[...]Όταν επήγε ο Γέροντάς μου, ο Μητροπολίτης Ύδρας Ιερόθεος, εις την Σηλυβρία, εις την πατρίδα του Αγίου Νεκταρίου, να βρει κάτι από τον τόπο, από το σπίτι όπου γεννήθηκε αυτός ο μεγάλος θαυματουργός Άγιος του αιώνα μας, έψαχνε, έψαχνε μήπως βρει κάποιο στοιχείο.
Δυστυχώς, τόσο πολιτισμό έχουν, που τα κατέστρεψαν όλα, τα εξαφάνισαν όλα, τα εξερίζωσαν όλα και σιγά, σιγά, με πολλή υπομονή και ταπείνωση, έμαθε ο ευλογημένος πού ήταν το σπίτι του Αγίου και πήγε να προσκυνήσει στον τόπο. Οι Άγιοι έχουν χάρη, είναι θεοφόροι και γίνονται και οι τόποι τους αγιοβάδιστοι, αγιάζονται και τα δέντρα, και οι πέτρες.
Έψαχνε, λοιπόν, ο Ιερόθεος Ύδρας και του είπε ένας γέρος εκεί Τούρκος:
«Παππούλη, εδώ έρχεται το βράδυ και κάθεται ένας γέρος παπάς …»
«Πώς είναι, παιδί μου;» ρώτησε ο Δεσπότης και ο Τούρκος τού τον περιέγραψε. Τότε έβγαλε από την τσέπη του την εικόνα του Αγίου, του πολιούχου της Μητροπόλεώς του, και του την έδειξε:
«Ναι, αυτός έρχεται κάθε βράδυ και κάθεται εδώ στην πέτρα».
Και έσκυψε ο Μητροπολίτης και προσκύνησε την πέτρα, διότι δεν αφήνουν οι Άγιοι τον τόπο τους, επιβλέπουν, σκέπουν, φρουρούν και ευλογούν.
«Παππούλη, εδώ έρχεται το βράδυ και κάθεται ένας γέρος παπάς …»
«Πώς είναι, παιδί μου;» ρώτησε ο Δεσπότης και ο Τούρκος τού τον περιέγραψε. Τότε έβγαλε από την τσέπη του την εικόνα του Αγίου, του πολιούχου της Μητροπόλεώς του, και του την έδειξε:
«Ναι, αυτός έρχεται κάθε βράδυ και κάθεται εδώ στην πέτρα».
Και έσκυψε ο Μητροπολίτης και προσκύνησε την πέτρα, διότι δεν αφήνουν οι Άγιοι τον τόπο τους, επιβλέπουν, σκέπουν, φρουρούν και ευλογούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου