Η μαζική απάθεια μας οδηγεί στη καταστροφή…

Γράφει ο Λευτερης Παπαεμμανουηλ

-«Ζήσε τη ζωούλα σου και όλα τα άλλα θα φτιάξουν από μόνα τους...»
-«Κοίτα τον εαυτούλη σου. Μην ασχολείσαι με τη δυστυχία και τη μιζέρια των άλλων, θα σε ρίξουν ψυχολογικά…»
- «Δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ με τα κοινά, έχω πολλά πράγματα να κάνω...»
-«Επικεντρώσου μόνο στους στόχους σου! Μην ασχολείσαι με τα προβλήματα των άλλων...»
Ο καθένας δηλαδή στο...«μαντρί» του! Γιατί άραγε τόση αδιαφορία;

Όποια στιγμή και αν ρίξεις μια ματιά στην ειδησεογραφία της ημέρας, είναι σίγουρο πως θα πέσεις πάνω σε ειδήσεις που θα σε κάνουν να απορήσεις και να αναρωτηθείς: «Γιατί τόση αδιαφορία για τον συνάνθρωπο; Γιατί τόση απάθεια; Τι μας συμβαίνει»; «Δεν με νοιάζει για τίποτα και για κανέναν! Εγώ να είμαι καλά και ας γίνουν όλα στάχτη...» Αυτό το ευφυολόγημα, θα μπορούσε πολύ εύκολα να λειτουργήσει και ως ένα καλό "σλόγκαν" για τη σημερινή ελληνική κοινωνία.

Πρωταθλητές στην... "θεωρία" και από πράξη μηδέν! Απόμακροι προς τον συνάνθρωπο, αλλά επιτυχημένοι στην... "φιλανθρωπία του καναπέ". Μέσα σε μια κοινωνία αδιαφορίας και απάθειας, φαντάζει κάπως παράδοξο το ότι, ενώ σχεδόν κανένας δεν κάνει τίποτα για να διορθώσει κάτι, ταυτόχρονα όλοι είμαστε πρόθυμοι να κριτικάρουμε και να κρίνουμε πρόσωπα και καταστάσεις.

Θα έλεγε κανείς πως, σε ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, το κοινωνικό ενδιαφέρον μοιάζει να μειώνεται και να δίνει σταδιακά τη θέση του, στην αδιαφορία και στον ωχαδερφισμό. Αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, αδιαφορία για τον Θεό, αδιαφορία για την πορεία της χώρας.

Η αδιαφορία για μένα, είναι χειρότερη ακόμη και από το μίσος! Ακόμα και οι συγκρούσεις που προέρχονται από το μίσος, μπορεί κάτι νέο να γεννήσουν. Όμως η απάθεια και η αδιαφορία δεν γεννούν τίποτα, αντιθέτως "ερημοποιούν" την ανθρωπιά μας.

Όλοι σήμερα θέλουν μόνο να μιλούν. Ποιος έμεινε για να ακούσει τον άλλο; Τα πρόθυμα αυτιά είναι είδος υπό εξαφάνιση. Σφραγίστηκαν! Όλοι έγιναν φλύαροι πομποί. Ξεμείναμε όμως από δέκτες... Γεμίσαμε από γνώμες. Τα πληκτρολόγια έχουν... "πάρει φωτιά". Ο ένας κρίνει τον άλλον... Ο ένας "διορθώνει" τον άλλον... Όλοι έχουμε το μερίδιο ευθύνης μας, για αυτήν την τραγική κατάσταση!
Ας αναλογιστούμε φίλοι μου, πόσες και πόσες ανθρώπινες τραγωδίες θα είχαν αποφευχθεί, αν υπήρχε ένα πρόθυμο αυτί, για να ακούσει ένα πρόβλημα την κατάλληλη ώρα... Ας μάθουμε να ακούμε και να αφουγκραζόμαστε τους γύρω μας. Κάποιες φορές είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου!!!

πηγή