Έχει μάθει ότι ο Χριστός βρίσκεται εκεί κοντά στα όρια μεταξύ Τύρου και Σιδώνος και Φοινίκης, είναι ειδωλολάτρισσα, αλλόθρησκη. Δεν ανήκει στον ευλογημένο λαό του Ισραήλ όπως οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς. Φωνάζει όσο μπορεί «ἐκραυγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε Υἱὲ Δαυίδ».
Έχει βεβαιωθεί ότι μια και μόνο ελπίδα της έχει μείνει, αφού οι μέχρι τώρα ελπίδες της από γιατρούς και φάρμακα έχουν πια εξαντληθεί.
Παράλληλα αναγνωρίζει ότι είναι ο υιός Δαυίδ, κάτι που οι Ισραηλίτες το αρνούνται, ότι είναι ο Μεσσίας· αυτή αποδεικνύεται ανωτέρα αυτών.
Τρέχει, του φωνάζει, πέφτει στα πόδια του, τον παρακαλεί. Μα τι συμβαίνει; Εκείνος μένει αδιάφορος σε ένα τέτοιο δράμα; Γιατί; Τόσους έχει θεραπεύσει, τόσους έχει ελεήσει, γιατί τώρα ανάλγητος, εδώ σε μια φτωχή πονεμένη και τραγική μάνα;
Οι μαθητές βλέποντας την αδιαφορία του διδασκάλου, την εμποδίζουν να πλησιάσει λέγοντάς του να την διώξει διότι «κράζει ὄπισθεν ἡμῶν». Ο Κύριος γίνεται ακόμα σκληρότερος λέγοντάς τους ότι ήλθε μόνο για τα πρόβατα τα πλανεμένα του Ισραήλ. Αυτή επιμένει «Κύριε βοήθει μοι». Εδώ η σκληρότητα ξεπερνά κάθε όριο: «οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτο τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις» της απαντά. «Δεν είναι καλό να παίρνω τον άρτο των παιδιών μου και να το δίνω στα σκυλιά». Αυτή όμως απαντά: «ναὶ Κύριε καί γαρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν». Ναι Κύριε συμφωνώ· και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που περισσεύουν από το τραπέζι των κυρίων τους.
Αυτό ακριβώς αδελφοί μου επεδίωκε ο ευσπλαχνικός Κύριος μας, να καταλάβουν όλοι εκείνοι που ανήκουν στο Ιουδαϊκό θρησκευτικό κατεστημένο, όπως οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς αλλά και οι μαθητές Του, ότι η πίστη στον Θεό δεν είναι προνόμιο κάποιων που αναγκαστικά ανήκουν σε κάποιο θρησκευτικό πλαίσιο με συγκεκριμένους νόμους, και κανόνες με σχολαστική τήρηση και εφαρμογή.
Η πίστη είναι βαθύτερο καρδιακό γεγονός που συμβαίνει στην καρδιά και την ψυχή του ανθρώπου, όπου και εάν ανήκει όπου και εάν βρίσκεται. Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος εντός και εκτός των ορίων που έχουν θέσει οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι εικόνα Του Μεγάλου Θεού. Ο Θεός μπορεί να κατοικήσει στην κάθε ανθρώπινη ψυχή. Είδαμε σήμερα αυτήν την Χαναναία μάνα ειδωλολάτρισσα Συροφοινίκισσα. Πόσο όμως μας διδάσκει; Τι μεγαλείο υπομονής και ταπείνωσης, πόση αγάπη έχει στο παιδί της; Ώστε να παίρνει τους δρόμους να βρει τον Σωτήρα του. Δέχεται τον εξευτελισμό και το παραδέχεται ότι είναι ένα σκυλί και δεν ανήκει στον «εκλεκτό λαό του Θεού» τους Ισραηλίτες.
Αυτή η ταπείνωση συγκινεί τον Θεό της «άκρας ταπείνωσης» και αποδεικνύει έτσι ότι το προνόμιο των παιδιών του Θεού δεν κλείνεται σε όρια και σε πλαίσια.
Να καταλάβουμε αδελφοί μου ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά του Τριαδικού Θεού και όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται της ευσπλαχνίας Του.
Αλλά και εμείς να μην θεωρούμε τους εαυτούς μας προνομιούχους στην πίστη και τις ευλογίες του Θεού κατ’ αποκλειστικότητα.
Η Εκκλησία μας ως Βασιλεία του Θεού στην γη αγκαλιάζει και πρέπει να αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Αυτό είναι το ενδιαφέρον μας, το μέλημά μας και η προσπάθεια μας.
Μόνον τότε θα καταλάβουμε ότι είμαστε παιδιά του σπλαχνικού πατέρα. Αμήν!
Γραπτό κήρυγμα της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας (06-02-2022)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου