονες και τους Αγγέλους και τους Αγίους και τον Χριστό μας. Τέτοιο κατηχητικό, μοναδικό και ανεπανάληπτο τους έφτιαχνε! Ήταν ο «μέγας καθηγητής». Από εκεί ξεκίνησε το λεγόμενο κατηχητικό και οι κατηχητές.
Ένας τέτοιος έμπειρος Χριστιανός στα 15 του χρόνια, δίδασκε συνεχώς τον Χριστό σε εκείνη τη σπηλίτσα, μέχρι την ηλικία των 27 ετών. Δηλ. θεωμένος ο Άγιος Δημήτριος, σιγά - σιγά οδηγούσε στην κορυφή της τελειότητας και αγιότητας και τους μαθητές του. 

Μάλιστα πολλοί μαθητές έγιναν Άγιοι της Εκκλησίας μας όπως είναι ο Άγιος Νέστωρ (τιμάται 27 Οκτωβρίου), ο Άγιος Λούππος (τιμάται 26 Οκτωβρίου), οι Αγίες Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία (τιμώνται 16 Απριλίου) και πολλοί άλλοι μαθητές του.
Ο Άγιος Δημήτριος αν και ήταν στρατιωτικός διοικητής της Θεσσαλονίκης, ζούσε ταπεινά με άκρα ασκητικότητα και έφτασε σε πολύ υψηλά μέτρα πριν από το μαρτύριο και γι' αυτό δοξάζεται τόσο από τον Χριστός μας, σε σχέση με άλλους Αγίους, που είχαν μεγαλύτερο μαρτύριο, αλλά πριν από το μαρτύριο, δεν είχαν τόσο αγία ζωή, όσο ο Άγιος Δημήτριος. Ήταν απαθής και τέλειος από πολύ μικρή ηλικία. Δεν έκανε καμμία - καμμία σαρκική αμαρτία και δεν έχυσε ποτέ το σπέρμα του επί της γης! Καταλαβαίνετε πόσο αγαθή και δυνατή προαίρεση είχε και τί αγάπη είχε για το Χριστό! Και να μη μαρτυρούσε για τον Χριστό, πάλι μέγας Άγιος θα γινότανε...
Ο Άγιος Δημήτριος είναι ο μεγαλύτερος μυροβλύτης της Ορθοδοξίας μας και έχει αποκαλύψει, ότι όταν πάψει να μυροβλύζει, τότε οι αμαρτίες των Θεσσαλονικέων θα έχουν ξεπεράσει κάθε όριο...
Μεγάλη Χάρη και δόξα έχει ο Άγιος Δημήτριος στη Βασιλεία των Ουρανών. Δια τούτο σε όλους τους αιώνες, όσοι τον επικαλέστηκαν με αδίστακτη πίστη, σπεύδει για να βοηθήσει και ειδικά σε όσα έχουν σχέση με τη σωτηρία της ψυχής μας και τον φωτισμό του νοός μας.
Να πρεσβεύει και για εμάς τους αμαρτωλούς και να χαρίζει τη Χάρη του, στην ταλαίπωρη αυτή κοινωνία και σε όλο το κόσμο. Αμήν.
Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

 Ἅγιοι σὲ σχετικὸ βαθμὸ ἔγιναν ἄν­θρωποι ἀπὸ κάθε τάξι καὶ ἐπάγγελμα, καὶ ἄντρες καὶ γυναῖκες καὶ παιδιά. Ἅγιοι δὲν εἶνε μόνο καλό­γεροι καὶ κληρικοί· κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γίνῃ ἅγιος. Αὐτὸ εἶνε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ αὐτὸ βλέπουμε στοὺς βίους τῶν ἁγίων. Ἅ­γιοι π.χ. ἦταν βοσκοί, ὅπως ἐκεῖνοι ποὺ ἄ­κουσαν τὴ νύχτα τῆς Γεννήσεως τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη…» (Λουκ. 2,14) κι ὅπως ὁ ἅγιος Σπυρίδων· ἅ­γιοι ἦταν γεωργοὶ ὅπως ὁ ἅγιος Τρύφων, ῥάφτες, οἰκοδό­μοι, ἀρτοποιοὶ καὶ τόσοι ἄλλοι ἀπὸ κάθε ἐπάγ­γελμα. Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ· δέχεται τοὺς ταπεινοὺς τῆς γῆς. Ἔχω γράψει ἕνα βιβλίο «Ἅγιοι ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα»· σᾶς συνιστῶ νὰ τὸ διαβάσετε.

  Δὲν ὑπάρχει, ἀγαπητοί μου, τάξις ἀπ᾽ τὴν ὁ­­­ποία νὰ μὴν ἀναδείχθηκε κάποιος ἅγιος. Καὶ ἀπόδειξις ὁ σημερινὸς ἅγιος, ὁ ἅγιος Δημήτρι­ος. Τί ἦταν; Δὲν ἦταν παπᾶς οὔτε καλόγερος, δὲν ἔ­ζησε σὲ ἀσκητήρια καὶ σπηλιές, δὲν κρατοῦ­σε κομποσχοίνια. Ἦταν λαϊκός, ζοῦσε μέσα στὴ διεφθαρμένη εἰδωλολατρικὴ κοινωνία τῆς Θεσσαλονίκης ὡς ἀξιωματικὸς τοῦ ῥω­μαϊκοῦ στρατοῦ, καὶ μὲ τὴν ἀνδρεία του εἶχε ἀνεβῆ ὅλους τοὺς βαθμοὺς καὶ εἶχε φθάσει στὸ ἀξίωμα τοῦ χιλιάρχου, εἶχε γίνει δηλα­δὴ στρατηγός. Ἀλλὰ στὴν καρδιά του, χωρὶς νὰ τὸ ξέρουν οἱ ἄλλοι, εἶχε τὸ Χριστό. Ὅταν ὅμως κηρύχθηκε διωγμὸς ἐναντίον τῶν Χριστια­νῶν, τὸν κατήγγειλαν ὅτι εἶνε Χριστιανὸς καὶ συν­ελήφθη. Ὡμολόγησε τὴν πίστι του στὸ Χριστό, τὸν καθαίρεσαν ἀπὸ τὸ ἀξίωμα καὶ τὸν ἔρριξαν δεμένο στὴ φυλακή. Ἐκεῖ ἔμεινε ἕως ὅ­του ἦρθε ἡ εὐλογημένη ὥρα ποὺ μὲ λόγχες μαρτύρησε γιὰ τὸν Κύριο. Αὐτὸς μὲ συντομία εἶνε ὁ βίος τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ποὺ καλεῖ κ᾽ ἐμᾶς νὰ τὸν μιμηθοῦμε.

Σήμερα ἂν μᾶς ποῦν, Πιστεύεις στὸ Χριστό; δὲν στοι­χίζει τίποτα νὰ ποῦμε Πιστεύω. Τότε στοίχιζε· ἂν ἔ­λεγες Πιστεύω, μαρτυροῦσες[.......]

+Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Αγαπητοί, χαίρει ο ουρανός, χαίρει και η γη, όταν εορτάζεται η μνήμη ενός Αγίου. Χαίρει ο ουρανός, διότι εκέρδισε από την γην έναν άγιον· χαίρει και η γη, διότι έδωσε στον ουρανόν ένα παιδί της. Και οι άγιοι άγγελοι χαίρουν και αυτοί, γιατί κάνουν συνόμιλόν τους έναν άνθρωπον. Και οι άνθρωποι χαίρουν, γιατί ανοίγεται η δυνατότητα του ουρανίου αγιασμού των. Κι ο άγιος Δημήτριος, εστάθη ένας μέγας μάρτυς του Χριστού, που με το μαρτύριό του εδόξασε τον Κύριον· και έδωσε το καλό παράδειγμα πίστεως και αγάπης στον Χριστόν σε μυριάδες πιστούς μέσα εις την ιστορία.

  Ο μέγας του Χριστού μάρτυς Δημήτριος ήτο Θεσσαλονικεύς. Και είχε το ύπατον αξίωμα του διοικητού της πόλεως, όταν το 303 μ.Χ. εδόθη η αφορμή με την επίσκεψη του Μαξιμιανού στην πόλη. Δεν πήγε να τον υποδεχθεί. Αυτή ήταν η αφορμή. Ήταν εποχή διωγμών των Χριστιανών και ο άγιος Δημήτριος έδωσε πλήρως το μέτρον της πίστεώς του εις τον Χριστόν. Γι΄αυτό και συνελήφθη και εθανατώθη μαρτυρικά. Ήταν νέος, ευσταλής, άλκιμος, δηλαδή γενναίος και αθλητικός. Ήτο στρατιωτικός διοικητής· γι΄αυτό διέθετε τα γνωρίσματα του στρατιωτικού και αθλητικού βίου. Και πολύ προσφυώς η Εκκλησία μας του αφιέρωσε την αποστολική περικοπή του Παύλου προς τον Τιμόθεον που ακούσαμε προηγουμένως, και που αναφέρεται, μεταφορικώς βέβαια, εις την στρατιωτική και αθλητική ζωή που εχρειάζετο ο Τιμόθεος. Αλλά και κάθε τιμό-θεος μέσα στην ζωή της Εκκλησίας.

  Και γράφει: «Σὺ οὖν, τέκνον μου, κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. Ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ. Μνημόνευε ᾿Ιησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν». Και πόσες φορές ο μεγαλομάρτυς του Χριστού Δημήτριος δεν θα μελέτησε –που μελετούσε την Αγία Γραφή- τους στίχους αυτούς και δεν θα συνεκινήθη από αυτούς… Το δοξαστικόν των αποστίχων γράφει-του Αγίου, στην εορτή του: «Ἔχει δὲ καὶ τὸ πανέντιμον, καὶ ἀθλητικώτατόν σου σῶμα, τὸν περίκλυτον –τον περιώνυμον, δηλαδή, τον ξακουστόν- τοῦτον ναὸν ἐπὶ γῆς»-που αναφέρεται εις τον ναό του αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη. Ήτο λοιπόν στρατιωτικός, νέος και αθλητικός[......].

+π.Αθανάσιος Μυτηληναίος

  [....] Γράφει χαρακτηριστικά ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς για το Ιερό Λείψανο του μυροβλήτου Αγίου που ανέβλυζε μύρο ακένωτο από τις πληγές που προξένησαν οι λόγχες: «Αυτών των μύρων η ευωδία απεμάκρυνε την ασέβεια από όλα τα μέρη της πόλεως και την ανέδειξε πόλιν Θεού ή άλλον παράδεισο, αν όχι και κάτι παραπάνω, αρδευομένη και ευφραινομένη από ποταμό μύρων αλλ’ όχι υδάτων· και μάλιστα μύρων, στα οποία και από τα οποία πάντως υπάρχει δια του Πνεύματος η χάρις των ιαμάτων, τα ενεργήματα των δυνάμεων· ώστε να μπορούμε να ειπούμε προς τον μέγα Δημήτριο, ότι έχει γραφή στο Άσμα Ασμάτων περί της ψυχής που ενυμφεύθηκε σε αφθαρσία με τον Θεό, ότι η οσμή των ιματίων της ξεπερνά όλα τα αρώματα».

Σ’ αυτόν τον μυροβλήτη ακουμπάμε κι εμείς σήμερα και μάλιστα όσοι κατοικούμε στο μετερίζι αυτό της Ορθοδοξίας, την ελληνικότατη Μακεδονία μας και τον παρακαλούμε μαζί με όλη την οικουμένη:

«Αθλοφόρε Άγιε Δημήτριε, πόσες φορές ο πονεμένος λαός μας δεν σε αντίκρυσε μετέωρο στα κάστρα να διαφεντεύεις την προστασία του μαχόμενου λαού και να τους χαρίζεις την πολυπόθητη ελευθερία από τους κινδύνους; Πόσες φορές ο Ναός σου στην Θεσσαλονίκη δεν γνώρισε χαρές και θριάμβους, πένθη και ερημώσεις, πυρκαγιές και αιχμαλωσίες, θρύλους και θρήνους; Ημέρεψε, αυτές τις ημέρες, τις καρδιές και τους λογισμούς μας. Χάρισέ μας την πολυπόθητη ενότητα και την ειρήνη την υπερέχουσαν πάντα νουν. Κράτα το πνεύμα μας αδούλωτο, απερίσπαστο, μέσα στη ζωντανή παράδοση της Εκκλησίας μας. Μας κούρασε η σοφία του Βαρλαάμ του Καλαβρού από τη Δύση. Ζητάμε την παρουσία του Θεού, την άκτιστη χάρη, ζητάμε λίγο από το φως, προκειμένου να σωθούμε και να σωθεί και η πατρίδα μας και ο κόσμος μας που αιματοκυλίζεται σήμερα».

Ούτως Άγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

+Μητροπολίτου Καστοριάς Σεραφείμ

 [....]  Ποια η αιτία όμως της καταπλήσσουσας προσωπικότητας του αγίου Δημητρίου και των θαυμαστών δωρεών που του έδωσε ο Κύριος; Τίποτε περισσότερο από την υπακοή του στο θέλημα του Θεού. Η προτεραιότητα του αγίου Δημητρίου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και κατά το μαρτύριό του ήταν να ευαρεστεί τον Κύριο, φανερώνοντας έτσι ότι υπεράνω όλων λειτουργούσε γι’ αυτόν η αγάπη Εκείνου, έστω και με θυσία της ζωής του. 

«Βασιλεί των αιώνων ευαρεστών, βασιλέως ανόμου πάσαν βουλήν εξέκλινας, ένδοξε, και γλυπτοίς ουκ επέθυσας∙ δια τούτο θύμα σαυτόν προσενήνοχας, τω τυθέντι Λόγω, αθλήσας στερρότατα». (Θέλοντας να ευαρεστείς τον Βασιλέα των αιώνων Χριστό, απομακρύνθηκες από κάθε θέλημα του άνομου βασιλιά, ένδοξε, και δεν θυσίασες στα είδωλα. Γι’ αυτό προσέφερες τον εαυτό σου ως θύμα στον Υιό και Λόγο του Θεού, που θυσιάστηκε για εμάς, με την άθλησή σου την ακλόνητη). 

Κι όπως είπαμε: εκείνο που κινούσε τον άγιο Δημήτριο στο να επιλέγει πάντοτε το θέλημα του Θεού, ήταν ο σφοδρή σαν φωτιά αγάπη του στον Κύριο: «τω θείω πόθω τον νουν πυρπολούμενος». «Πυρ πόθου θεϊκού εν καρδία δεξάμενος».
   Κι είναι πράγματι η βασικότερη αλήθεια για όλους τους αγίους μας: δεν μπορεί να κατανοηθεί η θαυμαστή ζωή τους, όπως του μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, χωρίς την κινητήρια αυτή δύναμη, της μεγάλης αγάπης προς τον Κύριο. Είναι τόσο καίριας σημασίας τούτο, ώστε ο υμνογράφος άγιος Φιλόθεος, προκειμένου να αποδώσει αυτήν την αγάπη του Δημητρίου, δανείζεται εικόνες και σχήματα από το περίφημο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, το «Άσμα Ασμάτων».

  Όπως δηλαδή εκεί, η νύμφη ψυχή, πυρπολουμένη από αγάπη προς τον Νυμφίο Χριστό, Τον κυνηγά και εκφράζει με ερωτικούς στεναγμούς την αγάπη της, όπως και το αντίστροφο, κατά τον ίδιο τρόπο και εδώ με τον άγιο: διαμείβεται διάλογος αυτού με τον Χριστό, που φανερώνει τον βαθύ έρωτα του αγίου προς Εκείνον, όπως και Εκείνου προς τον άγιο: «Πού μένεις, Νυμφίε μου; Πού την σκηνήν σου εν μεσημβρία κατέπηξας; Ο στεφανίτης ανεβόα τω Χριστώ». (Πού μένεις, νυμφίε μου; Πού έφτιαξες τη σκηνή σου; Φώναζε στον Χριστό ο στεφανωμένος μάρτυρας).

«Ανάστα, δεύρο πλησίον μου, ψυχή του Δημητρίου προσφθέγγεται νυμφίος Χριστός∙ οίκον του νάρδου εισέλθωμεν, και της οσμής του μύρου μου μεταλάβωμεν». (Σήκω, έλα κοντά μου, λέει ο νυμφίος Χριστός, στην ψυχή του Δημητρίου. Ας μπούμε στο σπίτι του μύρου, και ας μεταλάβουμε την οσμή του μύρου μου).

«Εγώ φησίν ο ερώμενος, εγώ, Νυμφίε, σπεύδω οπίσω σου∙ οσμή γαρ μύρων σου, πάντων των μύρων υπέρκειται, ήτις ημών το αίμα μύρον ειργάσατο». (Εγώ λέει ο αγαπώμενος, εγώ, Νυμφίε, τρέχω πίσω σου. Διότι η οσμή των μύρων σου είναι μεγαλύτερη από όλα τα μύρα. Κι αυτή η οσμή σου έκανε το αίμα μου μύρο).
   Ένα πια απομένει: να παρακαλέσουμε τον άγιο μεγαλομάρτυρα να μας επισκεφθεί με συμπάθεια. Και να μας βοηθήσει, πρεσβεύοντας στον Κύριο, ώστε να σωθούμε από όλα τα δεινά που περνάμε ως άνθρωποι και έθνος, από τις απειλές των συγχρόνων τυράννων, όπως και από κάθε απειλή αιρετικών. «Δεύρο, μάρτυς Χριστού, προς ημάς, σου δεομένους συμπαθούς επισκέψεως∙ και ρύσαι κεκακωμένους, τυραννικαίς απειλαίς, δεινή μανία της αιρέσεως». (Έλα, μάρτυς του Χριστού, σε μας, που έχουμε ανάγκη από τη συμπαθή επίσκεψή σου. Και σώσε μας, που πληγωνόμαστε από τις απειλές των τυράννων και από τη φοβερή μανία της αιρέσεως).

π.Γεώργιος Δορμπαράκης