Πρό εΙκόνων ἀπαραδέκτου αἰσθητικῆς καί πολύ φθηνῆς προπαγάνδας εὑρέθησαν ὅσοι εἶχαν τήν ἀτυχία νά θελήσουν νά παρακολουθήσουν τίς «Βάκχες» τοῦ Εὐριπίδη τό περασμένο Σάββατο στήν Ἐπίδαυρο.
Ἡ παράστασις εἶχε διαστρεβλωθεῖ ὥστε νά ὑπηρετεῖ τήν εἰκόνα πού θέλουν νά περάσουν οἱ ΛΟΑΤΚΙ καί πού δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τό πνεῦμα τοῦ Εὐριπίδη καί τοῦ ἀρχαίου δράματος ἐν γένει. Ἔτσι, στήν Ἐπίδαυρο, ἀντί νά ἀναδειχθεῖ τό πνεῦμα τῆς ἀρχαιότητος, οἱ θεατές ἔβλεπαν ἡμίγυμνες, βαμμένες σέ διάφορες ἀποχρώσεις χορεύτριες νά περιχύνουν μέ χρώματα ἕναν ἀτυχῆ πού ὑπεδύετο τόν Διόνυσο, μέχρις ὅτου εὑρέθη καλυμμένος ἀπό τήν πολυχρωμία τοῦ οὐρανίου τόξου τῆς σημαίας τῶν ὁμοφυλοφίλων.
Ἀφοῦ ὁ Διόνυσος «βάφτηκε» μπλέ, γιά τήν τελετή ἐνάρξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τοῦ Παρισιοῦ, κατά σκηνοθεσίαν Τομά Ζολί, στήν Ἐπίδαυρο βάφτηκε μπλέ κατά σκηνοθεσίαν Θάνου Παπακωνσταντίνου.
Στήν ἀρχαία Ἀθήνα τό θέατρο ἦταν διδασκαλία. Τά ἔργα, ἀκόμη καί οἱ κωμωδίες, ἐμπεριεῖχαν νοήματα ἐμπνευσμένα ἀπό τίς πνευματικές ἀνατάσεις καί τίς φιλοσοφικές ἀνησυχίες τοῦ Χρυσοῦ Ἑλληνικοῦ Αἰῶνος. Ἀλλά ἐνῶ στά σύγχρονα χρόνια ἔγινε σοβαρή ἐργασία μέ στόχο τήν ἀναβίωση τοῦ κάλλους ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἡ προσπάθεια σταδιακῶς ἐκφυλίσθηκε. Ἔτσι φθάσαμε σέ εἰκόνες σάν αὐτήν τοῦ περασμένου Σαββάτου. Ὁ Εὐριπίδης ἔγινε ἐργαλεῖο προβολῆς τῶν ἰδεοληψιῶν μιᾶς μικρῆς μειοψηφίας ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι θέλουν νά ἐπιβάλουν στό σύνολον τῆς κοινωνίας τήν δική τους ιδεοληπτική θεώρηση τῶν πραγμάτων. Ἐπιδιώκοντας κιόλας νά ἀποτρέψουν ἤ καί νά ἀπαγορεύσουν ἀκόμη κάθε διαφορετική ἄποψη.
Ἔτσι, μετά τόν ἐκφυλισμό τοῦ Ὀλυμπιακοῦ Ἰδεώδους στό Παρίσι τοῦ 2024, βλέπουμε καί τόν ἐκφυλισμό τοῦ ἀρχαίου δράματος στά θέατρα τῆς Ἑλλάδος. Στά θέατρα στίς πέτρες τῶν ὁποίων ἀντήχησαν κάποτε οἱ φωνές τῶν αὐθεντικῶν τραγωδῶν τῆς ἀρχαιότητος. Στά θέατρα στά ὁποῖα καί στά νεώτερα χρόνια ἐδίδαξαν τραγωδία καί κωμωδία προσωπικότητες τοῦ μεγέθους ἑνός Αἰμιλίου Βεάκη καί ἑνός Ἀλέξη Μινωτῆ.
Καί σήμερα, ἀντ’ αὐτῶν, βλέπουμε μιά κατάντια. Μιά κατάντια τήν ὁποία ὑποθάλπει τό Κράτος. Δημόσιο χρῆμα διετέθη γιά αὐτό τό ἀνοσιούργημα. Χρήματα τῶν Ἑλλήνων φορολογουμένων. Διότι ἦταν παράστασις τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου αὐτό πού παρουσιάσθηκε στήν Ἐπίδαυρο. Τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου, ὁ ἱδρυτικός νόμος τοῦ ὁποίου προβλέπει ὅτι σκοπός του εἶναι «ἡ προαγωγή τῆς πνευματικῆς καλλιέργειας τοῦ λαοῦ μέσῳ τῆς θεατρικῆς τέχνης καί ἡ διαφύλαξη τῆς ἐθνικῆς πολιτιστικῆς ταυτότητας. Γιά τόν σκοπό αὐτόν ἀναπτύσσει καί διαδίδει τή θεατρική τέχνη ὡς πολιτιστικό, παιδαγωγικό, μορφωτικό καί ψυχαγωγικό παράγοντα τῆς κοινωνικῆς ζωῆς τῆς χώρας».
Καί ἀντ’ αὐτοῦ, κάποιοι σήμερα τό κατέστησαν ἐργαλεῖο ΛΟΑΤΚΙ προπαγάνδας…
Τό τραγικό εἶναι ὅτι ἀμέσως κινητοποιήθηκαν καί ὅλα τά ἐνεργούμενα τῆς woke «κουλτούρας» πού μιλοῦσαν ἐκστασιασμένα γιά τήν ἐπιτυχία τῆς παραστάσεως στήν Συνέχεια ἀπό τήν σελ. 1
Ἐπίδαυρο καί τά εὐμενῆ σχόλια τά ὁποῖα ἀπέσπασε. Ἐμεῖς πάντως βρήκαμε ἕνα σχετικό σχόλιο πού δέν προέρχεται ἀπό κάποιον «ὑπερσυντηρητικό» ἤ «ἀκροδεξιό» χῶρο. Προέρχεται ἀπό τόν δικτυακό τόπο τῆς «Αὐγῆς», ὅπου διαβάζουμε: «Χορικό καλοδουλεμένο ἐξωτερικά, μέ τήν παγχρωμία τῶν βαμμένων σωμάτων, μιά μοντέρνα μᾶλλον χορογραφία μέ στοιχεῖα μεταμοντέρνα, δέν εἶμαι καθόλου βέβαιος ὅτι ταίριαζε στό ἦθος καί ὕφος αὐτῆς τῆς ἀπεγνωσμένης, ἀπελπισμένης, ὕστατης τραγωδίας βυθῶν».
Στήν ἀρχαία Ἀθήνα τό θέατρο ἦταν διδασκαλία. Τά ἔργα, ἀκόμη καί οἱ κωμωδίες, ἐμπεριεῖχαν νοήματα ἐμπνευσμένα ἀπό τίς πνευματικές ἀνατάσεις καί τίς φιλοσοφικές ἀνησυχίες τοῦ Χρυσοῦ Ἑλληνικοῦ Αἰῶνος. Ἀλλά ἐνῶ στά σύγχρονα χρόνια ἔγινε σοβαρή ἐργασία μέ στόχο τήν ἀναβίωση τοῦ κάλλους ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἡ προσπάθεια σταδιακῶς ἐκφυλίσθηκε. Ἔτσι φθάσαμε σέ εἰκόνες σάν αὐτήν τοῦ περασμένου Σαββάτου. Ὁ Εὐριπίδης ἔγινε ἐργαλεῖο προβολῆς τῶν ἰδεοληψιῶν μιᾶς μικρῆς μειοψηφίας ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι θέλουν νά ἐπιβάλουν στό σύνολον τῆς κοινωνίας τήν δική τους ιδεοληπτική θεώρηση τῶν πραγμάτων. Ἐπιδιώκοντας κιόλας νά ἀποτρέψουν ἤ καί νά ἀπαγορεύσουν ἀκόμη κάθε διαφορετική ἄποψη.
Ἔτσι, μετά τόν ἐκφυλισμό τοῦ Ὀλυμπιακοῦ Ἰδεώδους στό Παρίσι τοῦ 2024, βλέπουμε καί τόν ἐκφυλισμό τοῦ ἀρχαίου δράματος στά θέατρα τῆς Ἑλλάδος. Στά θέατρα στίς πέτρες τῶν ὁποίων ἀντήχησαν κάποτε οἱ φωνές τῶν αὐθεντικῶν τραγωδῶν τῆς ἀρχαιότητος. Στά θέατρα στά ὁποῖα καί στά νεώτερα χρόνια ἐδίδαξαν τραγωδία καί κωμωδία προσωπικότητες τοῦ μεγέθους ἑνός Αἰμιλίου Βεάκη καί ἑνός Ἀλέξη Μινωτῆ.
Καί σήμερα, ἀντ’ αὐτῶν, βλέπουμε μιά κατάντια. Μιά κατάντια τήν ὁποία ὑποθάλπει τό Κράτος. Δημόσιο χρῆμα διετέθη γιά αὐτό τό ἀνοσιούργημα. Χρήματα τῶν Ἑλλήνων φορολογουμένων. Διότι ἦταν παράστασις τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου αὐτό πού παρουσιάσθηκε στήν Ἐπίδαυρο. Τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου, ὁ ἱδρυτικός νόμος τοῦ ὁποίου προβλέπει ὅτι σκοπός του εἶναι «ἡ προαγωγή τῆς πνευματικῆς καλλιέργειας τοῦ λαοῦ μέσῳ τῆς θεατρικῆς τέχνης καί ἡ διαφύλαξη τῆς ἐθνικῆς πολιτιστικῆς ταυτότητας. Γιά τόν σκοπό αὐτόν ἀναπτύσσει καί διαδίδει τή θεατρική τέχνη ὡς πολιτιστικό, παιδαγωγικό, μορφωτικό καί ψυχαγωγικό παράγοντα τῆς κοινωνικῆς ζωῆς τῆς χώρας».
Καί ἀντ’ αὐτοῦ, κάποιοι σήμερα τό κατέστησαν ἐργαλεῖο ΛΟΑΤΚΙ προπαγάνδας…
Τό τραγικό εἶναι ὅτι ἀμέσως κινητοποιήθηκαν καί ὅλα τά ἐνεργούμενα τῆς woke «κουλτούρας» πού μιλοῦσαν ἐκστασιασμένα γιά τήν ἐπιτυχία τῆς παραστάσεως στήν Συνέχεια ἀπό τήν σελ. 1
Ἐπίδαυρο καί τά εὐμενῆ σχόλια τά ὁποῖα ἀπέσπασε. Ἐμεῖς πάντως βρήκαμε ἕνα σχετικό σχόλιο πού δέν προέρχεται ἀπό κάποιον «ὑπερσυντηρητικό» ἤ «ἀκροδεξιό» χῶρο. Προέρχεται ἀπό τόν δικτυακό τόπο τῆς «Αὐγῆς», ὅπου διαβάζουμε: «Χορικό καλοδουλεμένο ἐξωτερικά, μέ τήν παγχρωμία τῶν βαμμένων σωμάτων, μιά μοντέρνα μᾶλλον χορογραφία μέ στοιχεῖα μεταμοντέρνα, δέν εἶμαι καθόλου βέβαιος ὅτι ταίριαζε στό ἦθος καί ὕφος αὐτῆς τῆς ἀπεγνωσμένης, ἀπελπισμένης, ὕστατης τραγωδίας βυθῶν».
Πηγή: Εφημερίς Εστία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου