Στην Αίγινα, που πηγαίνουμε, όταν πάμε να προσκυνήσουμε τον άγιο, βλέπομε και πολλούς ξένους, ετερόδοξους. Κι από την ομογένεια, αλλά και ετερόδοξους και Προτεστάντες και Παπικούς. Τι θέλει να πει εκεί πέρα; Τους τραβάει η αγάπη του αγίου. Αυτό να ξέρετε.
Ο άγιος ήταν όλος αγάπη. Όλος νέκταρ αγάπης. Στοργής. Κατανόησης. Βέβαια, αγάπησε τον άνθρωπο, όσο λίγοι. Πόνεσε τον άνθρωπο, όσο λίγοι. Και βοήθησε τον άνθρωπο, όσο λίγοι. Κι ο λαός το παίρνει χαμπάρι ποιος τον αγαπά. Κουτός δεν είναι. Άσχετα αν τον χαλάσαμε τώρα και τον λαό. Καταλαβαίνει ποιος τον αγαπά. Και τι κάνει; Ανταποκρίνεται. Τι ανταπόκριση έχει η αγάπη του αγίου Νεκταρίου το βλέπομε από τον εαυτό μας τον ίδιο! Πόσο τον αγαπάμε, πόσο τον επικαλούμεθα, πόσο τον αισθανόμεθα δικό μας. Κι όπου να σταθείς κι όπου να βρεθείς, είτε σε ταξί είτε σε αυτοκίνητο είτε σε σπίτι είτε σε κατάστημα είτε οπουδήποτε, είναι σπάνιο να μη δεις την εικόνα του αγίου. Και λες, «Καλά, ρε παιδί μου. Όλοι δικό τους τον έχουνε; Όλοι δικό τους τον νοιώθουνε; Όλους τους έχει βοηθήσει; Όλοι τον αισθάνονται; Όλοι τον αγαπούν;» Ναι, αδελφοί μου! Αυτό είναι. Αυτό είναι!
Αυτό ήταν ο άγιος. Πόνεσε, όσο λίγοι. Συκοφαντήθηκε και αδικήθηκε, όσο λίγοι. Στενοχωρήθηκε και δυσκολεύτηκε και υπέφερε, όσο λίγοι. Γι’ αυτό, ακριβώς, μπόρεσε και κατάλαβε τα πάθια και τους καημούς του κόσμου και των ανθρώπων, όσο λίγοι. Όσο λίγοι. Εδώ τον φωνάζεις και σου κάνει αμέσως αυτό που τους λες. Και λες «Καλά. Έρχεται τόσο γρήγορα; Τόσο γρήγορα;» Δεν θέλει να μας αφήνει να πονάμε. Να δυσκολευόμεθα. Να στενοχωρούμεθα. Να υποφέρουμε. Γιατί τα πέρασε όλα, στον μέγιστο βαθμό, και καταλαβαίνει τι εστί πόνος, τι εστί αρρώστια, τι εστί αδικία. Και δεν σας κάνει εντύπωση ότι ο άγιος πέθανε στο νοσοκομείο; Που, έτι ζων, ήτο και θαυματουργός! Και δεν έκανε κανένα θαύμα στον εαυτό του. Άφησε εκεί την ασθένεια. Σου λέει, «Αφού την έστειλε ο Θεός, άσ’ τηνε.» Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να πηγαίνουμε στα νοσοκομεία. Απ’ την άλλη πλευρά, όμως, κάνει και υπακοή στην επιστήμη και κάνει και ταπείνωση. Και πάει στο νοσοκομείο και πεθαίνει το γεροντάκι. Το βασανισμένο και ταλαιπωρημένο.
Γι’ αυτό, αν συμβαίνουν και σε μας μερικά παράταιρα, να μη στενοχωρούμεθα και να μη σκανδαλιζόμεθα. Να ενθυμούμεθα τον άγιο Νεκτάριο, που πέθανε στο νοσοκομείο σαν καλόγηρος. Ούτε σύνταξη είχε, τίποτα δεν είχε. Πήγε με το ΟΓΑ. Βέβαια. «Ποιος είναι; Ένας καλόγηρος;» Λέει, «Είναι ο άγιος Πενταπόλεως.» «Μα αυτός είναι ο άγιος Πενταπόλεως;», λέει. Απόρησαν και οι γιατροί και οι νοσοκόμες κι οι υπόλοιποι εκεί οι διοικητικοί. «Ε, ο άγιος Πενταπόλεως. Τι να κάνομε;» Βέβαια, αδελφοί μου.
Και εκοιμήθη στο νοσοκομείο ο άγιος! Εμείς, καμμιά φορά, λέμε ότι είμαστε καλοί και μας πρέπουν πολλά… Όχι! Ήτο ταπεινός. Και ευλόγησε και το νοσοκομείο και υπάρχει ακόμη στο Αρεταίειο και το δωματιάκι εκεί, όπως ξέρομε, το καντηλάκι του κλπ., κι είναι ένα είδος προσκυνήματος, αφενός, και ένα είδος προστασίας. Και μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Πόσοι εκεί δεν πηγαίνουν άρρωστοι και προσεύχονται και γίνονται καλά και φεύγουν; Επειδή δεν γράφονται στα βιβλία; Ο καθένας το έχει μέσα του και στη ζωή του. Ούτε λέγονται όλα. Πού να πρωτοπούμε και τι να πρωτοπούμε, αδελφοί μου; Και μερικές φορές, και ποιος να μας πιστέψει; Γιατί υπάρχει η απιστία, η ολιγοπιστία, η αμφιβολία, η ειρωνεία, η χλεύη, βέβαια…
*Απόσπασμα από ομιλία του π. Ανανία Κουστένη με μερική διασκευή. Βλ. Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, Λόγοι για τον Άγιο Νεκτάριο, τόμος: Α΄, εκδ. Ακτή, Λευκωσία 2014, σελ. 9-14.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου