Οι νεκροί περιμένουν...

 «Ολιγοήμερη επιστροφή στη Μονή. Έχω ένα άγχος μια εσωτερική παρόρμηση που όσο απωθείται τόσο με κάνει να την κυνηγώ. Με το που ανοίγει η πύλη, τρέχω στο Καθολικό. Αρπάζω το πετραχήλι από το στασίδι του εφημερίου. Οι πατέρες μου προτείνουν να περιμένω λίγα λεπτά να φέρουν ωμόφορο. 

"Δεν γίνεται" τους λέω "οι νεκροί μας περιμένουν το κέλευσμα της ζωής". 

Ένα τρισάγιο, μια προσευχή από το στόμα της Εκκλησίας φτάνει για να ανάψει και πάλι φωτιές στα παλάτια του θανάτου, για να σβήσει τα διψασμένα χείλη του πλούσιου της παραβολής, για να κάνει τα ερίφια και πάλι αρνιά, για να βάλει στα δεξιά όσους ο καρκινικός εγωισμός τους τους βίδωσε στα αριστερά του Θρόνου, για να σβήσουν οι πύρινοι ποταμοί και να γίνουν θερμές θάλασσες και λιμάνια απάνεμα.

 Ένα τρισάγιο για το Αρχιερείς, ιερείς, μοναχούς, λαϊκούς, πιστούς και λιγότερο πιστούς, για ήρωες και αντιήρωες, για μαύρους και λευκούς, στην τελική για τη συνείδηση μας που δεν υποφέρει την λήθη των ονομάτων».

  «Είμαστε κρίκοι μιας παράδοσης η οποία εκφράστηκε τέλεια στα ευγενικά χείλη του Οσίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη: "με τα Σαρανταλείτουργα, την προσευχή και τα μνημόσυνα, ανασύρουμε ψυχές από την κόλαση".

 Αυτή είναι η πίστη,η ανάπαυση των ψυχών που έφυγαν και με τα αναγνώσματα, τον Απόστολο και το Ιερό Ευαγγέλιο, ο διαρκείς έλεγχος της συνείδησής σου για το πόσο λίγος και εκτός υπάρχεις στον κόσμο Του».

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης