Στην καθημερινότητά μας έχουμε αφήσει κατά μέρος αυτό που λέμε «αμαρτία». Συνήθως σκεφτόμαστε ότι αμαρτία είναι η παραβίαση των εντολών του Θεού και επειδή, στον βομβαρδισμό με αγαθά, πληροφορίες, δραστηριότητες, προκλήσεις, ζούμε σαν να μην υπάρχει Θεός, γι’ αυτό και δεν διανοούμαστε ότι έχουμε αμαρτίες. Η αμαρτία είναι η αποτυχία να αγαπήσουμε τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Κάθε πράξη και κατάσταση της ύπαρξής μας που αφήνει κατά μέρος την αγάπη στην ουσία μάς καθιστά αμαρτωλούς. Αμαρτία είναι η θεοποίηση του εαυτού μας, το αίσθημα της παντογνωσίας και της παντοδυναμίας. Αμαρτία είναι όταν βλέπουμε πως οι άλλοι δεν μας αφήνουν να χαρούμε τις επιλογές μας, με αποτέλεσμα να παθαίνουμε και να πονάμε.
Αναζητούμε έναν Θεό συγχώρεσης και αγάπης κι αυτό είναι δεδομένο στην πίστη μας. Δεν προβληματιζόμαστε όμως για το ότι εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να συγχωρήσουμε και να αγαπήσουμε. Φτιάχνουμε στο μυαλό μας έναν Θεό κατά τα συμφέροντά μας, όπως το παιδί νομίζει ότι μπορεί να ζητά και να εκμεταλλεύεται «για πάντα» τους γονείς του, χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη ακόμη και για τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σχολικές επιδόσεις. Τα παιδιά που δεν θέλουν να τα καταφέρουν, φροντίζουν έγκαιρα να έχουν επιρρίψει τις ευθύνες για την ηθελημένη ουσιαστικά αποτυχία τους στους δασκάλους τους που δεν τα καταλαβαίνουν, που είναι απαιτητικοί, που δεν είναι σε θέση να τα κάνουν να αγαπήσουν την διαδικασία της μάθησης. Αμαρτία είναι η απουσία φιλότιμου και γενναιότητας να βγούμε μπροστά, να παραδεχτούμε τα λάθη μας, να ξεκινήσουμε από την αρχή με συνέπεια και αρχοντιά.
Τα λάθη πληρώνονται. Δεν είναι ότι ο Θεός θέλει να μας εκδικηθεί, να λάβει ικανοποίηση για την συμπεριφορά μας έναντί Του και έναντι των ανθρώπων. Η δράση, ακόμα και η αδράνεια φέρνουν αντίδραση. Η ζωή δεν μας χρωστά. Το ίδιο και οι άλλοι. Όταν προχωρούμε με κριτήριο ένα «εγώ» στο οποίο ανήκουν δήθεν τα πάντα, τότε, αργά ή γρήγορα, τότε οι άλλοι θα θελήσουν να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα, διότι κανείς δεν «ζητεί το του ετέρου». Έτσι, μπλέκουμε σε μία συνεχή, φανερή ή αφανή ρήξη, που φέρνει απώλειες και γκρεμίσματα. Ο Θεός παραχωρεί την ήττα, για να συνειδητοποιήσουμε ότι η αγάπη χάνεται εξαιτίας του εγωκεντρικού προσανατολισμού μας. Ταυτόχρονα, μας υπενθυμίζει ότι με την δική Του βοήθεια, άρα και με την δική μας ταπεινοσύνη, μπορούμε να διδαχθούμε από τα λάθη και τις αμαρτίες μας και να κάνουμε καινούργιες αρχές.
Η αμαρτία γεννά πρόσκαιρες ικανοποιήσεις και μακροχρόνιες βλάβες. Οι σκέψεις μας, που μας κάνουν να νομίζουμε ότι είμαστε μικροί θεοί επειδή έχουμε δίκιο και δικαίωμα, αλλά και οι πράξεις μας, που συχνά πληγώνουν, όπως και οι παραλείψεις του καλού και του κόπου, αποτελούν εμπόδια στο να ζήσουμε με προσανατολισμό χαράς και ελπίδας, ακόμη κι αν υπάρχουν δυσκολίες. Σκοπός είναι να έχουμε κάνει ό,τι περνά από το χέρι μας, για να αντιμετωπίσουμε πειρασμούς, πάθη και καταστάσεις. Και ο Θεός βοηθά.
Δεν μας τιμωρεί ο Θεός, αλλά εμείς τιμωρούμε τον εαυτό μας. Ο Θεός κάποτε δεν παρεμβαίνει, μας αφήνει στον καημό και για δική μας παιδαγωγία και για των άλλων και οικείων. Ας αποφεύγουμε τα λάθη και τα υπόλοιπα ας είναι πάνω Του.
Αναζητούμε έναν Θεό συγχώρεσης και αγάπης κι αυτό είναι δεδομένο στην πίστη μας. Δεν προβληματιζόμαστε όμως για το ότι εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να συγχωρήσουμε και να αγαπήσουμε. Φτιάχνουμε στο μυαλό μας έναν Θεό κατά τα συμφέροντά μας, όπως το παιδί νομίζει ότι μπορεί να ζητά και να εκμεταλλεύεται «για πάντα» τους γονείς του, χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη ακόμη και για τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σχολικές επιδόσεις. Τα παιδιά που δεν θέλουν να τα καταφέρουν, φροντίζουν έγκαιρα να έχουν επιρρίψει τις ευθύνες για την ηθελημένη ουσιαστικά αποτυχία τους στους δασκάλους τους που δεν τα καταλαβαίνουν, που είναι απαιτητικοί, που δεν είναι σε θέση να τα κάνουν να αγαπήσουν την διαδικασία της μάθησης. Αμαρτία είναι η απουσία φιλότιμου και γενναιότητας να βγούμε μπροστά, να παραδεχτούμε τα λάθη μας, να ξεκινήσουμε από την αρχή με συνέπεια και αρχοντιά.
Τα λάθη πληρώνονται. Δεν είναι ότι ο Θεός θέλει να μας εκδικηθεί, να λάβει ικανοποίηση για την συμπεριφορά μας έναντί Του και έναντι των ανθρώπων. Η δράση, ακόμα και η αδράνεια φέρνουν αντίδραση. Η ζωή δεν μας χρωστά. Το ίδιο και οι άλλοι. Όταν προχωρούμε με κριτήριο ένα «εγώ» στο οποίο ανήκουν δήθεν τα πάντα, τότε, αργά ή γρήγορα, τότε οι άλλοι θα θελήσουν να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα, διότι κανείς δεν «ζητεί το του ετέρου». Έτσι, μπλέκουμε σε μία συνεχή, φανερή ή αφανή ρήξη, που φέρνει απώλειες και γκρεμίσματα. Ο Θεός παραχωρεί την ήττα, για να συνειδητοποιήσουμε ότι η αγάπη χάνεται εξαιτίας του εγωκεντρικού προσανατολισμού μας. Ταυτόχρονα, μας υπενθυμίζει ότι με την δική Του βοήθεια, άρα και με την δική μας ταπεινοσύνη, μπορούμε να διδαχθούμε από τα λάθη και τις αμαρτίες μας και να κάνουμε καινούργιες αρχές.
Η αμαρτία γεννά πρόσκαιρες ικανοποιήσεις και μακροχρόνιες βλάβες. Οι σκέψεις μας, που μας κάνουν να νομίζουμε ότι είμαστε μικροί θεοί επειδή έχουμε δίκιο και δικαίωμα, αλλά και οι πράξεις μας, που συχνά πληγώνουν, όπως και οι παραλείψεις του καλού και του κόπου, αποτελούν εμπόδια στο να ζήσουμε με προσανατολισμό χαράς και ελπίδας, ακόμη κι αν υπάρχουν δυσκολίες. Σκοπός είναι να έχουμε κάνει ό,τι περνά από το χέρι μας, για να αντιμετωπίσουμε πειρασμούς, πάθη και καταστάσεις. Και ο Θεός βοηθά.
Δεν μας τιμωρεί ο Θεός, αλλά εμείς τιμωρούμε τον εαυτό μας. Ο Θεός κάποτε δεν παρεμβαίνει, μας αφήνει στον καημό και για δική μας παιδαγωγία και για των άλλων και οικείων. Ας αποφεύγουμε τα λάθη και τα υπόλοιπα ας είναι πάνω Του.
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»στο φύλλο της Τετάρτης 2 Φεβρουαρίου 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου