Πολεμιστές καταρρακωμένοι, ανάπηροι, χήρες, ορφανά, θύματα του μεγάλου και πολυαίματου αγώνος. Άξεστοι άνθρωποι, τυρανισμένοι, πονεμένοι, που φέρουν στη ράχη τους ένα μαρτυρικό παρελθόν ολόκληρων αιώνων.Είναι ο λαός που έχει αναλάβει έναν απελπισμένο αγώνα εναντίον της κτηνωδίας και της απανθρωπιάς που εκπροσωπεί μια πανίσχυρη αυτοκρατορία. Όλοι αυτοί, κλείνοντας στα στήθη τους τη φλόγα και την ορμή για την ανάκτηση της ελευθερίας, ήρθαν εκεί για να γιορτάσουν ένα μεγάλο γεγονός. Την συντριβή του Κιουταχή μπροστά στα τείχη του Μεσολογγιού, ένα πολύ ζωτικό και σπουδαιότατο κέρδος στη δίνη της επαναστάσεως.
Λίγες μέρες νωρίτερα, στη συνέλευση επικρατεί ανησυχία. Αλλοίμονο αν πέσει το Μεσολόγγι!
Είναι η εποχή που ο Ιμπραήμ αλωνίζει την Πελοπόννησο. Ο εμφύλιος σπαραγμός έχει φθάσει στο κατακόρυφο. Όμως, στη βαρειά συννεφιά που πλακώνει τον Μωρηά, ένα φως φαίνεται από μακριά. Είναι το φως που ακτινοβολεί το Μεσολόγγι.
Και κάποτε φτάνει η μεγάλη είδηση. Οι επιθέσεις του Ρούμελη-Βαλεσή έχουν συντριβεί. Το λιοντάρι της επαναστάσεως βρυχάται και τινάζει τη χαίτη του μπρος στα αιμοσταγή ζούμπερα του Σουλτάνου.
Το Μεσολόγγι βαδίζει μπροστά κρατώντας την αιματοβαμμένη σημαία!
Το Μεσολόγγι έχει συντρίψει τον Κιουταχή!
Προύχοντες, οπλαρχηγοί, λαός μαζεύονται όλοι στην εκκλησιά, όπου μια βαρειά και επιβλητική φωνή ακούγεται. Μιλάει ο Πολυζωΐδης, δημοσιογράφος και αργότερα δικαστικός. Καθώς εκφωνεί τον πανηγυρικό, η φωνή του δονείται μέσα στην εκκλησία.
Στο τέλος επίσημα και επιβλητικά προσθέτει: «Για μας από σήμερα το Μεσολόγγι είναι Ιερά Πόλις».
Ο Πολυζωίδης σαν να προφήτευσε τις θυσίες του Ρωγών και του Καψάλη, σαν να είδε σε όραμα την Κλείσοβα και τον Ντολμά, δίνει τον αιώνιο τίτλο στο λιοντάρι της επανάστασης. «Ιερά Πόλις!»
Ο λαός δοκιμάζει ένα ρίγος. Τα μάτια όλων βουρκώνουν. Δάκρυα χαράς και υπερηφάνειας χύνονται.
Η Ελλάδα απέκτησε την Ιερή της Πόλη. Κι αυτή σε λίγο θα δώσει στο νέο της όνομα την αίγλη, την λάμψη που θα φθάσουν στις απώτερες γωνιές του κόσμου. Αυτή κάποτε θα προσκυνούσαν τα παιδιά του, τα εγγόνια του.
Και το Μεσολόγγι μάχεται. Και κάποτε ο ποιητής θα φωνάξει: «Βάστα καϋμένο Μεσολόγγι.» Και κάποτε θα πέσει για ν΄ ανεβεί στον ουρανό, αφήνοντας τα πολύτιμα εδάφη του καθαγιασμένα και ιερά.
Κείμενο: Μωραΐτες εν Χορώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου