Μας εγκαταλείπουν εκείνα που έκαναν να αξίζει η ζωή: η Ανθρωπιά και η Ομορφιά. Ασχημίζουμε άσχημα...

   Δεν ήμουν ποτέ κινδυνολόγος αλλά...η ανασφάλεια των καιρών φυσιολογικά θα έπρεπε να μας συνενώσει. Να κατανοήσουμε το βάσανο ο ένας του άλλου, να αλληλοβοηθιόμαστε, έστω να δείχνουμε επιείκεια. Για κάποιο όμως λόγο συμβαίνει το αντίθετο.
   Η ανασφάλεια των καιρών, και όσο περνάει ο χρόνος, προξενεί έχθρες μεταξύ μας, παράλογη οργή, βία. Λες και ο κάθε άλλος είναι η αιτία για τα προβλήματά μας. Μας εκνευρίζει, οργιζομαστε μαζί του, τον μισούμε, φθονούμε αν είναι καλά, του κάνουμε βίαιες επιθέσεις. Μια παρανοϊκή έχθρα, ένα απρόσωπο μίσος, έχει κατακλύσει την κοινωνία μας. Αυτή είναι η χειρότερη πανδημία, η γεμάτη θύματα. Κατάντησε απόλαυση να παρακολουθούμε κάθε απαίσιο και αποτρόπαιο στα μέσα, που το ξέρουν καλά το παιχνίδι αυτό, επαναλαμβάνουν ασύστολα κάθε φριχτό συμβάν, ξανά και ξανά, νύχτα μέρα. Βρίζουμε τους θύτες, ταυτιζόμαστε με το θύμα, ίσως και το ανάποδο.
 Είναι σοβαρή αρρώστια! Προφυλάξτε τον εαυτό σας! Η ατμόσφαιρα που ανασαίνουμε έγινε μολυσμένη, τοξική, έχει κακία και μίσος, υπερβολές και ψέματα, ατέρμονους θυμούς και απελπισίες. Μας εγκαταλείπουν εκείνα που έκαναν να αξίζει η ζωή: η Ανθρωπιά και η Ομορφιά. Ασχημίζουμε άσχημα...

Μάρω Βαμβουνάκη